Tsukareta! 疲れた！(Doodmoe)

Hier zit ik dan...in Japan op een aardige stoel in een onbekend maar -naar Japanse normen- groot huis. Heb mijn eigen kamertje, een washitsu (和室). Dat is een Japanse kamer met tatami (van die japanse matten), een tokonoma (een nis met een kalligrafie werk of iets anders kunstigs) en alles erop en eraan. Ik hoor door het raam kindjes -ik schat ze tussen 4 en 7- schreeuwen van "zus! waar zit ge!"... Ze zijn zo schattig... Tijdens mijn 12u durende vlucht van Malpensa (Milaan) naar Tokyo zat er ook zo'n klein schattig meisje voor mij, die het zo wat raar vond dat er een Westers meisje achter haar zat. (Ge moet wel weten dat er op de vlucht van een 350tal mensen slechts dik 15 buitenlanders zaten.) Die mij dan zo aankeek en giechelde... Kawaiiiii (schattig). Maar 't was niet altijd zo fijn, want 12u op een stoel zitten is lang. En saai. Je hebt wel een tv-computerachtig ding waar spelletjes opstaan, muziek (Japanse, Italiaanse,...), films en ga zo maar door. Ik zat aan het raam -jeej- maar juist aan de vleugel -niet zo jeej- en zag dus niet zo veel. Was wel spijtig. Maar uiteindelijk bracht het niet op of je aan het raam zat of niet, want de gordijntjes moesten toch toe, er werd namelijk gesimuleerd dat het nacht was. Zodat we verplicht werden te slapen -het moest algemeen stil zijn. Zo kregen we avond eten om 15u (Belgische tijd) maar 22u Japanse tijd. Dan moesten we slapen, en om 2u Belgische tijd -9u Japanse tijd- kregen we ontbijt. Zo helpen ze je met de jetlag, die anders niet te doen is. Ik heb geen oog dicht gedaan en dat voel ik nu toch al (nu 19u). Straks in mijn lekker bedje kruipen, maar eerst nog eens een badje denk ik. Ik plak dan ook da't gene naam heeft.
De vlucht en het overstappen is allemaal relatief vlot gegaan, met het enige minpunt is dat beide vluchten vertraging hadden, wat zorgt voor stress.
Uiteindelijk ben ik toch veilig en wel op de luchthaven in Tokyo (Narita) geland. Toen begon de grootste uitdaging. Valies vinden, door de douane, bus ticket kopen, bellen naar mijn host family of ze mij willen komen halen om da uur op die plaats, eten zoeken (en vinden), in het toilet beetje opfrissen (o.a. lenzen insteken), dan wachten op de bus, dan op de bus genieten van een toertje door De Stad (moest ik niet in slaap gevallen zijn..) en dan aan het Tokyo Metropolitan Hotel wachten op mijn host family.
De valies werd snel gevonden, de mijne was de eerste die voorbijkwam. De douane deed lastig, ze vroegen of ik geen wapens of drugs en zo bij had (zie ik er zo gevaarlijk uit??) en dus maakte die trut heel mijn valies leeg (blijkbaar zie ik er dus echt gevaarlijk uit). Tot zover mijn mooi gestreken kleren. Al dat werk voor niets :(
Ma bon, mijn geluk kon op dat moment niet op. Ik mocht Japans praten, Japans horen, lezen, zien, dit hangt samen met nagekeken worden door Jappen die hun afvragen wat zo'n jong meisje alleen met zo'n grote valies in Tokyo Airport komt doen. (Het was duidelijk dat ze dachten dat ik geen Japans versta :D). Dan ticketje gaan kopen voor de bus, en eens gaan checken en dubbel checken waar deze vertrekt. Dit ging ook allemaal zeer vlotjes.
Dan hetgeen ik het meest zenuwen voor had : bellen naar mijn Japanse mama haar gsm. Maar ze was zeer vriendelijk en op één of andere manier verstond ik alles wat ze zei... We hebben dus afspraak gemaakt om elkaar om 15u aan het Metropolitan Tokyo Hotel te ontmoeten.
Dorien had dan nog 2 uur tijd om wat rond te hossen op de luchthaven. Op zoek naar eten kwam ik eerst Starbucks (koffie ding da ge hier in europa ook hebt) tegen en een inieminieklein winkeltje genaamd "fa sol la-market".
Het was een bijzonder schattig winkeltje en jawel! wat zag ik daar : Totoro!(dat Japans mormel uit de gelijknamige film totoro) In alle mogelijke maten kleuren vormen en soorten. Grappig :) Mijn eerste soeveniertjes zijn gekocht :) Wat ze daar ook hadden was vanalles van Sesamstraat! De Japanse versie weliswaar, maar zoals gewoonlijk is deze mogelijks nog iets leuker dan de authentieke...
Dan kreeg ik al flink wat honger, dus ging ik op zoek naar eten. Dat was niet zo vanzelfsprekend, waardoor ik het bij een big mac en wat frietjes heb gehouden.
In between had ik ook nog ontdekt dat ik draadloos internet had op de luchthaven! Lang leve Japan!
Bon, dan repte ik mij naar de bushalte omdat ik mijn bus in geen geval wou missen. Ge moet wel weten dat Japanse bussen-treinen-metro's tot op de seconde rijden. Zo was het dan ook, mijn bus kwam aan op 13u03 en vertrok om 13u04-bijna05. Ik zat erop dus het sightseeing kon beginnen. Alleen was het blijkbaar niet zo interessant, daar ik in slaap ben gevallen. Dit kan ook wel te wijten zijn aan mijn korte (niet bestaan hebbende) nacht. Maar bon, van Narita Airport naar Ikebukuro waar mijn host family mij zou komen halen is anderhalf uur rijden! Das dus nog redelijk ver, dus heb ik toch een beetje slaap kunnen inhalen.
Dan daar aangekomen, effe wachten, dan kwamen mijn papa en mama eraan. Ermee in de auto, al duizend complimentjes gekregen hoe goed mijn japans wel ni is enzovoort...
En dan in de auto babbelen over vanalles. Koetjes en kalfjes, Japan en Belgie en ga zo maar door. Dan thuis gekomen, korte rondleiding in het huis dat -zoals ik al zei- echt wel ruim is voor een Japans huis in een overbevolkte stad met veel te hoge huurprijzen...
Meer details over het huis volgt later, ik ga nu eens beneden kijken of ik geen handje kan toesteken in het huishouden. Om ook (na een uurtje in het nederlands te babbelen en te typen) nog wat Japans te oefenen!
Gegroet iedereen, véél knuffels uit het verre warme vochtige maar leuke fijne fantastische Japan!
Drien
xxxxx

Nog 1 dag... WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA :O

Dag gastgezin :)

Eindelijk kwam de verlossende mail van mijn school in Japan met de boodschap wie ze gevonden hebben als gastgezin. Het lijken mij hele toffe en lieve mensen, want ik heb ondertussen al wat heen en weer gemaild. Ze komen mij bijvoorbeeld halen aan de bushalte (de bus die van de luchthaven komt), ik mag er paar dagen langer blijven, etc...
Ik heb daar een mama en papa, een broer en zus. De mama heet Yūko, ze is huismoeder maar werkt af en toe op een Japanse lagere school als vrijwilliger. Mijn papa is architect, maar zijn naam weet ik (nog) niet.
Zij hebben dus 2 kinderen, een zoon van 25 en een dochter van 21. De zoon werkt al en woont alleen. Hun dochter, Tomoka, zit in het 4e en laatste jaar op de universiteit. Ze studeert (iets met) arts (kunst).
Dat ziet er dus allemaal zeer fijn uit... Nu ik weet dat ik daar terecht kom bij fijne mensen, heb ik nog meer zin om te gaan. Ik tel de dagen (en de examens) af.
Ik vermoed dat mijn volgende blog zal zijn als ik al in Japan zit. Dus aan de studenten onder ons : studeer nog goe. En tot later! (Véél later)

Dorien