Hey iedereen, tijd voor de wekelijkse update, wel met wat vertraging maar bon.
Ik heb zo de indruk dat ik echt al achter loop op schema, aangezien ik nu moet vertellen over het weekend van een week geleden. Het feestje dus.
Na de les op vrijdag werd er op onze dorm een feestje georganiseerd door onze saakuru (studentenkring) Try Me voor de buitenlandse studenten. Eerst werd er naar de winkel gegaan, groenten gesneden, naamkaartjes gemaakt etc. Lekkere yakisoba. Mmmmm. Er waren ook onigiri (rijstballetjes, met vanbinnen vanalles, vis oa). Yakisoba is gebakken noedels met kip of varkensvlees en groenten. Very yummie.
In Japan hebben feestjes altijd een begin en einduur. Het begon om half 7-7uur en eindigde om 9u. Want er mag na 9u geen (erg) lawaai meer zijn in da zaaltje. Da zaaltje is aan gebouw één, waar er ook gezinnen met kinderen enzo wonen. Vandaar dat eens het 9u is, het min of meer stil moet zijn.
Maar niet getreurd, na het feestje, verdeelden we ons zowat in groepjes, en gingen we afzonderlijk naar een cafe-resto. De mensen die iets wouden eten, aten. Die die iets wouden drinken dronken. Vanaf 11u hadden we bij de karaoke een zaaltje gereserveerd, waardoor we daar dan heen zijn gegaan. Tot een uur of 2. Dan hadden we nog ni echt zin om naar huis te gaan, dus zijn we bij Ryotaro(jongen) (als je foto’s bekijkt, Ryotaro is die met het rare haar...) op kot gaan zitten en hebben we nog tot in de vroege uurtjes gepraat bij een natje en een droogje.
Zaterdag was het dan de uitslaapdag… Niets speciaals gedaan, buiten wat huiswerk.
Zondag heb ik mij ook redelijk uitgeslapen en in de namiddag naar de supermarkt geweest om inkopen te doen samen met Ayako(meisje), Eriko(meisje) en Kensuke(jongen) voor Masumi(meisje) haar verjaardagsfeestje. Kensuke en ik besloten om dan samen curry met rijst te maken, dus kochten we ook daar al onze benodigdheden voor. De drank enzo dan afgezet bij Ryotaro, waar het feestje van Masumi gehouden werd.
Na de lekkere curry met rijst, spraken we met iedereen af ron 9u bij Ryotaro, Masumi zelf die kwam pas om 10u, eens alle voorbereidselen getroffen waren.
Ik had voor de gelegenheid een flesje kriek meegenomen, die door alle aanwezigen geproefd en goedgekeurd werd. Cherry bier hadden ze nog nooit van gehoord ^^
Ondanks het feit dat de meesten onder ons maandag morgen om 9u les hadden, duurde het feestje toch in de vroege uurtjes. Weer een geslaagd feestje…
Maandag was het wel wat minder, maar toch flink naar de les geweest!! (In Japan zijn examens niet zo belangrijk, als je 10 van de 13 lessen gaat en altijd flink uw huiswerk maakt, zijt ge zowiezo al geslaagd ook al doe je je examen niet mee.. vandaar dat iedereen hier altijd flink naar de les gaat.)
Maandag was het dan weer een leuke dag. Jasmijn kwam naar Saitama!! Na de les ben ik haar aan het station gaan afhalen met mijn fietsje, tot aan mijn dorm gereden, de curry-overschot van de dag ervoor opgegeten en dan gaan shoppen naar de dichtstbijzijnde department store. Iets zoals de inno, maar dan groter en meer dingen. Een 4 verdiepingen-hoog gebouw, met op gelijkvloers & eerste verdieping eten en kleren en vanalles. De 2e eerder restaurants en ook nog wel klerenwinkels en andere prullenwinkels, en 3e en 4e verdieping parking. Ze hebben daar naar't schijnt belgische chocolade enzo, dus moesten we toch eens langs daar gaan om dat te gaan controleren. En jawel, Belgisch bier, chocolade, snoepjes, lotus-koekjes en ga zo maar door. Zelfs appelmoes en verschillende soorten confituur. Een beetje duurder dan in België, maar aanvaardbare prijzen :-)
Tot 11u daar gewinkeld (’s avonds, jaja in Japan is alles lang open ^^) en dan met de fiets terug naar huis. Jasmijn dan een douch’ke genomen en ons klaargemaakt om bij Rena(meisje) op kot te verzamelen en iets te drinken weeral. Jasmijn moest toch op z’n minst Kensuke, Nodoka(jongen), Rena, Sayuri(meisje), masumi en ryotaro eens ontmoet hebben dusja…. Dat is dan ook redelijk uitgelopen tot in de vroege uurtjes wegens te plezant, maar dinsdag toch ook flink naar de les geweest (jasmijn ging mee^^) . Dinsdagavond terug met heel de bende van de dagen ervoor naar Nakashou gaan eten. Daar het zooo lekker is, en zoveeel eten voor zoooweinig geld, is jasmijn ook nog meegegaan. Het restaurant-dineetje eindigde weeral bij ryotaro op kot, waardoor vroeg slapen weer uitgesloten was. Toch op een iet-wat deftig uur naar huis gegaan en gaan slapen. Woensdag heb ik vanaf 9u tot 16u aan een stuk les, dus jasmijn is ’s ochtends met de bus naar het station gegaan en van daar naar huis.
Het was een leuke tweedaagse, voor herhaling vatbaar ^^ ;-)
Woensdag dan les, ’s avonds huiswerk maken, donderdag les, ’s avonds huiswerk maken, vrijdag les en WEEKEND. En dat moest uiteraard met nog een feestje gevierd worden. Deze keer was Shukunobe (jongen) jarig, dus zijn we in een izakaya (japans traditioneel resto) een tabehoudai gaan doen. 3u lang zoveel eten als je wilt voor een vaste prijs per persoon. Ik heb dan mijn grenzen verlegd en onder het motto “in uw leven moet je alles proberen” heeft dorien kujira gegeten. Kujira is walvis. Ik heb –jawel- walvisvlees gegeten. En met véél spijt in mijn hart moet ik toegeven dat het echt lekker is. Een beetje zout, maar wel erg lekker…
In het park dan afgeteld naar 12u, en shukunobe-kun zijn verjaardag gevierd. In het park was een gigantische saxofoon, heel mooi verlicht in het midden van een vijver. Aangezien de saxofoon door een belg uitgevonden is, vond ik dat wel speciaal ! Alhoewel de foto’s mislukt zijn. ’t Wordt tijd dat ik een fototoestel aanschaf dat wel foto’s kan trekken in het donker! (maar helaas zal dat nog niet voor direct zijn).
Na het aftellen zijn we weer afgezakt naar iemand’s kot, deze keer shukunobe zelf. Daar dan spelletjes van 15 jaar geleden gespeeld, met de eerste spelconsole. Dorien die nog nooit met een playstationachtig ding gespeeld had, heeft het er dan toch maar op gewaagd, onder druk weliswaar. En het was wel tof, alleen was ik enorm moe dat ik daar ter plekke in slaap gevallen ben. Toen iedereen naar huis ging, ben ik dan maar “opgestaan” en ook naar huis gegaan. Zaterdag weer uitgeslapen (slaap inhalen) en huiswerk gemaakt. Wat rondgehangen bij jaina op kot enzo. ’s Avonds redelijk vroeg proberen gaan slapen want zondag was een grote dag.
Ik had al een maand geleden op internet gereserveerd om met witte dolfijnen te zwemmen, in het seaparadise in Yokohama. Om half 6 opgestaan, gedoucht en ontbeten en met de fiets naar Minamiyono (het dichtstbijzijnde station), de trein op om rond 9u in yokohama te arriveren.
Eerst wat rondgehangen tussen de dolfijnenbassins, een dolfijn’s rug aaien en versteld staan hoe gigantisch die dieren wel zijn. Ik werd meteen een beetje bang en mijn moed zonk tot in mijn schoenen…
Dan mij aangemeld aan de balie en samen met 9 andere mensen een duikpak gekregen en zo speciale schoenen. Dan wat watergewenning, behoorlijk koud moet ik zeggen. Water van 18 graden komt zo in het duikerspak, en dan warmt dan geleidelijk aan op aan uw lichaamstemperatuur. Dan wat aanraken : buik, rug, tong, tanden,……. Dan wat rondzwemmen, draaien dan draait de dolfijn mee, dan kusje krijgen, foto’s trekken, nog wat spelen en dan mochten we erop zitten en werden mee gevoerd en nog es foto’s trekken en dan was het over. Mochten we gaan douchen en daarna waren we aant toekijken hoe andere mensen hetzelfde deden als ons, en dan kon ik alweer bijna niet meer geloven da ik da ook gedaan had… Echt een droom die uitkwam… Op de foto’s is ook goed te zien dat de dolfijn ook genoot van mijn aanwezigheid, mijn foto was de enigste waarop hij ook zijn oogjes dicht deed toen hij mij een kus gaf *sigh*
Toen het zwemmen afgelopen was, heb ik daar nog wat rondgelopen en vanalles bezocht enzo. Visjes gekeken, souvenirtjes gekocht en dan afgezakt naar Harajuku. Schoenen gekocht, een broek & rokje gekocht en dan naar Ikebukuro om met Nodoka, Jasmijn en Kensuke in het Thais resto gaan eten. Wel een beetje eerst verdwaald enzo en dan moesten we nog 50 min ofzo wachten. Maar het is zo lekker dat we het wachten er wel voor over hebben…
Trouwens in Japan is het de gewoonte dat je gewoon buiten het resto wacht tot er plaats is als een restaurant volzet is. Zo zie je rond etenstijd aan alle restaurants een wachtrij staan. Wij zouden gewoon naar een ander restaurant gaan, maar de Japanners wachten gewoon. De andere restaurants zijn meestal ook allemaal wel volzet, dus naar een ander restaurant gaan brengt niet zoveel op in the end, maar toch…
Dan in een overvolle trein naar huis, thuisgekomen, huiswerk gemaakt en gaan slapen. Maandag flink naar de les gegaan en na de les wat in de combini (convenience store) rond gehangen met jaina, eriko en ayana (3 meisjes) en wat gebabbeld. Het was in ene keer heel hard beginnen regenen en we hadden geen paraplu dus moesten we ergens wachten tot het over was. ’s Avonds zijn Jaina en ik dan terug in Nakashou gaan eten en dan daarna naar Be Plant (afgekort be pla (spreek uit bipra in het japans) gegaan om een ijsje te gaan eten. Daarna nog flink mijn teksten gelezen voor de les van vandaag.
Na de les samen met Benjamin (australie) naar het gemeentehuis geweest om onze “identiteitskaart” eindelijk te gaan afhalen. Nu ben ik dus officieel geregistreerd in Japan. En ik mag hier 2 jaar blijven.
Daarna deze blog beginnen typen en hierna ga ik nog wat kanji studeren.
Morgen, overmorgen staat er niets speciaal op de kalender. Vrijdag hebben we geen school want dan moeten we voorbereidselen treffen voor het schoolfestival = Mutsume-sai. Elke studentenkring/circle/saakuru doet zo iets, verkoopt iets, maakt muziek, weet ik veel. En het geld dat daarmee verdiend wordt, wordt later gebruikt voor feestjes ofzo. Onze Try Me saakuru gaat iets met banaan, chocolade en ijs doen. Dat kan niet slecht zijn!!
Zaterdag, zondag en maandag is het dan schoolfestival dus maandag ook geen school. Vanaf dinsdag terug school. Een blog over het festival en foto’s komen in de loop van volgende week. Als ik morgen of overmorgen tijd heb, komt er een blog over de lessen die ik volg hier aan de universiteit van Saitama.
Het weer hier……nog steeds warm overdag. Een trui is meestal nog overbodig. ’s Avonds is het wel al tijd voor een jas en een sjaal. In Japan is het om half 6 ’s morgens al licht aant worden, maar om 4u in de namiddag wordt het alweer donker. Een beetje raar voor een belg, maar ja. Zo is het ’s morgens en ’s middags nog gezellig aangenaam warm, maar een keer een uur of 5 begint het ferm af te koelen. En in Japan staat winter gelijk aan kortere rokjes. En de zomer voor lange broeken, nylonkousen en handschoenen. (uitleg : japanse meisjes willen niet bruin worden. Wit is het schoonheidsideaal. En in de herfst-winter word je niet zo gauw bruin dus dragen ze (korte) rokjes terwijl in de zomer nylonkousen en handschoenen en parasolletjes noodzakelijk zijn om de zonnestralen te vermijden.)
Foto’s zijn te bezichtigen op picasa.
Dorien
Tuesday, October 28, 2008
Sunday, October 19, 2008
Foto's.
Voor foto's van de onsen en een restaurantenuitstapje naar de sushi-bar zie de link rechts van dit bericht.
Eerste schoolweek.
Hier zijn we weer voor de wekelijkse update. Ik zou eigenlijk huiswerk moeten maken nu, maar ‘k heb last van uitstellingsgedrag en dus ga ik eerst mijn blog schrijven. ’t Kan ook zijn dat ik het al gauw beu word, waardoor het een korte blog zal zijn.
Maar dus het vervolg van de vorige blog.
Het was zaterdag – ondertussen al een week geleden, help de tijd vliegt!! – dus de bedoeling dat we met de buitenlandse studenten en wat japanners op shopping tour zouden gaan. Wij stonden flink te wachten om 1u op de afgesproken plaats. Maar helaas kwamen er geen Japanners opdagen. Eens het al half twee werd liepen daar zo 2 japanners en een buitenlander die wel extreem ostentatief naar ons stonden te kijken. Ik dacht van tiens, misschien weten die meer, laten we die ff achtervolgen. Want die waren op weg naar ergens. Ik volgde die zo van op afstand een beetje, en eens ze mij in de mot kregen deden ze teken naar mij dat ik dichterbij moest komen. Uiteindelijk bleken zij alle 3 members te zijn van de TRY ME-saakuru (studentenkring). Maar hun plan was niet om de shopping tour te doen, maar wel om naar een universiteitsfestival te gaan van een meisjes universiteit in Tokyo. Die andere helft die de shopping tour zouden doen, hadden de dag ervoor een feestje gehad enzo en het was gelijk zo half afgelast. Uiteindelijk kwam die bende (5 jongens) wel opdagen, maar alle buitenlandse studenten waren ondertussen al warm gemaakt voor het festivalletje en niet de shopping tour. Daarom hebben we maar met iedereen de bus en trein genomen richting Tokyo, om daar naar Takadanobaba te gaan. (De plaats waar Ellen trouwens woont). Een 7 tal japanse jongens en een twintigtal buitenlanders schat ik. Blijkbaar waren er die dag geen Japanse meisjes die vrij waren of mee wouden, waardoor we vooral (alleen) met japanse jongens gesocialized hebben. ‘k moet er niet bij vertellen dat het leuk was haha :P
Maar omdat we voorbij het gebouw wandelden waar ik een jaar en 3 maand geleden een japanse language course had gedaan – in takadanobaba – ben ik even naar binnengeglipt en de mevrouw van het office herkende mij nog en wist da ik uit belgie kwam en ze knuffelde mij zelfs!! Mega ongewoon in Japan om mensen te knuffelen Ze drong er ook op aan om tijdens de week ergens nog es terug te komen omdat dan de leerkrachten er ook zijn, terwijl ze er nu alleen zat.
We vervolgden dan onze weg richting de meisjesuniversiteit, waar er vanalle kraampjes van eten enzo waren, een show, wat dansacten enzomeer. Heel tof sfeertje, lekker eten aan democratische studentenprijzen en véél jongens. Das ook zo logisch he : een meisjesuniversiteit dus op het festival (iets zoals opendeurdag bij ons) komen allemaal jongens en ontstaan veel koppeltjes. Da’s meteen ook de reden waarom er van onze saakuru TRY ME alleen maar jongens mee wouden naar het festival ^^ voor meisjes valt daar immers niet zo veel te zien, tenzij al die jongens die daar komen opdagen ^^ haha
Mijn universiteit heeft ook zo’n 3daags festival, 1-2-3 november. Dan maken we warme banaan met chocolade ofzoiets. En met de winst wordt dan later naar de karaoke gegaan of feestjes georganiseerd.:-)
Anyway, heel tof dagje. Toen we terug naar huis gingen, besloten we met heel de groep te gaan eten en daarna af te zakken naar een karaoke dicht bij onze woonplaats = International House = zal ik vanaf nu afkorten tot Ihouse.
Tot een uur of 12 gezongen, dan naar ons Ihouse teruggekeerd om bij Jef op de kamer naar een film : Densha Otoko te kijken. Ik had die wel gezien maar was alweer wat vergeten hoe die ging dus hebben we hem nog maar eens bekeken. Het was wel knusjes zo met een man of 15 in een mini-kamertje. Met een man of 10 op het bed enzo. Warm enzo maar na een uur of 2 very stinky.
Anyway, uiteindelijk dan gaan slapen, want zondag moesten we er vroeg uit! 3 van de 7 japanners die we de zaterdag hadden leren kennen spelen baseball, de nationale sport in Japan, veel populairder dan voetbal ofzo. Dus gingen we zondagmorgen naar hun wedstrijd gaan kijken op het plein aan de universiteit. Veel gespeeld werd er uiteindelijk niet want er was niet genoeg volk ^^ Ze hebben dan maar wat met de natte vinger gespeeld, zoals het uitkwam. ’s Middags zijn we dan met Kensuke, Nodoka en Yoshiki gaan eten. En na de middag zijn we naar een deftige wedstrijd gaan kijken, die ook daar op de unief was. Maar van een meer professioneel ploegje, waar kensuke en nodoka moesten scheidsrechteren.
Na de wedstrijd zijn we naar huis gegaan, om dan ’s avonds rond 9u terug te verzamelen om naar onsen (warmwaterbronnen) te gaan baden. Dat is zo een heel (verwen)complex met sauna en heel warme, minder warme en koude baden, douches en vanallesvanalles. Ook echt water uit te grond, wat zo heel goed is voor uw huid. Ge krijgt daar zo een babyvelletje van. Aangezien dat open is tot 3u ’s nachts, spraken we om 10u af aan de ingang. Omdat er na 12u geen treinen meer naar huis zijn, besloten Nodoka, Kensuke en ik om met de fiets te gaan. De andere gingen met de trein heen en met de taxi naar huis. Maar fietsen is gezond en het was maar een half uurtje rijden en fietsen is ook de goedkoopste oplossing.
Onsen is jongens en meisjes apart, want iedereen loopt daar poedelnaakt. Toen ze mij vroegen of ik daar al ooit eens naartoe gegaan was en ik moest eerlijk nee bekennen. Ze vroegen dan ook of ik da wel zou aankunnen zo als (enigst) buitenlands meisje volledig naakt……… Maar ik zei ca va’t wel. Er waren uiteindelijjk ook 3 japanse meisjes nog komen opdagen, waardoor we met 4 waren en de jongens ook met een stuk of 4.
Het moment dat ik dan binnenging met die 3 japanse meisjes die ik ook nog nooit ontmoet had (!!!!) kreeg ik toch een beetje last van schaamte. Haha. Het ogenblik da ge u zo moet staan uitkleden en dan naar de douche loopt en uzelf wast is toch een beetje onwennig. Ge krijg 2 handdoekjes, maar het is eigenlijk niet zo de bedoeling da ge die meeneemt. Het hele kleine minihanddoekje wordt wel vaak meegenomen maar niet om uw lichaam te bedekken, wel om nat te maken (koud) en dan op uw hoofd te leggen als ge in een 40 graden warm bad zit…. Maar ik heb het dus toch maar gebruikt om mij te bedekken. Beschaamde wezel als ik ben. Haha. Anyway het was heel fijn, ontspannend enzomeer. Daarna nog wat rond gehangen daar in die lobby zo waar ge iets kunt eten en drinken en dan om 1u ’s nachts met de fiets naar huis.
Maandag was een feestdag, dus niets te doen. Vuilnis gesorteerd, wat gekuist, lang geslapen, the usual daily stuff.
Redelijk vroeg gaan slapen, want dinsdag had ik school. De eerste week moogt ge zo wat naar vanalle vakken gaan om te zien of het level wat past bij uzelf. En dan tegen de volgende week moet je beslissen welke vakken je wilt nemen en dat dan indienen.
Dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag is er dan niet zoveel speciaals meer gebeurd. Gewoon naar school gaan, ’s middags in de shokudo (cafetaria) iets eten voor 2 euro (zowat het Alma-systeem van in belgie, maar goedkoper en lekkerder ^^) en ’s avonds ook op restaurant enzo gaan eten met wat japanners of buitenlandse studenten. Hangt wat af van dag tot dag.
Vrijdag was het ook de hele dag school en ’s avonds was het het Welcome’s party van Try Me. Voor alle buitenlandse studenten en alle members van onze saakuru. Uiteindelijk waren er veel meer japanners dan buitenlanders, ook veel meisjes, een hele toffe groep eigenlijk. Meer details over het feestje en de voorbereidselen en afloop volgen later.
Nu is het tijd om te studeren!!! Huiswerk maken jippiee!!!
Tot de volgende !
Dorien vanuit het nog steeds (lange-mouwen)t-shirten-weer-SAITAMA. (mijn excuses voor schrijffouten en eventuele grammaticale fouten, maar ik gebruik echt zo goed als geen Nederlands hier, en je zou ervan verschieten hoe snel je een taal (zelfs je moedertaal) vergeet!!)
Maar dus het vervolg van de vorige blog.
Het was zaterdag – ondertussen al een week geleden, help de tijd vliegt!! – dus de bedoeling dat we met de buitenlandse studenten en wat japanners op shopping tour zouden gaan. Wij stonden flink te wachten om 1u op de afgesproken plaats. Maar helaas kwamen er geen Japanners opdagen. Eens het al half twee werd liepen daar zo 2 japanners en een buitenlander die wel extreem ostentatief naar ons stonden te kijken. Ik dacht van tiens, misschien weten die meer, laten we die ff achtervolgen. Want die waren op weg naar ergens. Ik volgde die zo van op afstand een beetje, en eens ze mij in de mot kregen deden ze teken naar mij dat ik dichterbij moest komen. Uiteindelijk bleken zij alle 3 members te zijn van de TRY ME-saakuru (studentenkring). Maar hun plan was niet om de shopping tour te doen, maar wel om naar een universiteitsfestival te gaan van een meisjes universiteit in Tokyo. Die andere helft die de shopping tour zouden doen, hadden de dag ervoor een feestje gehad enzo en het was gelijk zo half afgelast. Uiteindelijk kwam die bende (5 jongens) wel opdagen, maar alle buitenlandse studenten waren ondertussen al warm gemaakt voor het festivalletje en niet de shopping tour. Daarom hebben we maar met iedereen de bus en trein genomen richting Tokyo, om daar naar Takadanobaba te gaan. (De plaats waar Ellen trouwens woont). Een 7 tal japanse jongens en een twintigtal buitenlanders schat ik. Blijkbaar waren er die dag geen Japanse meisjes die vrij waren of mee wouden, waardoor we vooral (alleen) met japanse jongens gesocialized hebben. ‘k moet er niet bij vertellen dat het leuk was haha :P
Maar omdat we voorbij het gebouw wandelden waar ik een jaar en 3 maand geleden een japanse language course had gedaan – in takadanobaba – ben ik even naar binnengeglipt en de mevrouw van het office herkende mij nog en wist da ik uit belgie kwam en ze knuffelde mij zelfs!! Mega ongewoon in Japan om mensen te knuffelen Ze drong er ook op aan om tijdens de week ergens nog es terug te komen omdat dan de leerkrachten er ook zijn, terwijl ze er nu alleen zat.
We vervolgden dan onze weg richting de meisjesuniversiteit, waar er vanalle kraampjes van eten enzo waren, een show, wat dansacten enzomeer. Heel tof sfeertje, lekker eten aan democratische studentenprijzen en véél jongens. Das ook zo logisch he : een meisjesuniversiteit dus op het festival (iets zoals opendeurdag bij ons) komen allemaal jongens en ontstaan veel koppeltjes. Da’s meteen ook de reden waarom er van onze saakuru TRY ME alleen maar jongens mee wouden naar het festival ^^ voor meisjes valt daar immers niet zo veel te zien, tenzij al die jongens die daar komen opdagen ^^ haha
Mijn universiteit heeft ook zo’n 3daags festival, 1-2-3 november. Dan maken we warme banaan met chocolade ofzoiets. En met de winst wordt dan later naar de karaoke gegaan of feestjes georganiseerd.:-)
Anyway, heel tof dagje. Toen we terug naar huis gingen, besloten we met heel de groep te gaan eten en daarna af te zakken naar een karaoke dicht bij onze woonplaats = International House = zal ik vanaf nu afkorten tot Ihouse.
Tot een uur of 12 gezongen, dan naar ons Ihouse teruggekeerd om bij Jef op de kamer naar een film : Densha Otoko te kijken. Ik had die wel gezien maar was alweer wat vergeten hoe die ging dus hebben we hem nog maar eens bekeken. Het was wel knusjes zo met een man of 15 in een mini-kamertje. Met een man of 10 op het bed enzo. Warm enzo maar na een uur of 2 very stinky.
Anyway, uiteindelijk dan gaan slapen, want zondag moesten we er vroeg uit! 3 van de 7 japanners die we de zaterdag hadden leren kennen spelen baseball, de nationale sport in Japan, veel populairder dan voetbal ofzo. Dus gingen we zondagmorgen naar hun wedstrijd gaan kijken op het plein aan de universiteit. Veel gespeeld werd er uiteindelijk niet want er was niet genoeg volk ^^ Ze hebben dan maar wat met de natte vinger gespeeld, zoals het uitkwam. ’s Middags zijn we dan met Kensuke, Nodoka en Yoshiki gaan eten. En na de middag zijn we naar een deftige wedstrijd gaan kijken, die ook daar op de unief was. Maar van een meer professioneel ploegje, waar kensuke en nodoka moesten scheidsrechteren.
Na de wedstrijd zijn we naar huis gegaan, om dan ’s avonds rond 9u terug te verzamelen om naar onsen (warmwaterbronnen) te gaan baden. Dat is zo een heel (verwen)complex met sauna en heel warme, minder warme en koude baden, douches en vanallesvanalles. Ook echt water uit te grond, wat zo heel goed is voor uw huid. Ge krijgt daar zo een babyvelletje van. Aangezien dat open is tot 3u ’s nachts, spraken we om 10u af aan de ingang. Omdat er na 12u geen treinen meer naar huis zijn, besloten Nodoka, Kensuke en ik om met de fiets te gaan. De andere gingen met de trein heen en met de taxi naar huis. Maar fietsen is gezond en het was maar een half uurtje rijden en fietsen is ook de goedkoopste oplossing.
Onsen is jongens en meisjes apart, want iedereen loopt daar poedelnaakt. Toen ze mij vroegen of ik daar al ooit eens naartoe gegaan was en ik moest eerlijk nee bekennen. Ze vroegen dan ook of ik da wel zou aankunnen zo als (enigst) buitenlands meisje volledig naakt……… Maar ik zei ca va’t wel. Er waren uiteindelijjk ook 3 japanse meisjes nog komen opdagen, waardoor we met 4 waren en de jongens ook met een stuk of 4.
Het moment dat ik dan binnenging met die 3 japanse meisjes die ik ook nog nooit ontmoet had (!!!!) kreeg ik toch een beetje last van schaamte. Haha. Het ogenblik da ge u zo moet staan uitkleden en dan naar de douche loopt en uzelf wast is toch een beetje onwennig. Ge krijg 2 handdoekjes, maar het is eigenlijk niet zo de bedoeling da ge die meeneemt. Het hele kleine minihanddoekje wordt wel vaak meegenomen maar niet om uw lichaam te bedekken, wel om nat te maken (koud) en dan op uw hoofd te leggen als ge in een 40 graden warm bad zit…. Maar ik heb het dus toch maar gebruikt om mij te bedekken. Beschaamde wezel als ik ben. Haha. Anyway het was heel fijn, ontspannend enzomeer. Daarna nog wat rond gehangen daar in die lobby zo waar ge iets kunt eten en drinken en dan om 1u ’s nachts met de fiets naar huis.
Maandag was een feestdag, dus niets te doen. Vuilnis gesorteerd, wat gekuist, lang geslapen, the usual daily stuff.
Redelijk vroeg gaan slapen, want dinsdag had ik school. De eerste week moogt ge zo wat naar vanalle vakken gaan om te zien of het level wat past bij uzelf. En dan tegen de volgende week moet je beslissen welke vakken je wilt nemen en dat dan indienen.
Dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag is er dan niet zoveel speciaals meer gebeurd. Gewoon naar school gaan, ’s middags in de shokudo (cafetaria) iets eten voor 2 euro (zowat het Alma-systeem van in belgie, maar goedkoper en lekkerder ^^) en ’s avonds ook op restaurant enzo gaan eten met wat japanners of buitenlandse studenten. Hangt wat af van dag tot dag.
Vrijdag was het ook de hele dag school en ’s avonds was het het Welcome’s party van Try Me. Voor alle buitenlandse studenten en alle members van onze saakuru. Uiteindelijk waren er veel meer japanners dan buitenlanders, ook veel meisjes, een hele toffe groep eigenlijk. Meer details over het feestje en de voorbereidselen en afloop volgen later.
Nu is het tijd om te studeren!!! Huiswerk maken jippiee!!!
Tot de volgende !
Dorien vanuit het nog steeds (lange-mouwen)t-shirten-weer-SAITAMA. (mijn excuses voor schrijffouten en eventuele grammaticale fouten, maar ik gebruik echt zo goed als geen Nederlands hier, en je zou ervan verschieten hoe snel je een taal (zelfs je moedertaal) vergeet!!)
Monday, October 13, 2008
さすが日本。Sasuga nihon. II
Sasuga nihon betekent
nihon = Japan
en SASUGA betekent zoiets als : clever, adept, good, as one would expect, indeed, truly.
Dus sasuga nihon betekent eigenlijk zoveel als, slim gezien japan, of zoiets als hadden we nu iets anders verwacht van japan. Enzo ^^
Wordt in veel verschillende situaties gebruikt, (zo goed als) alleen positieve.
nihon = Japan
en SASUGA betekent zoiets als : clever, adept, good, as one would expect, indeed, truly.
Dus sasuga nihon betekent eigenlijk zoveel als, slim gezien japan, of zoiets als hadden we nu iets anders verwacht van japan. Enzo ^^
Wordt in veel verschillende situaties gebruikt, (zo goed als) alleen positieve.
さすが日本。Sasuga nihon.
Maandag gingen een paar andere buitenlandse studenten waaronder Benjamin (Australië) en Jaina (Kazachstan) naar het gemeentehuis, en omdat ik nog een bewijsje nodig had om nu al een gsm te kunnen kopen, ben ik maar meegegaan. Ook de overblijvende rompslomp van mijn kamer in orde gedaan hier op de administratie van de dormitory. Er zijn eigenlijk 4 gebouwen, 3 oude en 1 nieuw. En de meeste van ons zitten in het nieuw ^^ Ik ook ^^ :)
In de namiddag is een vriend uit Tokyo naar Saitama afgezakt, om de lucht op “den buiten” op te snuiven. Wat zitten babbelen enzo met de andere buitenlandse studenten, samen iets gaan eten en dan zat maandag er al weer op.
Dinsdag zijn we ’s morgens vertrokken om naar Akihabara te gaan. We gingen eerst naar Ikebukuro’s Big Camera om wat info enzo te vragen. Oorspronkelijk gingen we daar onze gsms kopen, maar dat hebben we dan toch maar niet gedaan. We snapten het nog niet zo goed, het Japanse gsm-systeem is echt wel ingewikkeld!! In Akihabara (ook wel The Electric Town genoemd) hebben we dan nog maals info gevraagd en uiteindelijk na echt 3u vanalles uitleg vragen en overleggen, besloten Jaina en ik om die zwart-rode gsm van AU te kopen. De gsm zelf hebben we 1 yen betaald, waardoor we eigenlijk gewoon elke maand een vast bedrag betalen (als we niet over de limieten gaan tenminste). Met andere woorden een gsm met een 2megapixel fototoestel in, tv, radio, woordenboek japans-engels, engels-japans, japans-japans, en nog zoveel meer snufjes voor 0,007 euro.
Het vast bedrag dat we elke maand betalen is een euro of 15, waar we 30 min mee kunnen bellen en 1000 mailtjes sturen per maand. Internet gebruiken wordt gewoon afgetrokken van de 1000 mailtjes. Het leukste van al, is dat familie gratis naar elkaar belt. Op het eerste zicht, lijkt dat totaal niet van belang, want er is geen familie hier in Japan. Maar omdat Jaina nog maar 19 is, en in Japan dus onvolwassen, kon zij helaas geen gsm kopen. Ik heb effe voor mama gespeeld en haar gsm dus gekocht, waardoor de gsm die zij gebruikt ook op mijn naam staat. Zo worden wij & onze contracten dus automatisch familie, wat ervoor zorgt dat wij 24 op 24 gratis ongelimiteerd naar elkaar kunnen bellen. HOERA! さすが日本！
We hebben dan ook nog wat stekkerconverters enzo gekocht, nu we daar toch in the city of electric stuff waren, eentje gaan drinken terwijl we op onze gsms moesten wachten en dan tegen ’s avonds teruggekeerd naar het platteland. :P Toen we terugkwamen aan het station leek het even of mijn fiets gestolen was, maar dat vonden we al raar want in Japan gebeuren zo’n dingen niet echt vaak. Bleek achteraf dat we moesten betalen voor die fietsenstalling waar wij onze fiets gezet hadden, maar we wisten dat niet en dus worden die fietsen gewoon naar buiten verzet. Thank god ^^
Woensdag gingen Benjamin en ik naar een AU shop in de buurt, om voor hem ook een gsm te kopen. Ik zou die dan ook voor hem kopen, zo wordt hij ook familie en kunnen wij ook gratis ongelimiteerd bellen, maar Japan zou Japan niet zijn moesten ze voor dit misbruik tegen te gaan niet iets gevonden hebben. In Japan zijn er gemiddeld 1 of 2 kinderen per gezin, waardoor de papa 2 gsm kan registreren en de mama ook. Dit komt er dus op neer dat er per persoon maar 2 gsm geregistreerd kunnen worden. Helaas daar ging ons goed plan…
We zijn dan maar teruggekeerd naar de dorm en een beetje zitten uitzoeken over ons vakken die we gaan nemen. En pertoeval kwamen we uit op een site met de wisselkoersen en waren we alletwee in shock toen we de stijging van de Yen tegen over de euro & Australische dollar zagen. In juli was 1 euro nog tegen de 170 yen, en nu rond de 135 !!!! AAAAAAARGH! Papa, nu wordt het nóg duurder om naar Japan te komen. Dju hé! :(
In de namiddag hadden we een infonamiddag over de dorm, wat mag en wat niet mag. Hoeveel we moeten betalen, op basis van wat dat berekend wordt etc etc. Ook de politie kwam eens langs om een woordje te doen over de veiligheid enzo. Het verkeer en fietsen die geregistreerd moeten worden en blabla. We zijn dan maar dadelijk onze fietsen gaan registreren, kregen een plakkertje en hingen het op onze fiets.
’s Avonds besloten Jaina en ik om nog effe af te zakken naar Tokyo en zijn we wat gaan shoppen in 109 in Shibuya. Echt beroemd winkelcentrum met alle nieuwste en laatste trends. Alles in one-size en maar 1 keer voorhanden zodat eigenlijk niemand hetzelfde kan hebben. Helaas is het een one-size gemaakt voor het japanse smalle meisjeslichaam en paste ik nergens in………. Na ons winkelen nog eentje gaan drinken in de HUB. Een English pub die ze in de meeste grote plaatsten hebben. Ze hebben er 1 belgisch bier, maar ‘k ben nu ff vergeten hetwelkste. Daarnaast ook snacks en cocktails en alle andere soorten drank.
Ik denk dat ik donderdag niets speciaals gedaan heb, want ik kan mij totaal niet herinneren dat ik iets meegemaakt heb. Waarschijnlijk lang geslapen, supermarkt bezocht, vakken enzo onderzocht, uurrooster samengesteld, naar die prof van Economie geweest. (echt wel een rare kerel trouwens!!) (ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar vrijdag hoorde ik van mijn supervisor dat hij echt wel een beetje een raar persoon is.) En dat is het denk ik. En uiteraard bellen met Jaina en in elkaars kamer rondhangen ^^
Vrijdag was een erg drukke dag. Donderdagavond hadden Jaina en ik besloten om ’s morgens naar de les Japans te gaan. Om eens een idee te krijgen van het niveau. Zo zijn we van 9 tot half 11 en 10u40 tot 12u10 naar eerst Japans schrijven geweest en daarna naar Japans lezen/luisteren. Het niveau was hoog, hoger dan leuven en een heel klein beetje boven mijn niveau, maar daar ik vermoed dat mij dat zal aanzetten tot meer studeren, gaan we het erop wagen. Eens al mijn vakken gekozen zijn, zal ik wel eens een uiteenzetting schrijven over mijn vakken.
Tegen om 12u moest ik dan eigenlijk al terug zijn op mijn dorm, want Magda en ik waren gevraagd om een Grieks meisje rond te leiden. Sophia was ’s morgens gearriveerd in Japan, en gaat hier een maand op de faculteit wetenschappen (een of andere ingenieur doctoraatsgedoe) onderzoek doen. Maar daar zij geen japans studeert en niet tot een of andere groep behoort hier op de unief, werd ons gevraagd om haar rond te leiden enzo. En haar aan wat mensen voor te stellen enzo. Omdat wij toch al zo goed Japans kennen en hier al een week zijn en ook meisjes uit Europa zijn etc etc. Hebben wij die job maar aanvaarD, maar Magda had eigenlijk al andere plannen voor vrijdag en het weekend, dus heb ik de job maar alleen op mij genomen. ‘k Heb er uiteindelijk wel een bedankingsmailtje voor gekregen van die prof en nu zien ze mij graag moeha. Sophia en ik zijn dan ’s middags na mijn les met 2 japanse jongens van haar onderzoekslokaal (2 medestudenten van haar dus) gaan eten in de eetzaal. Een beetje zoals een Alma, maar goedkoper, lekkerder en meer keuze.
Het was de eerste keer dat ik Japanners van de unief ontmoette, dus dat was ook wel fijn voor mezelf. En Sophia is eigenlijk een heel toffe. Dus dat zat allemaal goed mee.
In de namiddag zijn we naar de supermarkt geweest, om zowat de basisbenodigdheden te gaan kopen. Daar Sophia moe was is ze daarna gewoon naar haar kamer gegaan en vroeg gaan slapen.
Ik had dan nog een afspraak met mijn supervisor. Een prof van de faculteit economie die ik altijd en overal mag gaan lastigvallen als ik problemen en/of vragen heb. Very fijn. Ze is niet zo Japans en babbelt veel en is heel vriendelijk en zou alles doen om u te helpen. Zo zien we het graag uiteraard. Aangezien ik een paar dagen ervoor met een andere prof van een Economie-vak was gaan spreken, vertelde ik haar daar ook over enzo. En een urenhalf later was alles min of meer besproken.
Ik kreeg toen juist een mailtje (op mijn gsm) van Kei (japanner die ik ken van in Belgie maar nu 2 weken in Japan is) dat hij in saitama was en of ‘k geen tijd en zin had om iets te gaan eten. Dan ben ‘k dus met het fietsje naar Minamiyono station gegaan en daar de trein genomen naar Omiya. Eentje gedronken en wat bijgepraat en terug naar huis.
Zaterdag……….gingen we (Jaina en ik) samen met Benjamin, Sophia, magda enzomeer op Shopping Tour. De studentenkring voor buitenlandse studenten en internationaal gezinde japanners hadden een plan om ons de buurt te tonen met bus. Het verslag daarvan en het verslag van zondag komt later.
Het is hier nog steeds warm, alhoewel het tegen de avond (vanaf een uur of 8-9) toch wel flink afkoelt en we genoodzaakt zijn om een trui of t-shirt met lange mouwen aan te trekken. Maar jassen en sjaals, winterkleren en botten worden nog niet uit de kast gehaald. I love it!
Dorien
In de namiddag is een vriend uit Tokyo naar Saitama afgezakt, om de lucht op “den buiten” op te snuiven. Wat zitten babbelen enzo met de andere buitenlandse studenten, samen iets gaan eten en dan zat maandag er al weer op.
Dinsdag zijn we ’s morgens vertrokken om naar Akihabara te gaan. We gingen eerst naar Ikebukuro’s Big Camera om wat info enzo te vragen. Oorspronkelijk gingen we daar onze gsms kopen, maar dat hebben we dan toch maar niet gedaan. We snapten het nog niet zo goed, het Japanse gsm-systeem is echt wel ingewikkeld!! In Akihabara (ook wel The Electric Town genoemd) hebben we dan nog maals info gevraagd en uiteindelijk na echt 3u vanalles uitleg vragen en overleggen, besloten Jaina en ik om die zwart-rode gsm van AU te kopen. De gsm zelf hebben we 1 yen betaald, waardoor we eigenlijk gewoon elke maand een vast bedrag betalen (als we niet over de limieten gaan tenminste). Met andere woorden een gsm met een 2megapixel fototoestel in, tv, radio, woordenboek japans-engels, engels-japans, japans-japans, en nog zoveel meer snufjes voor 0,007 euro.
Het vast bedrag dat we elke maand betalen is een euro of 15, waar we 30 min mee kunnen bellen en 1000 mailtjes sturen per maand. Internet gebruiken wordt gewoon afgetrokken van de 1000 mailtjes. Het leukste van al, is dat familie gratis naar elkaar belt. Op het eerste zicht, lijkt dat totaal niet van belang, want er is geen familie hier in Japan. Maar omdat Jaina nog maar 19 is, en in Japan dus onvolwassen, kon zij helaas geen gsm kopen. Ik heb effe voor mama gespeeld en haar gsm dus gekocht, waardoor de gsm die zij gebruikt ook op mijn naam staat. Zo worden wij & onze contracten dus automatisch familie, wat ervoor zorgt dat wij 24 op 24 gratis ongelimiteerd naar elkaar kunnen bellen. HOERA! さすが日本！
We hebben dan ook nog wat stekkerconverters enzo gekocht, nu we daar toch in the city of electric stuff waren, eentje gaan drinken terwijl we op onze gsms moesten wachten en dan tegen ’s avonds teruggekeerd naar het platteland. :P Toen we terugkwamen aan het station leek het even of mijn fiets gestolen was, maar dat vonden we al raar want in Japan gebeuren zo’n dingen niet echt vaak. Bleek achteraf dat we moesten betalen voor die fietsenstalling waar wij onze fiets gezet hadden, maar we wisten dat niet en dus worden die fietsen gewoon naar buiten verzet. Thank god ^^
Woensdag gingen Benjamin en ik naar een AU shop in de buurt, om voor hem ook een gsm te kopen. Ik zou die dan ook voor hem kopen, zo wordt hij ook familie en kunnen wij ook gratis ongelimiteerd bellen, maar Japan zou Japan niet zijn moesten ze voor dit misbruik tegen te gaan niet iets gevonden hebben. In Japan zijn er gemiddeld 1 of 2 kinderen per gezin, waardoor de papa 2 gsm kan registreren en de mama ook. Dit komt er dus op neer dat er per persoon maar 2 gsm geregistreerd kunnen worden. Helaas daar ging ons goed plan…
We zijn dan maar teruggekeerd naar de dorm en een beetje zitten uitzoeken over ons vakken die we gaan nemen. En pertoeval kwamen we uit op een site met de wisselkoersen en waren we alletwee in shock toen we de stijging van de Yen tegen over de euro & Australische dollar zagen. In juli was 1 euro nog tegen de 170 yen, en nu rond de 135 !!!! AAAAAAARGH! Papa, nu wordt het nóg duurder om naar Japan te komen. Dju hé! :(
In de namiddag hadden we een infonamiddag over de dorm, wat mag en wat niet mag. Hoeveel we moeten betalen, op basis van wat dat berekend wordt etc etc. Ook de politie kwam eens langs om een woordje te doen over de veiligheid enzo. Het verkeer en fietsen die geregistreerd moeten worden en blabla. We zijn dan maar dadelijk onze fietsen gaan registreren, kregen een plakkertje en hingen het op onze fiets.
’s Avonds besloten Jaina en ik om nog effe af te zakken naar Tokyo en zijn we wat gaan shoppen in 109 in Shibuya. Echt beroemd winkelcentrum met alle nieuwste en laatste trends. Alles in one-size en maar 1 keer voorhanden zodat eigenlijk niemand hetzelfde kan hebben. Helaas is het een one-size gemaakt voor het japanse smalle meisjeslichaam en paste ik nergens in………. Na ons winkelen nog eentje gaan drinken in de HUB. Een English pub die ze in de meeste grote plaatsten hebben. Ze hebben er 1 belgisch bier, maar ‘k ben nu ff vergeten hetwelkste. Daarnaast ook snacks en cocktails en alle andere soorten drank.
Ik denk dat ik donderdag niets speciaals gedaan heb, want ik kan mij totaal niet herinneren dat ik iets meegemaakt heb. Waarschijnlijk lang geslapen, supermarkt bezocht, vakken enzo onderzocht, uurrooster samengesteld, naar die prof van Economie geweest. (echt wel een rare kerel trouwens!!) (ik dacht eerst dat het aan mij lag, maar vrijdag hoorde ik van mijn supervisor dat hij echt wel een beetje een raar persoon is.) En dat is het denk ik. En uiteraard bellen met Jaina en in elkaars kamer rondhangen ^^
Vrijdag was een erg drukke dag. Donderdagavond hadden Jaina en ik besloten om ’s morgens naar de les Japans te gaan. Om eens een idee te krijgen van het niveau. Zo zijn we van 9 tot half 11 en 10u40 tot 12u10 naar eerst Japans schrijven geweest en daarna naar Japans lezen/luisteren. Het niveau was hoog, hoger dan leuven en een heel klein beetje boven mijn niveau, maar daar ik vermoed dat mij dat zal aanzetten tot meer studeren, gaan we het erop wagen. Eens al mijn vakken gekozen zijn, zal ik wel eens een uiteenzetting schrijven over mijn vakken.
Tegen om 12u moest ik dan eigenlijk al terug zijn op mijn dorm, want Magda en ik waren gevraagd om een Grieks meisje rond te leiden. Sophia was ’s morgens gearriveerd in Japan, en gaat hier een maand op de faculteit wetenschappen (een of andere ingenieur doctoraatsgedoe) onderzoek doen. Maar daar zij geen japans studeert en niet tot een of andere groep behoort hier op de unief, werd ons gevraagd om haar rond te leiden enzo. En haar aan wat mensen voor te stellen enzo. Omdat wij toch al zo goed Japans kennen en hier al een week zijn en ook meisjes uit Europa zijn etc etc. Hebben wij die job maar aanvaarD, maar Magda had eigenlijk al andere plannen voor vrijdag en het weekend, dus heb ik de job maar alleen op mij genomen. ‘k Heb er uiteindelijk wel een bedankingsmailtje voor gekregen van die prof en nu zien ze mij graag moeha. Sophia en ik zijn dan ’s middags na mijn les met 2 japanse jongens van haar onderzoekslokaal (2 medestudenten van haar dus) gaan eten in de eetzaal. Een beetje zoals een Alma, maar goedkoper, lekkerder en meer keuze.
Het was de eerste keer dat ik Japanners van de unief ontmoette, dus dat was ook wel fijn voor mezelf. En Sophia is eigenlijk een heel toffe. Dus dat zat allemaal goed mee.
In de namiddag zijn we naar de supermarkt geweest, om zowat de basisbenodigdheden te gaan kopen. Daar Sophia moe was is ze daarna gewoon naar haar kamer gegaan en vroeg gaan slapen.
Ik had dan nog een afspraak met mijn supervisor. Een prof van de faculteit economie die ik altijd en overal mag gaan lastigvallen als ik problemen en/of vragen heb. Very fijn. Ze is niet zo Japans en babbelt veel en is heel vriendelijk en zou alles doen om u te helpen. Zo zien we het graag uiteraard. Aangezien ik een paar dagen ervoor met een andere prof van een Economie-vak was gaan spreken, vertelde ik haar daar ook over enzo. En een urenhalf later was alles min of meer besproken.
Ik kreeg toen juist een mailtje (op mijn gsm) van Kei (japanner die ik ken van in Belgie maar nu 2 weken in Japan is) dat hij in saitama was en of ‘k geen tijd en zin had om iets te gaan eten. Dan ben ‘k dus met het fietsje naar Minamiyono station gegaan en daar de trein genomen naar Omiya. Eentje gedronken en wat bijgepraat en terug naar huis.
Zaterdag……….gingen we (Jaina en ik) samen met Benjamin, Sophia, magda enzomeer op Shopping Tour. De studentenkring voor buitenlandse studenten en internationaal gezinde japanners hadden een plan om ons de buurt te tonen met bus. Het verslag daarvan en het verslag van zondag komt later.
Het is hier nog steeds warm, alhoewel het tegen de avond (vanaf een uur of 8-9) toch wel flink afkoelt en we genoodzaakt zijn om een trui of t-shirt met lange mouwen aan te trekken. Maar jassen en sjaals, winterkleren en botten worden nog niet uit de kast gehaald. I love it!
Dorien
Wednesday, October 08, 2008
Arrival
Heyheyhey, hier komt mijn eerste blogpost uit het verre Japan.
Na een lange vlucht ben ik uiteindelijk tóch in Japan geraakt. Eerst van Brussel naar Frankfurt, maar door het slechte weer in Frankfurt had ons vliegtuig vertraging. Toen we uiteindelijk al anderhalf uur in het vliegtuig zaten te wachten, deelde “…here is your captain speaking…” ons mede dat we weldra zouden vertrekken. Snel rekende ik uit wanneer we zouden aankomen in Frankfurt, en helaas, we zouden zowiezo niet op tijd zijn voor ons vlucht naar Nartita. Een paar oudere mensen werden histerisch, begonnen op zetels te kloppen en personeel uit te kafferen, terwijl zij toch helemaal niets kunnen doen aan het weer… Het probleem was uiteindelijk gewoon wateroverlast, waardoor er niet veilig geland kan worden… Persoonlijk heb ik dan ook liever dat we nog wat wachten met vertrekken… : -)
Toen we dan eindelijk vertrokken, kwamen we min of meer in een rollercoaster terecht. We moesten door al die dikke regenwolken en dat hebben we geweten. Kriebels in de buik, van links naar rechts, van boven naar onder, we werden volledig door elkaar geschud. De mensen die toen voor de 1ste keer in het vliegtuig zaten, zullen wellicht gedacht hebben, ik neem nooit meer het vliegtuig!
Ikzelf was ook wel een tikkeltje bang en wou echt zo snel mogelijk op de grond staan.
Na veel vijven en zessen, zijn we dus uiteindelijk heelhuids in Frankfurt geraakt. Maar helaas, onze vlucht naar Tokyo was juist vertrokken… Mijn eerste keer “vliegtuig gemist” was een feit. Ik kan u zeggen, het is balen!
We hebben wel nogal snel (3u aanschuiven) een andere verbinding gekregen via Amsterdam naar Tokyo. Ook vlucht van Frankfurt naar Amsterdam was geentje van de poes. Het heeft echt verbazend veel weg van een rollercoaster. Alleen voel je je niet zo veilig als in een rollercoaster.
Maar bon, we hebben het overleefd.
Ondertussen moest ik mijn unief op de hoogte zien te brengen dat ze niet op mij moesten wachten die ochtend, want ik zou pas in de late namiddag aankomen in Japan. Ik vroeg wel of er geen ander slachtoffer zou zijn om mij te komen ophalen.
Ondertussen bleek dat mijn ticket samengeboekt was met dat van iemand anders, een 34 jarige Belg die architectuur gestudeerd heeft, en ook die beurs gewonnen had om een jaar in Tokyo architectuur te gaan doctoreren/verder studeren. Klein detail, aan Todai. De universiteit van Tokyo. (mensen die niet weten wat dit wilt zeggen : Todai is de hoogste universiteit van Japan, waar iedereen naartoe wil maar niet naartoe kan, wegens ofwel te moeilijk ingangsexamen ofwel te hoog inschrijvingsgeld ^^). Vervolgens zat ik dus 12u naast een Todai student. Die moeten we te vriend houden ^^
Hij is trouwens van Sint-Truiden liz!!!! Schattig, niet?
12u later kwam ik dan aan in Tokyo, waar het heel mooi weer was, geen last van turbulentie dus. Eens een voet aan de grond ging alles nogal traag omdat het echt druk was. Omdat de vlucht van Amsterdam naar Tokyo met JAL (Japan Airlines) was, kwamen we niet in terminal 1 maar 2 aan. Moesten we nog met het treintje naar 1, paspoortcontrole, bagage en dan het grote moment, komen we daar in de aankomstlobby. En JAWEL! Er stond iemand met een bordje Saitama University. Ik word nog steeds blij als ik er aan denk. Jeej
We hebben dan samen de bus genomen naar het station van Omiya, de hoofstad van de provincie Saitama. Daar een taxi naar de universiteit (op kosten van de universiteit). Een sleutel gekregen en daar stond ik dan in mijn nieuwe thuis voor een jaartje. Een mini-appartementje, dat aan alle noden voldoet. Achtereenvolgens zag ik een inkomhalletje, een schoenenkastje, een grote spiegel, een kookfornuis met 2 platen, een gigantische (maar dan ook gigantische) sink, een frigo & een diepvries, kastjes, kastjes, een oven, een broodrooster, een deur. Achter die deur een wc, een lavabo, een bad, een douche. Dan verder nog een tafeltje, een bureau, een tweedeursgrote kast en een bed. Airco, een terras.
Wat moet een mens meer hebben??
Aangezien ik op de 6e verdieping zit, heb ik een prachtig uitzicht over Saitama. Het enige spijtige aan de zaak was dat ik zo laat in Japan was aangekomen, waardoor het bureau waar alles geregeld wordt al gesloten was. Uiteindelijk ben ik dan nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt gehold om wcpapier en wat drank te kopen. Ondertussen ook al kennisgemaakt met mijn Chinese buur en haar 3 Chinese vrienden die toch allemaal very vloeiend Japans spreken.
Er lag ook een briefje klaar voor mij van Shibuya Sensei (professor Shibuya), waarop stond dat ik de volgende ochtend om half 10 beneden moest staan omdat we al direct naar het stadhuis zouden gaan voor onze Alien Registration in orde te brengen. In tegenstelling tot alles wat ik al gehoord had over Japanse administratie, was het een fluitje van een cent en op minder dan een kwartier was alles in orde. We vroegen meteen ook een bewijsje dat ze er mee bezig zijn, zou kunnen we ons toch al een fiets en gsm kopen. Onze Alien Registration Card krijgen we pas ergens eind deze maand.
Ondertussen had ik ook al kennis gemaakt met Magda, een Pools meisje die ook aan de faculteit Economie zit, zij was mee toen we naar het stadhuis gingen.
Ik hoorde toen ook van Magda dat ze de andere beursstudenten van Japanse Ambassades over de hele wereld al ontmoet had, en dat we in de namiddag een test hadden, om ons Japans niveau te bepalen. Dat viel van moeilijkheidsgraad nog erg tegen. We zitten dus in een klasje met 8 denk ik, die allemaal ongeveer hetzelfde niveau van Japans hebben. De een spreekt het al wat beter dan de ander, maar de kennis van grammatica en woordenschat is ongeveer hetzelfde. (Behalve de karakter-kennis, want Chinezen hebben een oneerlijke voorsprong! Aargh!)
We zijn dan met ons klein groepje naar de winkel geweest, een fiets gaan kopen en wat eten en drinken. Ook samen al iets gaan eten.
Ondertussen was het dan al zaterdag en ben ik samen met Jasmijn en haar saakuru IFL (international friendly lunch, een groep/studentenkring die ’s middags samen eten en ook andere tripjes doen; bestaande uit buitenlandse studenten en Japanse studenten.)
Ze zijn eerst naar het Edo-Tokyo museum geweest, maar omdat ik dat al gezien heb vorig jaar (en de hoofdreden : omdat ik mij overslapen had) ben ik niet meegeweest. Ik ben dan tegen iets na de middag naar daar gegaan, heb meegegeten om dan naar Asakusa te gaan. Het Tokyo van vroeger. Met een tempel en vele kleine winkeltjes waar je allemaal typisch Japanse traditionele (kleren, eten, schoenen, sleutelhangertjes enzomeer) dingen kan kopen. Het was hartstikke heet (tegen de 30 graden) waardoor we meer neergezeten hebben dan rondgelopen. Maar ik had Asakusa ook al gezien, dus dat was niet zo erg. Toch ook een paar mooie foto’s getrokken, onder andere van de 5 verdiepingen-hoge pagode.
’s Avonds was het plan om eens naar een club te gaan. Het oorspronkelijke plan ( dat we uiteindelijk niet hebben uitgevoerd) was een Gay-Club in Ikebukuro, omdat daar geen inkom te betalen is & het is veiliger voor meisjes ^^. Maar blijkbaar was het 25 jarig bestaan ofzo, waardoor er wel inkom te betalen was en we hadden zo al een paar mannen in vrouwenkleren gezien, waardoor we het toch beter vonden om naar ergens anders te gaan. Zo zijn we uiteindelijk in Roppongi beland, dé uitgaansbuurt van heel Tokyo, de club waar we uiteindelijk heen gingen was ook gratis inkom, maar wel redelijk dure drank en je moet iets vast hebben om te drinken, anders word je buitengegooid… De truc is dan om een flesje bier te kopen en dat de hele avond vast te houden, ook al is het leeg.
We waren uiteindelijk met 5 meisjes en 3 jongens in die Club geraakt, was eigenlijk betekent dat er 2 jongens te kort waren. Je moet u echt zo een club eens proberen voorstellen… Men staat zo dicht op elkaar da ge uiteindelijk niet eens kunt dansen/bewegen. Het enige wat gebeurt, is tegen een ander persoon geplakt staan, wat over en weer bewegen, en handen over uw lichaam voelen van mannen rondom u…. Normaal gezien als ge daar samen met een man zijt, dan laten de andere mannen u met rust, omdat ge al een man hebt. Maar bij ons was dat niet het geval, op een bepaald moment stond Akifumi met 3 meisjes (een Franse, een Japanse & ik) rond zich, en toen de andere Japanse & buitenlandse mannen dat zagen, kwamen ze op ons af natuurlijk. Uiteindelijk hadden we er genoeg van en zijn we ons wat gaan neerzetten. Vanaf dan zijn er een paar met 2 gaan dansen enzo, want de meisjes onder ons vonden die aantastelijke mannelijke handen niet zo tof… Tegen een uur of 4 zijn we dan een koffie’tje gaan drinken en sommigen onder ons hebben toen ook al ontbijt gegeten. Dan met een van de eerste treinen huiswaarts (zit echt vol met slapende mensen die de nacht doorgebracht hebben in Tokyo en dan de volgende morgen naar huis terugkeren), fietsje genomen, naar huis gereden en gaan slapen. Het was een leuk dagje, voor herhaling vatbaar, maar de volgende keer liefst een wat minder drukke club en wat meer jongens.
De zondag heb ik dan tot in de namiddag slapend doorgebracht, eens gebeld met het thuisfront en verder nog wat inkopen gaan doen in de supermarkt (die veel meer heeft dan alleen maar supermarktgerief, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen).
Het verslag van deze week volgt later………
Warme groentjes uit Japan….
Dorien
Ps, toen het vandaag regende, zo van die miezerige motregen, voelde ik mij precies in België ^^ afschuwelijk! :-)
Na een lange vlucht ben ik uiteindelijk tóch in Japan geraakt. Eerst van Brussel naar Frankfurt, maar door het slechte weer in Frankfurt had ons vliegtuig vertraging. Toen we uiteindelijk al anderhalf uur in het vliegtuig zaten te wachten, deelde “…here is your captain speaking…” ons mede dat we weldra zouden vertrekken. Snel rekende ik uit wanneer we zouden aankomen in Frankfurt, en helaas, we zouden zowiezo niet op tijd zijn voor ons vlucht naar Nartita. Een paar oudere mensen werden histerisch, begonnen op zetels te kloppen en personeel uit te kafferen, terwijl zij toch helemaal niets kunnen doen aan het weer… Het probleem was uiteindelijk gewoon wateroverlast, waardoor er niet veilig geland kan worden… Persoonlijk heb ik dan ook liever dat we nog wat wachten met vertrekken… : -)
Toen we dan eindelijk vertrokken, kwamen we min of meer in een rollercoaster terecht. We moesten door al die dikke regenwolken en dat hebben we geweten. Kriebels in de buik, van links naar rechts, van boven naar onder, we werden volledig door elkaar geschud. De mensen die toen voor de 1ste keer in het vliegtuig zaten, zullen wellicht gedacht hebben, ik neem nooit meer het vliegtuig!
Ikzelf was ook wel een tikkeltje bang en wou echt zo snel mogelijk op de grond staan.
Na veel vijven en zessen, zijn we dus uiteindelijk heelhuids in Frankfurt geraakt. Maar helaas, onze vlucht naar Tokyo was juist vertrokken… Mijn eerste keer “vliegtuig gemist” was een feit. Ik kan u zeggen, het is balen!
We hebben wel nogal snel (3u aanschuiven) een andere verbinding gekregen via Amsterdam naar Tokyo. Ook vlucht van Frankfurt naar Amsterdam was geentje van de poes. Het heeft echt verbazend veel weg van een rollercoaster. Alleen voel je je niet zo veilig als in een rollercoaster.
Maar bon, we hebben het overleefd.
Ondertussen moest ik mijn unief op de hoogte zien te brengen dat ze niet op mij moesten wachten die ochtend, want ik zou pas in de late namiddag aankomen in Japan. Ik vroeg wel of er geen ander slachtoffer zou zijn om mij te komen ophalen.
Ondertussen bleek dat mijn ticket samengeboekt was met dat van iemand anders, een 34 jarige Belg die architectuur gestudeerd heeft, en ook die beurs gewonnen had om een jaar in Tokyo architectuur te gaan doctoreren/verder studeren. Klein detail, aan Todai. De universiteit van Tokyo. (mensen die niet weten wat dit wilt zeggen : Todai is de hoogste universiteit van Japan, waar iedereen naartoe wil maar niet naartoe kan, wegens ofwel te moeilijk ingangsexamen ofwel te hoog inschrijvingsgeld ^^). Vervolgens zat ik dus 12u naast een Todai student. Die moeten we te vriend houden ^^
Hij is trouwens van Sint-Truiden liz!!!! Schattig, niet?
12u later kwam ik dan aan in Tokyo, waar het heel mooi weer was, geen last van turbulentie dus. Eens een voet aan de grond ging alles nogal traag omdat het echt druk was. Omdat de vlucht van Amsterdam naar Tokyo met JAL (Japan Airlines) was, kwamen we niet in terminal 1 maar 2 aan. Moesten we nog met het treintje naar 1, paspoortcontrole, bagage en dan het grote moment, komen we daar in de aankomstlobby. En JAWEL! Er stond iemand met een bordje Saitama University. Ik word nog steeds blij als ik er aan denk. Jeej
We hebben dan samen de bus genomen naar het station van Omiya, de hoofstad van de provincie Saitama. Daar een taxi naar de universiteit (op kosten van de universiteit). Een sleutel gekregen en daar stond ik dan in mijn nieuwe thuis voor een jaartje. Een mini-appartementje, dat aan alle noden voldoet. Achtereenvolgens zag ik een inkomhalletje, een schoenenkastje, een grote spiegel, een kookfornuis met 2 platen, een gigantische (maar dan ook gigantische) sink, een frigo & een diepvries, kastjes, kastjes, een oven, een broodrooster, een deur. Achter die deur een wc, een lavabo, een bad, een douche. Dan verder nog een tafeltje, een bureau, een tweedeursgrote kast en een bed. Airco, een terras.
Wat moet een mens meer hebben??
Aangezien ik op de 6e verdieping zit, heb ik een prachtig uitzicht over Saitama. Het enige spijtige aan de zaak was dat ik zo laat in Japan was aangekomen, waardoor het bureau waar alles geregeld wordt al gesloten was. Uiteindelijk ben ik dan nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt gehold om wcpapier en wat drank te kopen. Ondertussen ook al kennisgemaakt met mijn Chinese buur en haar 3 Chinese vrienden die toch allemaal very vloeiend Japans spreken.
Er lag ook een briefje klaar voor mij van Shibuya Sensei (professor Shibuya), waarop stond dat ik de volgende ochtend om half 10 beneden moest staan omdat we al direct naar het stadhuis zouden gaan voor onze Alien Registration in orde te brengen. In tegenstelling tot alles wat ik al gehoord had over Japanse administratie, was het een fluitje van een cent en op minder dan een kwartier was alles in orde. We vroegen meteen ook een bewijsje dat ze er mee bezig zijn, zou kunnen we ons toch al een fiets en gsm kopen. Onze Alien Registration Card krijgen we pas ergens eind deze maand.
Ondertussen had ik ook al kennis gemaakt met Magda, een Pools meisje die ook aan de faculteit Economie zit, zij was mee toen we naar het stadhuis gingen.
Ik hoorde toen ook van Magda dat ze de andere beursstudenten van Japanse Ambassades over de hele wereld al ontmoet had, en dat we in de namiddag een test hadden, om ons Japans niveau te bepalen. Dat viel van moeilijkheidsgraad nog erg tegen. We zitten dus in een klasje met 8 denk ik, die allemaal ongeveer hetzelfde niveau van Japans hebben. De een spreekt het al wat beter dan de ander, maar de kennis van grammatica en woordenschat is ongeveer hetzelfde. (Behalve de karakter-kennis, want Chinezen hebben een oneerlijke voorsprong! Aargh!)
We zijn dan met ons klein groepje naar de winkel geweest, een fiets gaan kopen en wat eten en drinken. Ook samen al iets gaan eten.
Ondertussen was het dan al zaterdag en ben ik samen met Jasmijn en haar saakuru IFL (international friendly lunch, een groep/studentenkring die ’s middags samen eten en ook andere tripjes doen; bestaande uit buitenlandse studenten en Japanse studenten.)
Ze zijn eerst naar het Edo-Tokyo museum geweest, maar omdat ik dat al gezien heb vorig jaar (en de hoofdreden : omdat ik mij overslapen had) ben ik niet meegeweest. Ik ben dan tegen iets na de middag naar daar gegaan, heb meegegeten om dan naar Asakusa te gaan. Het Tokyo van vroeger. Met een tempel en vele kleine winkeltjes waar je allemaal typisch Japanse traditionele (kleren, eten, schoenen, sleutelhangertjes enzomeer) dingen kan kopen. Het was hartstikke heet (tegen de 30 graden) waardoor we meer neergezeten hebben dan rondgelopen. Maar ik had Asakusa ook al gezien, dus dat was niet zo erg. Toch ook een paar mooie foto’s getrokken, onder andere van de 5 verdiepingen-hoge pagode.
’s Avonds was het plan om eens naar een club te gaan. Het oorspronkelijke plan ( dat we uiteindelijk niet hebben uitgevoerd) was een Gay-Club in Ikebukuro, omdat daar geen inkom te betalen is & het is veiliger voor meisjes ^^. Maar blijkbaar was het 25 jarig bestaan ofzo, waardoor er wel inkom te betalen was en we hadden zo al een paar mannen in vrouwenkleren gezien, waardoor we het toch beter vonden om naar ergens anders te gaan. Zo zijn we uiteindelijk in Roppongi beland, dé uitgaansbuurt van heel Tokyo, de club waar we uiteindelijk heen gingen was ook gratis inkom, maar wel redelijk dure drank en je moet iets vast hebben om te drinken, anders word je buitengegooid… De truc is dan om een flesje bier te kopen en dat de hele avond vast te houden, ook al is het leeg.
We waren uiteindelijk met 5 meisjes en 3 jongens in die Club geraakt, was eigenlijk betekent dat er 2 jongens te kort waren. Je moet u echt zo een club eens proberen voorstellen… Men staat zo dicht op elkaar da ge uiteindelijk niet eens kunt dansen/bewegen. Het enige wat gebeurt, is tegen een ander persoon geplakt staan, wat over en weer bewegen, en handen over uw lichaam voelen van mannen rondom u…. Normaal gezien als ge daar samen met een man zijt, dan laten de andere mannen u met rust, omdat ge al een man hebt. Maar bij ons was dat niet het geval, op een bepaald moment stond Akifumi met 3 meisjes (een Franse, een Japanse & ik) rond zich, en toen de andere Japanse & buitenlandse mannen dat zagen, kwamen ze op ons af natuurlijk. Uiteindelijk hadden we er genoeg van en zijn we ons wat gaan neerzetten. Vanaf dan zijn er een paar met 2 gaan dansen enzo, want de meisjes onder ons vonden die aantastelijke mannelijke handen niet zo tof… Tegen een uur of 4 zijn we dan een koffie’tje gaan drinken en sommigen onder ons hebben toen ook al ontbijt gegeten. Dan met een van de eerste treinen huiswaarts (zit echt vol met slapende mensen die de nacht doorgebracht hebben in Tokyo en dan de volgende morgen naar huis terugkeren), fietsje genomen, naar huis gereden en gaan slapen. Het was een leuk dagje, voor herhaling vatbaar, maar de volgende keer liefst een wat minder drukke club en wat meer jongens.
De zondag heb ik dan tot in de namiddag slapend doorgebracht, eens gebeld met het thuisfront en verder nog wat inkopen gaan doen in de supermarkt (die veel meer heeft dan alleen maar supermarktgerief, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen).
Het verslag van deze week volgt later………
Warme groentjes uit Japan….
Dorien
Ps, toen het vandaag regende, zo van die miezerige motregen, voelde ik mij precies in België ^^ afschuwelijk! :-)
Subscribe to:
Posts (Atom)
Subscribe
Posts
All Comments
