Het examen Micro-economie.
7u: De wekker loopt af. Ik duw de wekker af.
7u10: De wekker loopt opnieuw af. Ik sta op. Springin de douche, maak mij klaar en haast mij naar school.
8u50: Ik kom aan in de fietsstalling die zoals gewoonlijk nog half leeg is.
8u55: Ik ga naar het gebouw van de faculteit economie en check mijn lokaal.
Het examen begint pas om 9u20 maar er bevinden zich al enkele japanners in het klaslokaal. Ik zet mij ergens en neem mij voor de resterende tijd nog wat na te kijken.
Om iets na negen komt de toezichter van dienst en begint vanalles op het bord te schrijven. Welke soort studenten er horen te zitten, van welk uur tot welk uur (9u20-10u20) we mogen werken etc.
Hij was gelijk zenuwachtiger dan een gemiddelde student, alsof het de eerste keer was da hij voor een klas stond...
Als ik juist mijn notities wil bovenhalen, herhaalt de toezichter wat hij op het bord geschreven had en vraagt ons alles van op de bank, het legsel onder de bank en de stoel naast ons leeg te maken. Ons studentekaart moest ook met de juiste kant naar boven liggen, geen pennezakken en ten hoogste 3 pennen en een gom waren toegelaten.
9u18: De toezichter deelt de papieren uit en vraagt ons nog 2 minuten te wachten om het blad om te draaien. Hij kijkt op zijn klok en zegt ¨nog anderhalve minuut¨.
Hij blijft zijn horloge in de gaten te houden en telt van 30 tot 1 af tot het uiteindelijk 9u20 wordt en ons laat beginnen.
In japan zijn ze stipt, heel stipt.
Exact zeven minuten later had ik de vijf vragen op mijn blad ingevuld. De helft van de studenten had tegen dan al 2 minuten gedaan.
Op voorhand hadden hogerejaars mij gewaarschuwd voor ¨tijd te kort¨ en ¨erg moeilijk¨.
Ohja, verder ook nog, meer dan drie pennen en een gom op de bank is verboden, maar jas aan mag wel...
Japanners en consequentie...
Anyway, aangezien we niet uit het klaslokaal mochten voor 9u50 lag de hele klas japanners op hun bank te slapen, zoals elke week woensdag van 9 tot 10u30 tijdens de les micro-economie....tot we uiteindelijk mochten afgeven.
Ge moet al echt u best voor doen om er in te slagen hier niet te slagen ^ε^
Wednesday, January 28, 2009
Sunday, January 11, 2009
Mijn eindejaar-nieuwjaar in Japan
Dag iedereen. Eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar en mijn welgemeende excuses voor de lange stilte op deze blog.
Mijn goed voornemen voor het nieuwe jaar is mijn blog flink updaten van tijd tot tijd. Hier ga we dus! Terug op reis door de tijd. Ik begin mijn verhaal op vrijdag 12 december. Ik heb er al min of meer wat over verteld, maar er was dus een feestje voor buitenlandse studenten. En dat zijn er een tweehondertal, vooral Chinezen en Bangladeshers, maar ook redelijk wat Koreanen, Oost-Europeanen en Amerikanen. West-Europa is het minst vertegenwoordigd. Waarom weet ik niet, maar Saitama Universiteit heeft veel zusteruniversiteiten in Zuid-Oost Azië en Amerika. In West-Europa is er enkel een universiteit in Duitsland.
Anyway, we waren dus uitgenodigd voor avondmaal, walking dinner. En drank a volonté. Een 8-tal buitenlandse studenten waren gevraagd om een Kimono aan te doen. Waaronder Tejas en Jaina. Het was heel beeldig. Zie de plaatjes. Het eten was ook rijkelijk aanwezig en het was ook lekker. Perfect dus. Toen dat feestje afgelopen was, is een groot deel van de groep, nog gaan eten en karaoke opgezocht. Maar ik heb dat aan mij laten voorbijgaan omdat we de volgende ochtend zowiezo vroeg uit de veren moesten voor het Kyoto vertrek.
De zaterdagochtend ben ik dan rond een uur of half 6 opgestaan, om tegen half 7 beneden aan de dorm te staan, waar we met iedereen hadden afgesproken. We zijn dan in groep met de fiets door de ochtendnevel naar het station gefietst. De trein genomen en tot Tokyo station gespoord.
Van op de trein, kan je de hele tijd van in Saitama tot in Tokyo (enkel bij mooi weer wel) de Fuji berg zien. Echt een praaltje… Aangekomen in Tokyo station verzamelden we met iedereen, en namen we de shinkansen (snelle trein, een beetje zoals de thalys maar nog sneller) naar kyoto. Anderhalf uur later stonden we 370 kilometer verder. De shinkansen kan snelheden halen van 500km/u maar rijdt (vliegt) gemiddeld aan 300km/u. Van uit de trein hebben we dan nog eens de fuji gezien, deze keer van dichterbij, daar we met de trein zo goed als naast de berg treinen.
Eens aangekomen in Kyoto, namen we de bus en bezochten we achtereenvolgens Nijoujou 二条城。Een kasteel, met prachtige muur’schilderingen’ binnenin, maar helaas was foto’s trekken verboden. Na daar een uurtje rondgehuppeld te hebben, namen we de bus en gingen we naar Kitanotenmangu. Een of ander tempelcomplex ook. En als laatste die dag zijn we naar het Gouden Paviljoen geweest. Het was echt beeldmooi. Er was ook juist een ondergaande zon, die het goud fel deed weerkaatsten, wat zorgde voor mooie foto’s. Ik zou zeggen neem een kijkje! Maar de foto’s zijn wel totaal niet hetzelfde als het met je eigen ogen zien. Maar dat is met de meeste uitzichten en mooie dingen zo.
Na het gouden paviljoen zijn we teruggekeerd naar het hotel, ons gerief afgezet om dan te gaan eten. Er was een tabehoudai (zoveel als je kan eten op een bepaalde tijd) voor twee uur. Het eten zelf was maar zozo, maar het ijs was wel lekker, het fruit ook en het was gratis dus konden we niet echt klagen. Daarna wat souvenirtjes gekocht, en terug naar het hotel. De meesten hingen dan nog wat op andermans kamers rond en dronken wat, of gingen nog wat op wandel door kyoto stad (dat niet veel voorstelde als je Tokyo gewoon bent…).
De volgende dag was het vroeg uit de veren, ontbijt in het hotel, ontbijtbuffet eigenlijk. Ook weer kosteloos. In de voormiddag zijn we dan naar Kiyomizutera geweest. Echt een praaltje. Daar moet je in je leven toch ooit eens geweest zijn vind ik persoonlijk. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken, want er is ook niet zoveel over te vertellen, je moet het gewoon eens met je eigen ogen gezien hebben. Ik keek, bleef kijken, foto’s trekken, het min of meer op de gevoelige plaat proberen vastleggen en was sprakeloos. Persoonlijk vond ik het nog geweldiger dan het gouden paviljoen.
Daarna zijn we naar een iets geweest waarvan ik de naam niet meer weet, waar duizenden beeldjes stonden verzameld. Ook een grotere boeddha enzo. Redelijk impressionant vond ik het. Helaas waren ook hier foto’s verboden…
Als laatste halte zijn we naar Toji geweest. De oostelijke tempel. Een 5 verdiepingen hoge pagode en een tempel, maar dat was niet zo bijzonder. Had al pagodes gezien enzo.
Tegen de middag zijn we dan met de bus naar Kyoto station teruggekeerd, daar hebben we nog wat vrije tijd gekregen om diegenen die wouden, de kyoto tower te bezoeken. Daarnaast nog wat geshopt en dan rond 1u met de shinkansen terug naar Tokyo. In Tokyo station iedereen pompaf direct de trein op naar Saitama en thuis gaan uitrusten, want maandag hadden we school.
Over kyoto zijn er nog een paar grappige weetjes, omdat het de oude hoofdstad van Japan is en dus als werelderfgoed enkele tempels heeft, mag bijvoorbeeld de mac donald zijn M niet in het rood buitenhangen, en de Kyoto tower mag ook niet hoger zijn dan een bepaald aantal meter, omdat dit allemaal het beeld van Kyoto verandert, wat dus bij wet verboden is. Neon enzo ook wordt in de mate van het mogelijke vermeden.
Thuis gekomen in Saitama hadden we weer een hele week school met niet veel speciaals. De week erop hadden we nog tot woensdag les, maar wij (buitenlandse studenten), onze lessen Japans waren al gedaan op maandag. De rest van de week heb ik een beetje gerelaxed, een kerstmisfeestje, gestudeerd, the usual stuff.
Zaterdagmorgen 28 december ben ik ’s morgens vroeg vroeg opgestaan om op tijd de bus en de trein te nemen naar Honjo. Ergens wat verder in Saitama, richting de provincie Gunma. Daar wachtte een auto met kennissen ons op, die ons tot in Niigata brachten met de auto. De plaats waar er een aantal jaar geleden een zware aardbeving plaatsvond. Die mensen waren ook van plan om naar het eiland te gaan, dus kwam da juist goe uit en konden we met de auto mee. Alweer 100 Euro uitgespaard.
De autorit duurde een uur of 3-4. Met veel veel veel sneeuw onderweg, een 13km lange tunnel onder bergen, veel bergen bergen en bergen, dan waren we al aan de andere kant van Japan en was er zee en zee en zee. Uiteindelijk kwamen we dan toe in Niigata stad. Daar zouden we normaal de trein nemen tot Iwafune, om daar dan de boot te nemen naar het eiland Awashima. Maar door het slechte weer was de zee te ruw. Met golven tegen de 8 meter. Een gemiddelde boot kapseist. Dus bleven we daar slapen in een hotel ergens, ’s avonds lekker gegeten op kosten van die kennissen die ons al met de auto gevoerd hadden, en om af te sluiten een karaoke. Mijn hotel, ontbijt en de karaoke van de avond ervoor werd ook allemaal betaald door het kennissen koppel. Alhoewel het voor mij de eerste keer was dat ik die mensen ontmoette ^^
De volgende ochtend werd er nogal vroeg opgestaan, ontbeten en dan naar de supermarkt om een paar laarzen voor mij te gaan kopen. Voor als we in de zee vanalles zouden gaan rapen e.d.
Dan naar de “haven” en de boot op. Ik dacht dat het wel zo meevallen en ook al waarschuwden ze mij allemaal dat ik zeker zou kotsen, ik bleef ervan overtuigd dat ik het wel zou volhouden, het is tussen het anderhalf uur en de twee uur. Het begon goed, het was frisjes op het dek, maar ik wou de zee zien enzo, dus bleef ik boven. Ik kon mij ook in de boot gaan leggen te slapen zoals alle andere Japanners, maar helaas ben ik niet zo’n slaapmens. En als de boot bovenop een golf was, sprongen we omhoog, zodat we juist als de boot naar beneden ging, wij beneden vielen. Heel leuk allemaal, de zon kwam er ook wat door, etc etc, zo ging een uur voorbij. Maar we werden wat moe, en zetten ons op de voorziene stoeltjes en toen begon het. Een wee gevoel in mij vanbinnen dat ik ook krijg als ik in de auto of bus achterstevoor zit. En elke keer er wat golven waren voelde ik mij slechter en slechter, tot ik besefte dat ik verloren had en iedereen gelijk zou moeten geven. Ik rende naar de zijkant van de boot, en………………..kotste. De helft in de zee, de andere helft aan de zijkant van de boot. Maar ’t kon me niet veel schelen. Ik voelde mij na de kotsbeurt wel veel beter en binnen de 40 minuten waren we dan aangemeerd op het eiland en was mijn nieuwsgierigheid en dergelijke groter dan het slecht gevoel in mijn maag.
We reden dan me de auto naar huis, en rustten even. Dan moest er eten en dergelijke verdeeld worden over het eiland, want aangezien daar niet echt winkels zijn, en de boot maar een keer op de week uitvaart, was de voedselvoorraad al flink geminderd.
De volgende ochtend zijn we opgestaan om 9u. Ontbijt gegeten en dan gaan wandelen met de hond.
Op het strand enzo. Erg fijn. Deed mij denken aan de tijd dat ik nog klein was, en met mijn ouders broer en zus op weekend ging naar de zee. Altijd erg fijn. Ik hou van de zee.
Daarna terug naar huis gewandeld en wa opt gemak binnen gezeten. Aangezien we ons al gauw verveelden, zijn we schelpdieren gaan vangen. Aan het strand zijn we tussen de rotsen op zoek gegaan naar allerlei soorten schelpen. Met de bedoeling die dan vanavond als avondmaal te eten. Helaas vonden we vooral kleintjes. De reden is da de zee te dicht komt waardoor we ni diep genoeg konden plukken aan de rotsen. Het was allesinds erg leuk. Ik ben duidelijk een buitenmens. De zeebries deed me erg goed na maanden in Saitama. Het water was eerst wel errug koud maar gelukkig wende dat al gauw. We waren wel allemaal nat tot aan ons middel ongeveer door de hoge golven en te ver wagen. Haha. Dus zijn we maar naar huis gegaan om ons te laten opdrogen.
Dan volgde het middagmaal en een namiddagdut. Om rond een uur of vier naar een plaatselijk heiligdom of twee te gaan. Daar iets gezet ma ik weet wel niet wat of welke betekenis heeft. Daarna zijn we een beetje met de auto de berg(en) op gegaan om wat flessen met proper water te vullen. Komt uit de bergen gestroomd. Erg lekker.
Daarna zijn ik en takara naar de onsen geweest. Een groot publiek bad met heet water vol met mineralen. Een beetje gelijk een zwembad maar dan naakt, heel heet water, etc. Heel ontspannend. Eerst was ik wat beschaamd, en wou ik niet gaan weken, omdat het allemaal oude mevrouwtjes bevat die mss nog nooit een buitenlander bloot gezien hebben. En ik had geen zin in bekijks. Maar uiteindelijk zat er maar één mevrouwtje te weken, dus zijn takara en ik er dan toch maar in gegaan. Die mevrouw ver liet ons al gauw, waardoor we begonnen te zwemmen haha. Heel erg fijntjes.
Dan zijn we naar huis gegaan en avondmaal. (^-^)
De volgende dag was al 31 december. Het jaar 2008 zat er zo goed als op. We hebben niet zoveel speciaal s gedaan. Het huis wat versierd voor het nieuwe jaar. In Japan hebben ze zo vanalle rituelen. Tussendoor nog eens met de hond gaan wandelen op het strand enzo. Niet veel speciaals. Ook nog met de auto naar het noordelijkste punt van het eiland gereden, mooi uitzicht maar ook IJSKOUDE wind. De foto’s zorgen voor meer uitleg.
’s Avonds werd er lekker gegeten en tv gekeken. Niet veel speciaals. Rond twaalf uur aten we speciale nieuwjaars soba. Japanse noedels. Very delicious.
De daarop volgende dagen hebben we gewandeld, schelpen gaan rapen, vuilnis gaan rapen dat aangespoeld komt met de zee, … Elke dag natuur natuur natuur. Deed erg goed. Ik hou van de natuur.
De laatste dag voor we terug zouden keren naar Saitama zijn we rond de middag vertrokken voor een fietstocht van een km of 25. Berg op berg af berg op berg af de hele toer rond het eiland. Echt geweldig. Ik was wel ook doodop. Maar aan 65km/u een berg af bollen heeft ook zijn charmes. Damn mooie plaatsen die ik tot nu toe alleen maar op foto gezien heb.
Daarna hebben we thuis uitgerust en wa gekaart met iedereen, alle, alle “kindjes”. Ondertussen ook wa middageten gegeten. Om de dag te vullen tot aan het avondeten, zijn we in de buurt bij Sou-kun karaoke gaan doen. Dat was uiteraard ook very fijn.
Er komt ook allerlei bezoek langs, die altijd otoshidama meebrengen. (otoshidama = nieuwjaarsenvelopje met wat geld). Ik krijg ook elke keer een beetje pree en dat is natuurlijk erg fijn. Ik heb op de week op Het Eiland zelfs winst gemaakt :D
De laatste dag moesten we s morgens al vroeg uit de veren om met de boot van half 9 (smorgens) terug te keren naar het Japanse vasteland. Daar namen we dan de trein naar Niigata stad, om van daaruit met de Shinkansen terug te keren naar Saitama. Daar de trein OVERVOL zat, moesten we 2 volle uren rechtstaan. En ik had spierpijn van de fietstocht van de vorige dag.
Uiteindelijk was ik rond een uur of 15 terug op mijn kamertje, juist nog een beetje tijd om mijn huiswerk voor de volgende dag te maken en dan lekker mijn bedje in.
Bon, dat was mijn eerste eiland-ervaring. Ze is ongelooflijk goed meegevallen, dus veel kans dat we in de volgende vakantie van langer dan een week, terug naar ginds gaan. Ik kijk al uit naar de zomer. Opstaan, 30 seconden wandelen, de zee induiken, mij laten drogen op het strand, wat visjes vangen, schelpen rapen, vuilnis rapen :P, als het mij te warm wordt, terug de zee induiken en dat van ’s morgens tot ’s avonds. Mensen die mee willen, laat iets weten ! Misschien kan ik wel iets regelen!
Gegroet,
Dorien uit het niet zo koud als België Saitama.
Mijn goed voornemen voor het nieuwe jaar is mijn blog flink updaten van tijd tot tijd. Hier ga we dus! Terug op reis door de tijd. Ik begin mijn verhaal op vrijdag 12 december. Ik heb er al min of meer wat over verteld, maar er was dus een feestje voor buitenlandse studenten. En dat zijn er een tweehondertal, vooral Chinezen en Bangladeshers, maar ook redelijk wat Koreanen, Oost-Europeanen en Amerikanen. West-Europa is het minst vertegenwoordigd. Waarom weet ik niet, maar Saitama Universiteit heeft veel zusteruniversiteiten in Zuid-Oost Azië en Amerika. In West-Europa is er enkel een universiteit in Duitsland.
Anyway, we waren dus uitgenodigd voor avondmaal, walking dinner. En drank a volonté. Een 8-tal buitenlandse studenten waren gevraagd om een Kimono aan te doen. Waaronder Tejas en Jaina. Het was heel beeldig. Zie de plaatjes. Het eten was ook rijkelijk aanwezig en het was ook lekker. Perfect dus. Toen dat feestje afgelopen was, is een groot deel van de groep, nog gaan eten en karaoke opgezocht. Maar ik heb dat aan mij laten voorbijgaan omdat we de volgende ochtend zowiezo vroeg uit de veren moesten voor het Kyoto vertrek.
De zaterdagochtend ben ik dan rond een uur of half 6 opgestaan, om tegen half 7 beneden aan de dorm te staan, waar we met iedereen hadden afgesproken. We zijn dan in groep met de fiets door de ochtendnevel naar het station gefietst. De trein genomen en tot Tokyo station gespoord.
Van op de trein, kan je de hele tijd van in Saitama tot in Tokyo (enkel bij mooi weer wel) de Fuji berg zien. Echt een praaltje… Aangekomen in Tokyo station verzamelden we met iedereen, en namen we de shinkansen (snelle trein, een beetje zoals de thalys maar nog sneller) naar kyoto. Anderhalf uur later stonden we 370 kilometer verder. De shinkansen kan snelheden halen van 500km/u maar rijdt (vliegt) gemiddeld aan 300km/u. Van uit de trein hebben we dan nog eens de fuji gezien, deze keer van dichterbij, daar we met de trein zo goed als naast de berg treinen.
Eens aangekomen in Kyoto, namen we de bus en bezochten we achtereenvolgens Nijoujou 二条城。Een kasteel, met prachtige muur’schilderingen’ binnenin, maar helaas was foto’s trekken verboden. Na daar een uurtje rondgehuppeld te hebben, namen we de bus en gingen we naar Kitanotenmangu. Een of ander tempelcomplex ook. En als laatste die dag zijn we naar het Gouden Paviljoen geweest. Het was echt beeldmooi. Er was ook juist een ondergaande zon, die het goud fel deed weerkaatsten, wat zorgde voor mooie foto’s. Ik zou zeggen neem een kijkje! Maar de foto’s zijn wel totaal niet hetzelfde als het met je eigen ogen zien. Maar dat is met de meeste uitzichten en mooie dingen zo.
Na het gouden paviljoen zijn we teruggekeerd naar het hotel, ons gerief afgezet om dan te gaan eten. Er was een tabehoudai (zoveel als je kan eten op een bepaalde tijd) voor twee uur. Het eten zelf was maar zozo, maar het ijs was wel lekker, het fruit ook en het was gratis dus konden we niet echt klagen. Daarna wat souvenirtjes gekocht, en terug naar het hotel. De meesten hingen dan nog wat op andermans kamers rond en dronken wat, of gingen nog wat op wandel door kyoto stad (dat niet veel voorstelde als je Tokyo gewoon bent…).
De volgende dag was het vroeg uit de veren, ontbijt in het hotel, ontbijtbuffet eigenlijk. Ook weer kosteloos. In de voormiddag zijn we dan naar Kiyomizutera geweest. Echt een praaltje. Daar moet je in je leven toch ooit eens geweest zijn vind ik persoonlijk. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken, want er is ook niet zoveel over te vertellen, je moet het gewoon eens met je eigen ogen gezien hebben. Ik keek, bleef kijken, foto’s trekken, het min of meer op de gevoelige plaat proberen vastleggen en was sprakeloos. Persoonlijk vond ik het nog geweldiger dan het gouden paviljoen.
Daarna zijn we naar een iets geweest waarvan ik de naam niet meer weet, waar duizenden beeldjes stonden verzameld. Ook een grotere boeddha enzo. Redelijk impressionant vond ik het. Helaas waren ook hier foto’s verboden…
Als laatste halte zijn we naar Toji geweest. De oostelijke tempel. Een 5 verdiepingen hoge pagode en een tempel, maar dat was niet zo bijzonder. Had al pagodes gezien enzo.
Tegen de middag zijn we dan met de bus naar Kyoto station teruggekeerd, daar hebben we nog wat vrije tijd gekregen om diegenen die wouden, de kyoto tower te bezoeken. Daarnaast nog wat geshopt en dan rond 1u met de shinkansen terug naar Tokyo. In Tokyo station iedereen pompaf direct de trein op naar Saitama en thuis gaan uitrusten, want maandag hadden we school.
Over kyoto zijn er nog een paar grappige weetjes, omdat het de oude hoofdstad van Japan is en dus als werelderfgoed enkele tempels heeft, mag bijvoorbeeld de mac donald zijn M niet in het rood buitenhangen, en de Kyoto tower mag ook niet hoger zijn dan een bepaald aantal meter, omdat dit allemaal het beeld van Kyoto verandert, wat dus bij wet verboden is. Neon enzo ook wordt in de mate van het mogelijke vermeden.
Thuis gekomen in Saitama hadden we weer een hele week school met niet veel speciaals. De week erop hadden we nog tot woensdag les, maar wij (buitenlandse studenten), onze lessen Japans waren al gedaan op maandag. De rest van de week heb ik een beetje gerelaxed, een kerstmisfeestje, gestudeerd, the usual stuff.
Zaterdagmorgen 28 december ben ik ’s morgens vroeg vroeg opgestaan om op tijd de bus en de trein te nemen naar Honjo. Ergens wat verder in Saitama, richting de provincie Gunma. Daar wachtte een auto met kennissen ons op, die ons tot in Niigata brachten met de auto. De plaats waar er een aantal jaar geleden een zware aardbeving plaatsvond. Die mensen waren ook van plan om naar het eiland te gaan, dus kwam da juist goe uit en konden we met de auto mee. Alweer 100 Euro uitgespaard.
De autorit duurde een uur of 3-4. Met veel veel veel sneeuw onderweg, een 13km lange tunnel onder bergen, veel bergen bergen en bergen, dan waren we al aan de andere kant van Japan en was er zee en zee en zee. Uiteindelijk kwamen we dan toe in Niigata stad. Daar zouden we normaal de trein nemen tot Iwafune, om daar dan de boot te nemen naar het eiland Awashima. Maar door het slechte weer was de zee te ruw. Met golven tegen de 8 meter. Een gemiddelde boot kapseist. Dus bleven we daar slapen in een hotel ergens, ’s avonds lekker gegeten op kosten van die kennissen die ons al met de auto gevoerd hadden, en om af te sluiten een karaoke. Mijn hotel, ontbijt en de karaoke van de avond ervoor werd ook allemaal betaald door het kennissen koppel. Alhoewel het voor mij de eerste keer was dat ik die mensen ontmoette ^^
De volgende ochtend werd er nogal vroeg opgestaan, ontbeten en dan naar de supermarkt om een paar laarzen voor mij te gaan kopen. Voor als we in de zee vanalles zouden gaan rapen e.d.
Dan naar de “haven” en de boot op. Ik dacht dat het wel zo meevallen en ook al waarschuwden ze mij allemaal dat ik zeker zou kotsen, ik bleef ervan overtuigd dat ik het wel zou volhouden, het is tussen het anderhalf uur en de twee uur. Het begon goed, het was frisjes op het dek, maar ik wou de zee zien enzo, dus bleef ik boven. Ik kon mij ook in de boot gaan leggen te slapen zoals alle andere Japanners, maar helaas ben ik niet zo’n slaapmens. En als de boot bovenop een golf was, sprongen we omhoog, zodat we juist als de boot naar beneden ging, wij beneden vielen. Heel leuk allemaal, de zon kwam er ook wat door, etc etc, zo ging een uur voorbij. Maar we werden wat moe, en zetten ons op de voorziene stoeltjes en toen begon het. Een wee gevoel in mij vanbinnen dat ik ook krijg als ik in de auto of bus achterstevoor zit. En elke keer er wat golven waren voelde ik mij slechter en slechter, tot ik besefte dat ik verloren had en iedereen gelijk zou moeten geven. Ik rende naar de zijkant van de boot, en………………..kotste. De helft in de zee, de andere helft aan de zijkant van de boot. Maar ’t kon me niet veel schelen. Ik voelde mij na de kotsbeurt wel veel beter en binnen de 40 minuten waren we dan aangemeerd op het eiland en was mijn nieuwsgierigheid en dergelijke groter dan het slecht gevoel in mijn maag.
We reden dan me de auto naar huis, en rustten even. Dan moest er eten en dergelijke verdeeld worden over het eiland, want aangezien daar niet echt winkels zijn, en de boot maar een keer op de week uitvaart, was de voedselvoorraad al flink geminderd.
De volgende ochtend zijn we opgestaan om 9u. Ontbijt gegeten en dan gaan wandelen met de hond.
Op het strand enzo. Erg fijn. Deed mij denken aan de tijd dat ik nog klein was, en met mijn ouders broer en zus op weekend ging naar de zee. Altijd erg fijn. Ik hou van de zee.
Daarna terug naar huis gewandeld en wa opt gemak binnen gezeten. Aangezien we ons al gauw verveelden, zijn we schelpdieren gaan vangen. Aan het strand zijn we tussen de rotsen op zoek gegaan naar allerlei soorten schelpen. Met de bedoeling die dan vanavond als avondmaal te eten. Helaas vonden we vooral kleintjes. De reden is da de zee te dicht komt waardoor we ni diep genoeg konden plukken aan de rotsen. Het was allesinds erg leuk. Ik ben duidelijk een buitenmens. De zeebries deed me erg goed na maanden in Saitama. Het water was eerst wel errug koud maar gelukkig wende dat al gauw. We waren wel allemaal nat tot aan ons middel ongeveer door de hoge golven en te ver wagen. Haha. Dus zijn we maar naar huis gegaan om ons te laten opdrogen.
Dan volgde het middagmaal en een namiddagdut. Om rond een uur of vier naar een plaatselijk heiligdom of twee te gaan. Daar iets gezet ma ik weet wel niet wat of welke betekenis heeft. Daarna zijn we een beetje met de auto de berg(en) op gegaan om wat flessen met proper water te vullen. Komt uit de bergen gestroomd. Erg lekker.
Daarna zijn ik en takara naar de onsen geweest. Een groot publiek bad met heet water vol met mineralen. Een beetje gelijk een zwembad maar dan naakt, heel heet water, etc. Heel ontspannend. Eerst was ik wat beschaamd, en wou ik niet gaan weken, omdat het allemaal oude mevrouwtjes bevat die mss nog nooit een buitenlander bloot gezien hebben. En ik had geen zin in bekijks. Maar uiteindelijk zat er maar één mevrouwtje te weken, dus zijn takara en ik er dan toch maar in gegaan. Die mevrouw ver liet ons al gauw, waardoor we begonnen te zwemmen haha. Heel erg fijntjes.
Dan zijn we naar huis gegaan en avondmaal. (^-^)
De volgende dag was al 31 december. Het jaar 2008 zat er zo goed als op. We hebben niet zoveel speciaal s gedaan. Het huis wat versierd voor het nieuwe jaar. In Japan hebben ze zo vanalle rituelen. Tussendoor nog eens met de hond gaan wandelen op het strand enzo. Niet veel speciaals. Ook nog met de auto naar het noordelijkste punt van het eiland gereden, mooi uitzicht maar ook IJSKOUDE wind. De foto’s zorgen voor meer uitleg.
’s Avonds werd er lekker gegeten en tv gekeken. Niet veel speciaals. Rond twaalf uur aten we speciale nieuwjaars soba. Japanse noedels. Very delicious.
De daarop volgende dagen hebben we gewandeld, schelpen gaan rapen, vuilnis gaan rapen dat aangespoeld komt met de zee, … Elke dag natuur natuur natuur. Deed erg goed. Ik hou van de natuur.
De laatste dag voor we terug zouden keren naar Saitama zijn we rond de middag vertrokken voor een fietstocht van een km of 25. Berg op berg af berg op berg af de hele toer rond het eiland. Echt geweldig. Ik was wel ook doodop. Maar aan 65km/u een berg af bollen heeft ook zijn charmes. Damn mooie plaatsen die ik tot nu toe alleen maar op foto gezien heb.
Daarna hebben we thuis uitgerust en wa gekaart met iedereen, alle, alle “kindjes”. Ondertussen ook wa middageten gegeten. Om de dag te vullen tot aan het avondeten, zijn we in de buurt bij Sou-kun karaoke gaan doen. Dat was uiteraard ook very fijn.
Er komt ook allerlei bezoek langs, die altijd otoshidama meebrengen. (otoshidama = nieuwjaarsenvelopje met wat geld). Ik krijg ook elke keer een beetje pree en dat is natuurlijk erg fijn. Ik heb op de week op Het Eiland zelfs winst gemaakt :D
De laatste dag moesten we s morgens al vroeg uit de veren om met de boot van half 9 (smorgens) terug te keren naar het Japanse vasteland. Daar namen we dan de trein naar Niigata stad, om van daaruit met de Shinkansen terug te keren naar Saitama. Daar de trein OVERVOL zat, moesten we 2 volle uren rechtstaan. En ik had spierpijn van de fietstocht van de vorige dag.
Uiteindelijk was ik rond een uur of 15 terug op mijn kamertje, juist nog een beetje tijd om mijn huiswerk voor de volgende dag te maken en dan lekker mijn bedje in.
Bon, dat was mijn eerste eiland-ervaring. Ze is ongelooflijk goed meegevallen, dus veel kans dat we in de volgende vakantie van langer dan een week, terug naar ginds gaan. Ik kijk al uit naar de zomer. Opstaan, 30 seconden wandelen, de zee induiken, mij laten drogen op het strand, wat visjes vangen, schelpen rapen, vuilnis rapen :P, als het mij te warm wordt, terug de zee induiken en dat van ’s morgens tot ’s avonds. Mensen die mee willen, laat iets weten ! Misschien kan ik wel iets regelen!
Gegroet,
Dorien uit het niet zo koud als België Saitama.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Subscribe
Posts
All Comments
