Lang geleden...

...dus tijd om deze blog nog eens op te daten, alhoewel ik niet weet of er iemand dit nog leest.
Ondertussen zijn we al voorbij half november, de examens van het eerste semester komen dichterbij, augustus 2008 ook, en daarnaast is het al 3 en een halve maand geleden dat ik Japan verliet. Ik mis Tatsuya nog steeds even hard, verdriet slijt duidelijk niet. We proberen heel regelmatig te skypen en tussendoor wordt er nog wat afgechat, maar het blijft zwaar en ik zou zelfs zeggen soms ondraaglijk. Alleen mensen die ook zo'n enkyoriren'ai 遠距離恋愛　''langeafstandsrelatie'' hebben, snappen wat ik bedoel.
Maar wekelijks een paar uurtjes werken, veel dingetjes doen met (Japanse) vrienden en daarnaast nog naar de lessen gaan, studeren en Jemoo, zorgt ervoor dat de dagen treffelijk vol zitten en de tijd dus sneller gaat. Niet te min is het nog steeds ongelooflijk lang. Gerekend tot 1 augustus, is het nog 257 dagen. Maar het is toch al met meer dan 100 dagen geminderd, dus kop op ! We blijven positief...

Mijn bachelorpaper gaat over De invloed van muziek op de Okinawaanse identiteit. En als onderzoeksvraag zal het zoiets worden als Heeft muziek invloed gehad? En zo ja, welke? Ik moet nog wat verder opzoeken, dan het gaan bespreken met Vande Walle, mijn promoter. En dan zien we wel weer.

Ook is er nog ander nieuws, over de beurzen voor volgend jaar. Er werd ons duidelijk gezegd dat de 3e bachelors die nog niet een jaar in Japan gezeten hebben, zowiezo voorrang krijgen op de 2e jaars, en aangezien we eigenlijk maar met 3 volledig in het 3e jaar zitten, waarvan er één iemand niet wil gaan, zijn Ellen en ik er vrij zeker van vanaf september in Japan te zitten voor (minstens) een jaartje. Ik moet natuurlijk niet zeggen hoe hard ik daar zal naar uitkijken, dat spreekt voor zich denk ik ^^

We gaan ons nu terug over ons boeken buigen, want door het (privé-)lesgeven en het skypen en msn'en met Tatsuya schiet er niet zoveel tijd meer over.

Tot later voor een volgende update !

Dorien


Ter informatie, we waren gisteren 4 maand samen, jeeej ! ^^

1 maand later

We zijn al een maand verder. Met 2e bachelor op zak, want ik ben -jawel- geslaagd! En zit nu dus officieel in 3e bachelor. Alhoewel ik het nog niet zo hard besef, is het toch een fijn gevoel!
Dat ik volgend jaar dus terug naar Japan ga, staat al bijna honderd percent vast. Daar ik geslaagd ben en een vakantiejobke aant doen ben. Flink sparen en dan zitten we in juli 2008 alweer op de vlieger richting het land van de opgaande zon.
Wat meer over mijn "jobke", ik werk op de luchthaven in een elektronica winkel in Terminal B. Aan gate B11. Zo moet ik elke dag met mijn badge door de douane controle en handbagagecontrole. En iedere keer piept dat ding ;-)
Maar bon, we gaan slapen, morgen terug werken. Hopelijk is de volgende maand en de daaropvolgende en die daaropvolgend etc etc...snel voorbij. (Met andere woorden, hopelijk is het jaar gauw om....)

Ik mis Japan...

Ik wil terug naar Japan...EN SNEL!
...nog 335dagen ongeveer...
(ik plan op ten laatste 16 juli terug in Japan te zijn)
Maar nu...studeren!! Of ik kan niet gaan volgend jaar °snif°

Kaeritai - heimwee

Een maand daar heeft -meer dan ik verwachtte- mijn toekomst bepaald. Nu ik erop terugkijk, was het de beste maand van mijn leven met veel nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Ik ben nu al een dikke week terug in België en het went wel, maar toch heb ik heimwee. Restaurant-visites en het lekker Japans eten, mijn geklungel met de stokjes, de overvolle treinen, de Japanse taal, de leuke winkeltjes,... Ik kan niet wachten om het allemaal terug rond mij te hebben. Ik mis Japan nu meer dan ik Begië miste toen ik in Japan was... Mijn hart ligt dus duidelijk aan de andere kant van de wereldbol.
Maar ik weet wat mij te doen staat, goed blokken voor mijn tweede zit, zien dat ik slaag en in between veel geld sparen. Dat zijn zo wat de enigste twee voorwaarden, geslaagd zijn en geld hebben, om volgende zomer terug te gaan naar het land van de opgaande zon.
Het is wel spijtig dat ik nu niet meer elke dag Japans rond mij hoor, maar ik probeer toch elke dat wat Japanse muziek of een Japans filmpje te horen/kijken en mijn dagelijkste minuten skype met Tatsuya zorgen er ook voor dat ik elke dag Japans actief gebruik. Hopelijk werpt het over 4 weken zijn vruchten af. Hiermee bedoel ik "geslaagd voor 2e bachelor Japanologie" :-)
We gaan ons nogmaals over ons boeken buigen, ik hou jullie op de hoogte!
Dorien - back in Belgium.

Ohja, nog even heel kort, het Belgisch weer valt wel tegen... In Japan was er ook wel geregeld regen, maar daar was het tenminste nog lekker (te) warm... Ach...ik mis Japan!!

Ｏｈｉｓａｓｈｉｂｕｒｉ～ (Lang geleden..)

Het is precies nogal lang geleden sinds mijn laatste post...
Druk, niet zo veel spectaculairs meer meegemaakt en er zijn leukere dingen om te doen dan achter de pc te zitten terwijl er buiten mooi weer, mijn laatste dagen vakantie en een fantastische stad/land op mij staat te wachten! Dus, mijn blog over vandaag : het Yasukuni schrijn, Kokkai, Koukyou en Yakuza komt later.
In between kunnen jullie deze woorden al eens opzoeken en wat informatie inwinnen, zodat mijn uitleg goed te begrijpen is. Voor een korte uitleg over de woorden hierboven vernoemd, verwijs ik u door naar ... Wikipedia... of course !
Gegroet, ik ga slapen en daarna nog wat genieten van mijn 2 laatste volledige dagen !
...wat ga ik Japan missen... *kijkt héél verdrietig*

地震 & Odaiba ! Yo～ssh!

Vandaag was – letterlijk en figuurlijk – een bewogen dag. Laten we maar meteen met de deur in huis vallen : deze ochtend om een uur of half elf, werden we wakker geschud. Een aardbeving, jawel! Ze vond plaats in Niigata, in het Noord-westen van Japan. Daar was het 7 op de schaal van Richter. Met als gevolg 7 doden en 750 gewonden.
In Tokyo was het MAAR 3. Ik moet er wel bij vertellen dat we op het 7e verdiep van een hoog gebouw zaten, in een hoek, en zonder te overdrijven, het gebouw wiebelde serieus van links naar rechts.
We waren ietwat saaie dialoogjes aan het doen, toen Jessica haar rechtzette en de dialoog van 2 anderen onderbrak door te roepen : JISHIN!!! Betekent dus zoveel als aardbeving. Iedereen recht en inderdaad, het beefde onder ons, en het gebouw begon te wiebelen. Ik kan het u op een blaadje geven, op dat ogenblik zo hoog boven de grond, wou ge da ge me uw beide voetjes beneden stond. Na een dikke vijf minuten was het schudden gedaan, maar tegen dat ik (en nog wat anderen, die ook voor het eerste kennismaakten met een aardbeving) gekalmeerd was, was er toch alweer een uur voorbij. Op dat ogenblik is de dood namelijk zo dicht bij. Eigenlijk is naar Japan gaan, gewoon u leven riskeren! ‘k Had dit weekend al eerst een (echte) tyfoon overleeft (die uiteindelijk niet zo erg was boven tokyo) en daar boven op kreeg ik nog een aardbeving!
Donderdag ochtend was er ook een aardbeving, maar toen sliep ik nog (het was half 6), dus die heb ik niet gevoeld. Lang leve vast slapen!
Vanmorgen heb ik het dan toch mogen meemaken. Mogen – lol.
En de natuurgoden zijn mij goed (?) gezind, want deze avond, iets na elven, 23u12 om exact te zijn, was er wéér een aardbeving. Deze keer maar zachtjes. 1 à 2 op de schaal van Richter.
Een bewogen dag, jawel!
Tot vandaag stond ik te springen om eens een aardbeving te mogen meemaken, nu ik er eentje gehad heb, is het welletjes geweest. Ik hou er niet zo van. Eerlijk gezegd was ik zelfs wat in shock deze ochtend. Maar ge zou voor minder !! Geloof mij!!
Bon, nu naar het plezantere deel van de dag : Odaiba.
Odaiba is een kunstmatig eiland in het Oosten van Tokyo, in de baai van Tokyo. Er bevindt zich het tweede hoogste reuzenrad ter wereld (na Londons Eye), veel eigenaardige hoge gebouwen, winkelcentra en ook gewoon mooie uitzichten. Hiervoor verwijs ik u door naar de fotosite. Ohja, die is trouwens veranderd. Vanaf nu kan u de foto’s vinden op volgende link :
http://www.imagestation.com/members/Dorieninjapan

Details over Odaiba zijn voor later, mond aan mond. Ik ga wel aan de hand van wat woorden eventjes omschrijven hoe het er was.

1. Water : Aangezien het een kunstmatig eiland is, is het omgeven door water. Het ruikt er ook keihard naar de zee en het ruisen van de zee enzo. Heel rustig en mooi.
2. Hoog : het contrast met de zeespiegel en keihoge gebouwen is groot. Vanuit het reuzenrad (want daar zijn we uiteraard ingeweest) kon je alles mooi bekijken. Ik kan dat niet met woorden uitleggen, hiervoor hebben ze ooit de foto uitgevonden. Take a look!
3. Brug : het eiland is met het vasteland verbonden via een 1353 ongeveer lange brug. Waarvan 500 hangbrug. Ik heb die hoogst persoonlijk TE VOET afgelegd. By night, uiteraard. Het is de meest romantische plek die ik ooit in mijn leven gezien heb.
4. Zo komen we bij het 4e woord : Romantisch. Vandaag was een feestdag in Japan : umi no hi. Vertaald : dag van de zee. En dus op het strand aan het water waren 12500 (als ik het goed onthouden heb, maar mogelijks is het een nulletje te weinig) kaarsjes gezet, in verschillende vormen. Het ruisen van de zee, miljoenen lichtjes in hoge gebouwen, de rainbow bridge (zo heet de brug die ik bewandeld heb) en de kaarsjes al te samen vormden een prachtig geheel.
5. Vijfde woord is dan licht : het reuzenrad was oneindig mooi verlicht en veranderde ook steeds van kleur. Vliegtuig lichtjes, gebouwlichtjes, kaarsjes, alles zo mooi ~
6. Monorail : er gaat een soort trein rond op het eiland. Die vertrekt op het ‘vasteland’. Ik zet vasteland tussen aanhalingstekens, want japan is op zich ook nog altijd een eiland. Dus het vasteland van het eiland ^^ Iedereen volgt nog? :-)
Die trein wordt niet bestuurd en gaat vanzelf. Computergestuurd :-) Ik heb zo’n pas gekocht, dat je hem zoveel kan gebruiken als je wil op één dag. Zo hebben we af en toe stukjes te voet gedaan, als er iets te zien was, en andere stukjes met de trein. Ideale combinatie!
7. Tatsuya : de naam van de jongen die mijn date was. Hihi :-) Het was zodanig leuk vandaag dat we al meteen iets gepland hebben voor volgende week :-)
8. Uitzicht : veel mooie uitzichten met de hoge gebouwen en de lichtjes en alles erop en eraan. Maar daarvoor verwijs ik jullie dus door naar mijn fotosite. Hier een klein voorsmaakje. ‘k Moet wel zeggen, de foto’s zijn niet allemaal even scherp. Het is vandaag nogmaals gebleken dat het niet zo makkelijk is om een mooie foto te trekken! Zeker niet by night.

Conclusie : vandaag was de fijnste dag tot nu toe. Het was ook het mooiste weer. En de leukste compagnie. Dat gecombineerd met een prachtige plaats, kan niet anders dan perfect geweest zijn.
Japan is zo fijn hé. Zo fijn… Yo~sh. (Japans voor fijn.)
S!aapwel.

～～～Disneyland～～～

Vandaag was een geweldige dag. Maar dan ook echt een geweldige dag. Hij begon deze morgen al vroeg, om 7u ging mijn wekker. Ik sprong uit bed, douche binnen, daarna nog wat fruit en cornflakes naar binnengegooid en vertrokken voor een dagje eropuit naar Tokyo Disneyland. De afspraak was om 9u in de klas en van daaruit gingen we dan vertrekken met iedereen tesamen. Niet iedereen, want net zoals alle andere activiteiten is deze niet verplicht en mag je nog altijd zelf beslissen of je meegaat of niet. Maar er waren er een heel wat uit mijn klas die meegingen, dus we hadden ne grote, maar fijne, groep.
Het was een ingewikkelde heenreis, 3 keer van lijn veranderen (=overstappen), maar na een dik uurtje waren we terplekke. In het Zuid-Oosten van Tokyo bevindt zich de prefectuur Chiba en daar was het te doen. Er zijn wel 2 Disneylands. Tokyo Disneyland en Tokyo Disneyland Sea. Wij hebben Disneyland ‘gewoon’ gezien, dus ik kan niet het verschil tussen de twee uitleggen. ‘k Zou zeggen, zoek het eens op ^^
Bon, we kregen dus ons inkomsticketje en na wat foto’s getrokken te hebben van de ingang en het algemene beeld, werden we ‘aan ons lot overgelaten’ in een groot park met een japanse plattegrond. !jeej!
Al gauw werden er groepjes gevormd, want met zo’n grote groep is het onmogelijk om samen te blijven en iederen tevreden te stellen. Ik zat met 4 vriendinnetjes in een groepje van 5, wat achteraf gebleken niet zo handig is, want dan moet er altijd iemand alleen zitten…
Fantastisch, ik ben doodmoe, dus ik schrijf morgen verder. Morgen is zaterdag en een niets-doen-dag voor mij. Buiten wat lezen/studeren en op computer zitten (en eten maken) zal ik niet veel verzetten. Tot morgen dus, voor een vervolg op dit al spannende begin !
Bon, hier zijn we weer. Goed uitgeslapen en proper gewassen en gestreken. Waar was ik ook al weer gebleven…
We waren dus met z’n vijven wat aan het rondlopen door het park/(disney)land en aan de zijkanten van de hoofdwandelpaden begonnen zich mensen neer te zetten en te installeren voor gelijk een uur durend ding. Wij totaal niet wetend wat of hoe vonden dan ook niets beter dan gewoon mee te doen met de rest en ons daar neer te zetten. Ons voetjes konden wel wat rust gebruiken want we waren al van om 8u ’s morgens op pad. Eerst naar school en dan van school richting Disneyland. We zetten ons daar neer en blijkbaar zaten we juist voor een (geluids)box, want in ene keer schrikken we ons rot wegens te luid en te dicht. Het was een of andere omroeper die ons (en iedereen) liet weten dat er binnen enkele minuten één of andere Hawaiaanse parade zou passeren en dat we toch wat moesten opletten en de kleine kindjes bij de hand houden.
Wij hartstikke benieuwd wat voor iets dat nu eigenlijk was. Ik heb het gefilmd en foto’s getrokken, maar mijn filmpjes zijn te groot, dus ik kan ze niet op youtube zetten. Ik heb wel op youtube min of meer hetzelfde gevonden, maar dan van een jaar ofzo geleden. Het trekt er hard op, muziek en praalwagens zijn min of meer hetzelfde gebleven. Dansjes, volgorde, kledij enzomeer was bij ons wat anders, maar het geeft een goed beeld wat die parade inhield.
De parade op zich heeft tussen de 30 en 45 minuten geduurd. En het was echt de moeite waard. Het deed mij een beetje denken aan Carnaval :-) bij ons. Al die praalwagens en kledij. Muziek was ook super vrolijk.
Onze dag begon dus al goed en iedereen was goed gezind. Na de parade hebben we zo wat vanalle attracties bezocht, giftshops in en uit gewandeld enzovoort.
Ik ga geen volledig uitgebreid gedetailleerd schema geven van welke attractie wanneer bezocht, maar het moet gezegd worden dat de Japanners er hun werk van maken. Als je in Japan bent op een dag, is dit iets dat niet mag ontbreken op de planning. Spijtiggenoeg ben ik nog niet naar Disneyland Parijs geweest dus ik kan niet vergelijken, maar dit was toch netjes. We hebben daar ook naar een 3D film gekeken, ook echt de moeite. Zo met brilletjes… Een space shuttle voerde ons 10 minuten lang op en neer ondersteboven en alles wat ge u kunt inbeelden in een pikdonkere ruimte. Geen lichtje, flikkeringske, niets noppes nada. Pikke donker. En snel. En hard. Indrukwekkend, maar toch een beetje angstaanjagend. In een gewone roetsjbaan zie je wanneer je naar links of rechts gaat (of overkop) en ben je erop voorbereidt, hier kon je echt niets zien en het was een behoorlijke uitdaging. Ondanks een vrijdag en zomervakantie en nog relatief mooi weer (het heeft maar heel eventjes geregend) was de maximum wachttijd over’t algemeen 30min. Een keertje hebben we 45 minuten ofzo moeten wachten, bij de Splash. Het was middag en het was warm en iedereen had wel zin in een verfrissing.
Wat op het eerste zicht saai leek, maar uiteindelijk toch nog fijn was, was zo een tocht door de wereld. Met het liedje “It’s a small world after all” op de achtergrond werden we door de wereld gevoerd. Overal mensjes met de typische bezigheid van hun land. Tulpen en windmolens voor Nederland, geiten, bellen en lange vlechten voor Zwitserland (Oostenrijk?), van die Mexicaanse dingen, Griekse dansende mensjes, Eskimo’s, enzovoort. Echt wel mooi gemaakt.
Er is echt werk van gemaakt en het park zelf ligt ook heel proper. Je komt dan ook veel mensen tegen die met een veegborstel rondlopen en het park lopen te kuisen.
Achja, alles bijeen een zeer geslaagde dag. Een van de fijnste tot nu toe.
De plannen zijn vandaag (zaterdag) nietsnutten, misschien in de late namiddag/avond richting Akihabara om een 2e denshijisho (elektrisch woordenboekje) te kopen en wat te winkelen. Maandag ga ik na de les richting Odaiba. Een soort eiland met vanalles… Ik ga daar naar toe (en nu kom het) met een klasvriendinnetje en 2 jongens. Dubbel date dus :-) gnigni. De jongens zijn Jappen, uiteraard. Zo wordt er weer een hele dag Japans gesproken. (Deftig Japans, beter Japans dan het Japans dat we met ons 5 onderelkaar in Disneyland spraken.) Goed geregeld van ons :-p
Bon, we gaan nog eens wat studeren !!
Tot de volgende, waarschijnlijk een relaas over Odaiba en de jongens uiteraard ^^
Dorien

dabedidabeda ^^

Na 5 dagen eindelijk nog eens een blogje. ‘k Heb het een beetje verwaarloosd :-)

Maar dus, mijn laatste blog was vrijdag, dus nu begin ik een kort relaas vanaf zaterdag tot vandaag (woensdag).

Zaterdag was mijn uitrustdag. Eerst en vooral lang geslapen. Het was de eerste keer sinds den blok (begin juni) dat ik nog eens uitgeslapen heb. (Uitslapen = in mijn bed blijven liggen en er niet uit moeten.) Rond 11u ben ik dan toch uit mijn bed gekomen, een doucheke genomen en wat gechilld. Wat gelezen, wat gestudeerd, wat gebabbeld, Japanse televisie gekeken, op de computer wat surfen… Zaterdag dus niets echt uitgevreten. Aangezien Yuko een hele dag weg was, moest ik het met vader stellen. Die ’s avonds eten gemaakt heeft. Tomoka (de dochter) was ook weer een hele dag niet thuis ^^

Dan werd het zondag, ik had ’s middags rond 2u afgesproken met 2 vriendinnetjes om te gaan shoppen in Shinjuku. Daar een hele namiddag rondgehangen, ’s avonds nog even kennis gemaakt met de japanse versie van barbecue en daarna nog even een japans internet café langs de binnenkant gezien à kottekes voor 1 of 2 of meerdere personen met een zetel en een tv en een computer. Voor mij leken het eerder sekskotjes dan een internetcafé, maar dat zal wel aan mij liggen ^^

Die avond ook nog tot na middernacht een (eindeloos, zo leek het toch) gesprek gehad met Yuko. Over de verschillen tussen Japan en Belgie en zo. Onder andere het Japanse openbaar vervoer ~

Maandag terug naar school en dat valt allemaal wel mee. Daarna gaan eten met mensjes uit de klas. Het was een nieuwe ervaring :-) we zijn naar een sushi restaurant geweest, waar alle soorten sushi u voorbij ‘wandelen’ op een draaiband. Zoals de valiezen op de luchthaven, zo de sushi’s op aparte bordjes. Als je eentje wou, dan neem je het er gewoon af. Als je iets wilt dat er niet tussen ligt, dan moet je het gewoon roepen en dan komt de bestelling op uw schoot. Ge zit dus in een kring met een stuk of 20 mensen, en voor u gaat de band rond. In de kring staan dan 2 koks die de sushi’s aant maken zijn. :-) Echt wel fijn, en héél handig. Je eet dus alleen wat er lekker uitziet. En als het niet lekker was, neem je gewoon iets anders. Je betaalt per bordje dat je genomen hebt. 140 yen per bordje. Da’s 0,85 euro ongeveer. Dat was dus ook weer best lekker.

’s Avonds thuis gegeten, het was de laatste avond in langer dan een week met ons drietjes (yuko, yutaka en ik) want ze zijn dinsdagnamiddag vertrokken op vakantie, naar Hawai.

Dinsdag dan, terug school. En in de namiddag voor het eerst naar karaoke geweest. En het is me goed bevallen. :-) Het was echt geweldig. In’t begin een beetje onwennig, maar naarmate de alcohol vloeit, wordt alles wat losser en zo ook minder stressy. Zeker als er dan wat foute muziek gekozen wordt, is ambiance verzekerd.

Om misverstanden te vermijden, ik heb het bij één (alcoholisch) drankje gehouden. Mijn mede zangers niet. En tegen een uur of 5 waren enkelen onder hen al flink in de wind. Daar ik dat niet was, besloot ik maar eens terug te keren naar huis. Ik was ook wéér stikkapot en mijn stem begon af en toe af te haken. Toen ik dan ook om half 7 thuis kwam (ongeveer), moest ik nog zelf voor eten zorgen en wat voor school werken.

Vandaag terug les, het eerste uur ongelooflijk saai en oninteressant, het tweede uur véél te moeilijk ^^ Mijn kennis van grammatica is duidelijk uitstekend, maar woordenschat en (passieve) kanji héél wat minder. We weten wat ons te doen staat ! Studeren !

‘k Ga’t hierbij laten. ‘k Ben doodmoe en kmoet nog wat voor schooltjes werken tegen morgen.

Gegroet,

Dorien

1 week hier :-)

Wegens te moe en geen zin heb ik gisterenavond niets meer geschreven. Heb vandaag toch hopen tijd. Gisteren was vrijdag, in de voormiddag les en in de namiddag een uitstapje. Vandaag, zaterdag, niets gepland. Tijd voor wat uit te rusten en misschien al te beginnen studeren voor mijn herexamens. Maar dus eerst tijd voor het 7^e verhaaltje (het is zaterdag voormiddag en ik ben juist wakker). Maar eerst : gelukkige verjaardag zus!!!!

Toen gisteren mijn wekker ging, voelde het echt alsof ik nog maar paar minuten aan het slapen was. Elke avond maar om 12-1u gaan slapen en er elke morgen uit om half 8. En tussen door (om 6u) wakker worden omdat Yutaka dan opstaat om te gaan werken. En die maakt elke keer zoveel lawaai dat ik er wakker van word. Maarja, mijn kamer is naast de keuken, en een papieren deur en dunne houten deur houden duidelijk niet veel geluid tegen.

Nu ik toch wat tijd heb, zal ik eerst en vooral eens een plattegrondje van het huis geven. :-)

Hier ziet u dus het plannetje. De straat loopt aan de rechterkant. Langs N, M en K. De voordeur is dat blauwe streepje aan M. M zelfs is een lager gelegen stukje, waar je je schoenen achterlaat en uw paraplu enzo en dan dus een opstapje en je bent in de gang L. Als ge dus via die deur binnenkomt heb je aan uw recherkant de trap voor naar boven. Als je rechterdoor gaat kom je langs C en J. C is de vestiare. Waar al de kleren liggen, staan, hangen. Ook schoenen, een weegschaal, strijkplank en nog meer van die dingen. Links is J, de badkamer. Met een wc I en een kast in de muur H. In J heb je ook nog het wasmachine en een lavabo. Als je dan door de stippellijn gaat (een soort dubbele douche deur) kom je in de douche-bad. Daarvoor verwijs ik u door naar de foto’s, want ik kan dat niet uitleggen. Das één grote ruimte met een bad in de hoek en een douche in de andere hoek. Maar aangezien het een japans bad is, en een japans bad voorziet plaats voor verschillende mensen te zitten, is dat niet zoals bij ons. Maar dus, foto’s komen eraan.

Om verder te gaan, ga je terug vanuit J naar L en dan ga je naar links. Waar het hoekige lijntje is. Dat is zo’n japanse doek, zoals je ook ziet in restaurants tussen de keuken en de rest van het restaurant. Wel, als je daar door gaat kom je in de keuken. Met een frigo (het kruisje in het vierkantje) en kastjes. In het midden onder G heb je tafel. Vanuit de keuken is er een deur naar B. Dat is mijn kamer. A is de tuin (niet zo groot). Vanuit de keuken kun je ook zo naar de living E – D – F. D is een lager gelegen stukje met kussens en aan de paarse streepjes heb je een (grote) (plasma) tv. :-) E is zo wat gewoon ruimte. Naast E staat een piano. Aan F staan 3 gitaren en daar is een luik naar beneden. Als je het luik opent, is er een trap. Die brengt u naar beneden, daar waar Yutaka zich altijd bevindt als hij thuis is en niet slaapt of in bad zit. Wat daar juist is, weet ik niet. Nog nooit geweest en er komt ook niemand anders dan alleen hij. Aan E daar heb je nog een deur, die leidt naar het terras dat ik niet getekend heb omdat het de moeite niet is. Het is een halve meter breed en rijkt tot aan F. De was hangt daar te drogen.

Ik heb het wel wat te groot getekend denk ik, want nu lijkt het huis gigantisch en dat is het ook niet. Maar als ge weet dat een japans uit over’t algemeen slechts een kamer of 3-4 uitzonderlijk 5 heeft, en het huis hier heeft op de beneden verdieping alleen al 6 kamers, en dan heb je dat beneden nog van Yutaka en boven 3 kamers. Tis hier dus groot. :-) boven heb je nog de kamer van de zoon die nu hier niet meer is, en dus nu de computer kamer is geworden. Die kamer bevindt zicht ten hoogte van JK. De kamer van Yuko en Yutaka is BC.

De kamer van de dochter is GHI. Boven F en E is er niets.

Bon dit was de korte samenvatting. Pictures are coming soon.

Nu wat over mijn dag van gisteren. De les was gewoon les. De ene sensei (leraar.prof) is al wat leuker dan de andere, ma da’s altijd. Maar toen we dus ons handboek kregen en ik bladerde er even in. Zag ik iets dat ik niet graag zag. En ik weet nu waar Sakurai haar mosterd (lees: leesteksten) haalt. De teksten die in dat boek behandeld worden, zijn dezelfde als die die sakurai ons in het eerste semester gegeven heeft. Indien klasgenoten dit lezen :　敬語は必要か。En　英語との出会い。Toen we dus de les begonnen met het lezen van die tekst, vond ik het wel saai :S Maar bon, ik dacht, als ik dit ook opnieuw moet doen voor tweede zit, (japans grammatica) dan heb ik toch meteen die teksten al geoefend.

Na de les zijn we met de trein naar harajuku gegaan. Daar iets gegeten en vandaar naar het meiji schrijn zo’n 2km verderop gegaan. Wat een meiji schrijn juist is, zoek het op :-) Een verzameling van gebouwen, tempels, … Een heilige plaats. Wat later zijn we terug gekeerd naar harajuku (naam van station) (gekend voor de jeugd die daar rondhangt). Daar eerst eentje gedronken en dan wat gewinkeld. Toen het alweer 6u werd en ik doodmoe was, ben ik terug naar huis gegaan. Toen ik mijn kamer binnenkwam en naar buiten keek zag ik iets ongewoons. Een beest. Een groot beest. Een wild beest. Een weet-ik-veel. Ik verwijs u door naar de foto’s voor info over het dier.

Dorien

Shopping Paradise

Vandaag was weer een fijne dag. Een van de fijnste tot nu toe. Deze morgen les gehad, en het is wel ca va. Af en toe een beetje saai, maar daarvoor is het les hé :-) We zien vooral dingen die ik al ken, maar héél af en toe leer ik toch nog iets bij. Lol. Vooral vlotter en juister spreken leer ik hier. En mijn gehoor verbetert (hopelijk) ook, maar dat verschil voel je zelf niet zo. Ik vind persoonlijk dat ik echt wel al redelijk wat vorderingen gemaakt heb op een kleine week. Maar das eigenlijk zo logisch als je elke dag van ’s ochtends tot ’s avonds verplicht wordt om japans te horen en te praten en te lezen… Maar zoals ik al eens zei, mij hoor je niet klagen. Ik geniet met volle teugen. Het is de beste vakantie dat ik ooit heb gehad, en misschien wel ooit zal hebben. Het ontdekken van de stad, alle aspecten van de japanse cultuur en geschiedenis enzovoort met eigen ogen kunnen zien, van de een verbazing in de andere vallen, en ga zo maar door. Het is hier echt geweldig. Elke avond kom ik doodmoe thuis van een hele dag rond te hossen en dingen te doen. Echt wel druk en voor langer dan een maand (of misschien 2 of 3) zou ik het niet uithouden denk ik. Alhoewel, nu ik hier in tokyo ben, zou ik gerust hier eens een 6tal maanden of misschien een jaar (of nog langer) willen wonen. Het is zeker en vast niet de laatste keer dat ik hier kom. Want je bekijkt en ziet elke dag zoveel, dat het moeilijk is om alles te onthouden. Sommige dingen moet je gewoon twee keer zien. Bijvoorbeeld vandaag ben ik naar de Tokyo Tower geweest. In het district Minato, ergens waar ik nog nooit geweest was. Toen we – ik ben samen met 2 klasgenootjes gegaan – daar in het station waar we moesten zijn aankwamen, wisten we even niet waar we heen moesten. We hadden geen echt goed plannetje. Maar in het station stond – uiteraard – een bordje met de pijl Tokyo Tower, en langs welke uitgang we moesten gaan. (Een japans station heeft gemiddeld 3 a 4 uitgangen.) (behalve de grote stations zoals Ikebukuro, Shibuya, Shinjuku etc, die hebben er wel 10. Het is dus een beetje moeilijk om uw weg te vinden :-) Wat ook lastig is, je komt meestal niet terug binnen langs de kant waar je naar buiten bent gegaan, waardoor het nog moeilijker wordt om je te orienteren. Afspreken met iemand in een station is ook not-done. Te groot, te veel mensen enzo om elkaar binnen het kwartier te vinden. Tenzij je elk een gsm hebt, is het echt niet te doen.

Maar bon, toen we dus buiten kwamen (uit het station) wisten we weer niet waarheen we moesten. Maar een blik in de lucht was genoeg :-)

een toren van 333m hoog zie je immers van ver. Alhoewel… Zoals er hier véél hoge (zelfs nog hogere) gebouwen staan, kan er toevallig wel eentje in het zicht staan :-) maar bon, we hadden het dus gevonden en gingen erop af. Het was een 1,5 km ofzo. Maar voor we daar aankwamen, kwamen we aan een soort park. En we gingen daar doorheen wandelen, recht op ons doel af. Bleek het niet zo maar een park te zijn, maar een tempelcomplex.

Het tempel complex vanuit de lucht (+begraafplaats) à

Was indrukwekkend, sereen en ook gewoon heel erg mooi. Daar wat foto’s getrokken, wat gerust (het was tegen de 35 graden en de zon staat daar redelijk loodrecht, waardoor er weinig schaduw was (ondanks de hoge gebouwen)) en dan weer verder gegaan. Eerst wel nog een soeveniertje gekocht :-) Een geluksbrengertje. En ahjah, voor we daar weggingen hebben we ook nog onze wens op een kleurrijk papiertje in de boom gehangen à

Bon, dan onze weg verder gezet naar de oranje-rode toren die echt wel indrukwekkend is als je eronder staat à

In Japan is elke reden goed om een winkel complex te bouwen. Daarom was er ook hier zo’n complex met winkeltjes en kitch, supermarkt, eten, ijsjes, en zo verder. Eerst daar wat rond gehuppeld, dan ons ticketje gekocht (omgezet naar euro iets van een 9 euro voor op de toren tot op het hoogste verdiep = 250 m).

Na wat aan te schuiven mochten we de lift in naar de eerste stop op 150m. Daar ons ogen uitgekeken en eerlijkgezegd, hoe mooi het weer ook was vandaag, hoe ver je ook kan kijken, hoe helder ook de hemel, het einde van de stad (Tokyo duh) is niet te zien. Het is eindeloos groot. Ook al wist ik wel dat het groot is, als je daar staat (daarna op 250m hoogte en je kan 25km ver zien in alle 4 de windstreken, en er komt nóg steeds geen einde aan de (hoge) gebouwen, dan sta je daar, als klein menselijk wezen te denken dat er niets zo indrukwekkend is als zo’n uitzicht. Ik heb op de eifeltoren gestaan (302m hoog) en Parijs is ook groot, maar het is een dorpje vergeleken met Tokyo. Het is zotjes. Zotjes zotjes zotjes. Er komt gewoon geen einde aan. Niet aan de stad, en niet aan het mij-verbazen. Elke dag val ik van de ene verbazing in de andere.

Enkele foto’s van het uitzicht :

Maar de foto’s zijn niet zo indrukwekkend. Als je er staat, dan is het pas indrukwekkend :-)

Dan namen we eerste de trap en daarna toch maar de lift :-) naar 100m hoger : 250m. Daar nog wat foto’s getrokken en na eventjes weder gekeerd om nog wat te winkelen. Japan/Tokyo is echt wel een shopping paradise :-) Jammergenoeg ben ik niet zó rijk :-(

Foto’s van op 250m hoogte :

Tijdens het wachten op de lift een foto’tje getrokken van mij en Jessica. Een Taiwanese :-)

Toen we in het winkelcentrum rond wandelden kregen we zin in een ijsje. Ik besloot een 2-bollen ijsje te nemen (aardbei en vanille) en ik kreeg een bol gratis. Zie hier het resultaat :-) en dat voor 1,5 euro :-) Japan is zo goedkoop :-) Feest!!!!

Maar bon, ondertussen was het al 5u geworden en aangezien ik thuis moet zijn voor het avond eten (anders moet ik er zelf voor zorgen) heeft Yūko graag dat ik tegen 8u thuis ben. Normaal ben ik eerder thuis, maar ik had nog afgesproken met een ander klasgenootje om iets te gaan drinken tussen half 6 en half 8 in Akihabara. De bijnaam van Akihabara is Elektrical World. Ook dáár zijn er teveel winkels en teveel gerief. Zucht. Ik zie af :-( Had ik maar héél véél geld :-) lol :-)

Bonja, daar dus eentje gedronken en wat gebabbeld en wat staan kijken naar 2 meisjes die aan het station (akihabara) stonden te zingen met hun gitaar. En het was werkelijk waar mooi en live. Dus heb ik daar ook maar een foto van getrokken. Let vooral op de kledij. Vooral de rechtse van de twee. Bij 35 graden is het echt ‘in’ om van die kousen tot aan u knieen (of over u knieen – as you want) aan te doen. Begrijpen wie begrijpen kan. Ah o jah, vergeten, vandaag was eigenlijk niet zo warm zei Yūko. Ik kwam zuchtend en zwetend en doodmoe thuis en zei, “twas echt wel warm vandaag”. En wat zei ze, maar neeeen, dat valt echt nog goed mee vandaag. Lol :-|

DSC01183

Daar iets gedronken en dan terug naar huis gegaan. Het begon al donker te worden, want in Japan wordt de klok niet verzet in de zomer (wij wel –Zomeruur) en dus is het tegen half 9 al zo goed als donker. Echt donker wordt het nooit, want de lichten en neon reclames geven ’s nachts zodagig veel licht, dat het nooit echt echt donker is.

Tussen 5 en 6 moest ik dus nog van het ene station naar het andere. Het was nogal druk. Kijk maar :

Hier hoort een beetje uitleg bij. In Japan heb je dus een ring rond Tokyo. Zoals onze ring rond brussel, maar dan met treinen. Deze heet de Yamanote-sen. = yamanote-lijn. Op een uur en kwart ben je rond. Soms een uur, soms uur en half. Dus afgerond een uur en kwart. Op die ring komen verschillende andere lijnen toe die naar de suburbs gaan. Ik heb hier een kaartje bij mij liggen : ongeveer 15 lijnen komen in de 15 grootste stations toe. Enkele namen hiervan zijn : Tokyo(tokyo is de naam van de stad in zijn geheel, maar tokyo is ook nog een station en een soort centrum in Tokyo-stad. Er is dus een verschil tussen tokyostad en tokyo station. Zoals wij ook antwerpen als provincie hebben maar ook als station/stad), Ikebukuro, Shinjuku, Shibuya, Ikehabara, Ueno. De meeste van deze stations vertegenwoordigen een district, al dan niet met dezelfde naam als het station. Aangezien tokyo stad min of meer evengroot is als belgie, en belgie opgedeeld is in provincien, is tokyo opgedeeld in districten. Zo heb je onder meer het district van Shibuya, Shinjuku, Itabashi,… En dus heb je zo ongeveer 15 grote stations, maar tussen deze grote stations heb je nog oneindigveel kleintjes. Naast deze spoorwegen heb je ook nog de metro. Hoe die in een zit is voor een andere keer. Lol :-)

Bon dus, Shibuya is het drukste station ter wereld. Elke dag passeren daar miljoenen mensen. Zelfs het grootste aantal mensen op aarde. Wiii :-) Daarnaast is Shinjuku en ikebukuro ook de moeite. Zo heb ik dus in de late namiddag een foto getrokken van één perron (ikebukuro). Het was voor een trein die op de ring vertrekt en naar richting buiten de stad gaat. Zo’n trein is er om de 2 minuten. Das 30 op een uur. Omdat die meestal da groot station als vertrekpunt heeft, is ie leeg. Of zo goed als. Dan stappen alle mensen van op de foto in, de trein vertrekt. 2 minuten later staat al evenveel mensen terug klaar voor de volgende trein. En zo gaat dat een uur aan een stuk (of langer duh). Om de twee minuten een overvolle trein. Vanwaar de mensen blijven komen, ik weet het niet. Maar als je op dat moment buiten loopt, en je staat aan het zebrapad, dan staan daar ook oneindig veel mensen. En eens die allemaal overgestoken hebben en het wordt terug rood, tegen dat het dan terug groen is voor de voetgangers staan er terug zoveel. Massa’s. Echt massa’s. Een foto van het perron :

DSC01191 (het is niet te zien, maar de mensen staan in zo’n rij tot aan de andere kant van het perron J En ook nog een detail, de mensen staan zo in rijtjes, omdat de trein altijd precies stopt waar het op de grond aangeduid staat. Zo gaat het in en uitstappen veel makkelijker en sneller. Het zit zo : de trein komt. Stopt. De mensen stappen uit. De mensen stappen in. De trein vertrekt. Tussen het aankomen en vertrekken zit 1 minuut.

En daar zit ik tussen :-) i’m loving it!

Dit zijn de mensen die klaar staan te wachten om over te steken

Maar dus, samengevat. Vandaag weer lekker gegeten, leuke dingen gezien, japans gebabbeld en zo. En mooi weer. Wiii :-) i like it!

Lol jah, bon. ‘t kan al gaan voor vandaag zeker hé. Ik ben ff uitverteld.

See you later alligator.

Drien

Regen regen regen

Terug thuis van het zoveelste restaurant. :-) lol. Ik eet gemiddeld twee keer per dag op restaurant. Mooi, ’t leven is mooi… :-)

Bon, vandaag, mijn dagje vandaag was weer zo fijn. Het weer viel wel tegen en ik begon mijn dag al slecht, had mij overslapen. Waardoor ik geen tijd meer had om mij deftig te douchen en op mijn gemakje te eten. Gelukkig stond het ontbijt alweer op mij te wachten :-)

Dan door de regen vertrokken naar het station voor mijn trein. En omdat ik deze keer al vroeger op pad was, zat ik midden in de spits. Jeej :-) Dan staat ge daar in een overvolle trein met een man die een kop kleiner is met z’n hoofd tegen uw boezem. Op dat ogenblik draait ge u dan wel om :-) lol. ‘k Heb het er daarna met Yūko over gehad en als dat gebeurt, dat er een man aan u zit in de trein, moet ge gewoon keiluid roepen “YAMERO” (“=stop it) en dan hebben de 50 omstaanden het gehoord (want ge staat daar toch met 2 op een tegel) en wordt de kerel in kwestie knal rood :-) ‘k heb da nie moeten doen vandaag, want hij deed niets, hij maakte gewoon ge(mis)bruik van de situatie…

Maar bon, ik kwam dan toe op het 7^e verdiep van het mega hoog gebouw waarin we les hebben. Ge meldde u aan, nam plaats, en eens iedereen (ongeveer iedereen) er was, moest je jezelf voorstellen. 2 van italie, 4 van Korea, 2 van Taiwan, 4 van Turkije, van Zweden ook nog 2, ik, een fransoos, alléja nog wel wat volk. Een redelijk grote klas, te groot om goed te zijn vind ik. Maar vanaf volgende week worden we ingedeeld in groepen – voormiddag en namiddag. Persoonlijk vond ik het niveau wat laag. Maar af en toe kwamen er wat dingen in die ik toch nog niet zo goed kon (onder andere woordenschat en enkele constructies en kanji’s) dus ik denk wel dat ik goed zit. Niet te moeilijk, maar ook niet te gemakkelijk. Wel zodanig gemakkelijk dat als ze rustig praten, ik ze (=de prof) zonder inspanning kan volgen. Natuurlijk als ze in een sneltempo gaan, dan kan ik nog wel volgen, maar moet ik wel al wat moeite doen. Chōdo ii dus. (Juist gepast goed dus).

Bon, ondertussen al wat mensjes leren kennen, en het valt wel mee. Alhoewel er wel weer wat rare mensjes tussen zitten. Maar ja, dat heb je altijd en overal hé :-) Bon, dan met de leuke mensen iets gaan eten, en tegen een uur of 4 richting huis vertrokken. Weinig en slecht geslapen zorgde ervoor dat ik rugpijn had en mij over’t algemeen kei moe voelde. Thuis wat gerust en een lekker douchke genomen. Die avond had Yūko een afspraakje met iemand (een jongen) (ofcourse) en ze had mij meegevraagd. We zouden eigenlijk in Ikebukuro afspreken om te gaan eten maar uiteindelijk zijn de plannen veranderd, en nam die kerel in kwestie de trein naar waar wij wonen en dan zijn we hem gaan ophalen aan het station en dan zijn we (voor de zoveelste keer) op restaurant gaan eten hier ergens in de buurt. Het was weer heerlijk, dus mij hoor je niet klagen :-)

Het was ne grappige kerel (hij zit nu trouwens ook neffest mij) die zelf niet native Japanese is waardoor zijn Japans goed te begrijpen is voor mij. Hij woont nu wel al 4 jaar in Japan, dus zijn Japans is wel zoals een native, maar toch nog net niet. Na lekker gegeten te hebben (hoofdgerecht en nagerecht). Nagerecht was héééérlijk, lekker vanille-ijs. Was al keilang geleden :-) Na lekker gegeten te hebben dus zijn we naar huis teruggekeerd omdat er iets aan de hand was met de computer van Yūko. Die kerel (hij heet Lee, is van taiwan) heeft da dus proberen oplossen. Om half twaalf zat ie er nog, maar tegen kwart voor 12 heeft Yūko hem dan toch nog naar het station gebracht. Tomoka (haar dochter) en Yūtaka waren ondertussen al thuisgekomen. Tomoka studeert binnenkort af en ze moet zo’n eindwerk maken en dat kan alleen op de universiteit waardoor zij ganse dagen van huis weg is. Ze komt alleen maar naar huis om te slapen. Yūtaka had sociale verplichtingen met het werk, een nomikai. Da’s letterlijk vertaald een drink-bijeenkomst. Lol. Rara wat hebben ze daar gedaan… Hij is dus ook pas laat thuisgekomen.

Het leven van Yūko…langs een kant is het zalig, perfect, fantastisch : haar man verdient bakken geld, ze is huisvrouw en aangezien haar man alle dagne van 6 tot 12 bijna weg is, kan ze doen wat ze wil. En ze heeft toch geld dus ze kan veel doen. Daarnaast heeft ze (weer door zoveel geld te hebben) het geluk dat haar dochter aan één van de beste universiteiten studeert van Japan (een privé universiteit dan nog wel). Per jaar betalen ze meer dan 12.000 euro inschrijvingsgeld. Of materiaal en boeken enzo erbij zit, weet ik niet, maar ik hoop van wel. Maar bon, dat kunnen ze gemakkelijk betalen. Daarnaast gaat ze gemiddeld 5 keer per jaar op reis. 3 keer naar Thailand en dan nog 2 keer ofzo ergens anders heen. Zo vertrekken ze dit weekend op vakantie naar Hawai voor een week. All inclusive, limousines en champagne ook. Die kerel vandaag vroeg mij of ik mijn gast gezin zelf kon kiezen. En ik zei nee, (duh), en toen zei ie, wel, “you’re a lucky girl”. We zijn dus ook weer gaan eten, en net zoals de vorige keer in het Thaise restaurant (dat by the way het duurste thaise restaurant in japan is), wist ze er ook nu weer het chiqueste uit te kiezen. Om een idee te geven wat duur is, in het Thaise restaurant was het 2500 yen per persoon. Dat is 16 euro. Ge zou zeggen, da valt toch nog goe mee, als ge da omrekent naar onze prijzen in een restaurant. Ja da’s wel waar. Maar als ge weet dat een Japans restaurant spot goedkoop is, en vaak voor minder dan 2 euro een héél deftige maaltijd hebt in een goed en groot restaurant, dan is 16 euro ongelooflijk veel. De vergelijking : als wij voor een spaghetti ergens 4 euro betalen is het weinig. Maar als ge dan 4 X 8 doet, betaal je 32 euro voor een spaghetti. En dat is ongelooflijk duur. En dat is dan maar voor één persoon, en we waren maandag met 5 en vandaag met 3. En zij betaalt altijd alles. Vandaag ook nagerechtje dus dat komt er nog bij. Maar dit is dus de schone kant van het rijkelijke leven dat ze leidt.

De minder mooie kant is dat ze eigenlijk gewoon het slaafje is van haar man. Gelijk gisterenavond waren we wel thuis aan het eten, en haar man wou dit, wel, ze springt recht en maakt het. Hij wilt dat, ze maakt het. Enzovoort. Eten, drinken, roken, alles moet ze toelaten en oh wee als er iets niet in orde is. Dan krijgt ze gegarandeerd onder haar voeten. Toen ze mij dan ook vertelde deze middag dat haar man vanavond niet thuis komt en pas tegen middernacht er zou zijn, zei ze “josch”, wat zoveel betekent als “zalig, joepie”. Dan kan ze doen wat ze wil. En dan zijn we ook uit gaan eten. Zij moet voor de kinderen (nu nog maar één thuiswonende) zorgen, voor haar man, de was plas strijk huishouden enzovoort doen. Langs ene kant is het mooi. Op het eerste zicht is het mooi, maar als je het van dichterbij bekijkt, dan valt het volgens mij echt nog wel dik tegen.

Vandaag heb ik ook voor het eerste deftig gesproken met Tomoka. ’t Is wel een toffe. En ook echt gewoon vriendelijk. Wat zitten babbelen over de dingen die vandaag in het nieuws zijn. Met mijn denshijisho’ke (het elektrische woordenboekje) lees ik elke dag een krantenartikel waarover daarna gedisscusieerd wordt.

Deze namiddag heb ik ook een 2u durend gesprek gehad met Yūko. Over de welstand van het Japanse volk, over het slecht gaan van de economie, over loon, pensioen, geld, welvaart van Japan en ga zo maar door. Het wordt ook iedere keer vergeleken met Belgie. Heb op deze paar dagen echt al veel interessante gesprekken gehad. Jeej :-)

Maar heb mij deze morgen overslapen (moet er elke ochtend om 7u uit), en nu is het ook alweer 1u, dus ik ga slapen.

Mata kondo.

= tot één van deez.

Dorien

Bikkuri shita (een beetje geschrokken)

Vandaag had ik placement test, naargelang je die goed of slecht aflegt, wordt je in groepen geplaatst volgens je niveau. Eerlijk gezegd ging die test wat te vlot naar mijn zin. Bij het mondelinge gedeelte daarentegen merkte ik dat ik wel nog heel wat te leren heb. Tegen half 11 was ik daar al terug buiten (het was om half 10 begonnen) en ben ik de omgeving rond mijn school wat gaan ontdekken. Het zoveelste 100 yen winkeltje kon mij (uiteraard) weer bekoren. :-) Omdat ik de rest van de dag toch nog wel iets zinnigs wou doen, heb ik de trein genomen (die waarvoor ik een abonnement gekocht heb) die de ring rond tokyo doet. Eerst ietske gaan eten op het dakterras van een héél erg hoog shoppincenter, pizza en cola. Eindelijk nog eens westers voedsel deed wel goed :-) Daarna naar een ander deel van tokyo gegaan. Akihabara genaamd, is heel bekend voor zijn elektronica winkels. Je vindt er eigenlijk niets anders… Na eerst wat te zoeken naar een speld in een hooiberg, heb ik aan de eerste beste vriendelijk uitziende Japanner (mannelijk uiteraard) gevraagd of hij toevallig wist waar ik goeie (en goedkope) elektronische woordenboekjes (denshijisho genaamd) kan kopen. Ik had er weer de juisten uitgekozen, want hij is zelfs met mij meegewandeld tot aan die winkel een paar straten verder. Ondertussen nog wat Japans gepraat, vanwaar ik kom, wat ik studeer, enzomeer van die usual stuff. Ik kwam dus in die winkel en ging naar het verdiep van de denshijisho’s (jaja, een volledig verdiep gewijd enkel en alleen aan denshijisho’s *zucht*) en keek zo wat rond. Maar het was mij al snel duidelijk dat ik op mijn eentje niet zou vinden wat ik zocht. Dus again, hulp vragen. Gelukkig lopen er in een gemiddelde Japanse winkel per afdeling zo’n 3 a 4 (soms 5 of 6 – afhankelijk van de drukte) man rond te wachten tot je hen iets vraagt. Als je naar ze toegaat, beginnen ze meestal in het Engels, maar dat gaat nooit vlotjes (hun engels is echt ronduit slecht). Dus zeg ik altijd “ge moogt het in’t japans zeggen ze” en dan slagen ze zo een zucht van “oef” :-) Alleja dus vroeg ik wat uitleg, wat het verschil was, ik legde uit wat ik zeker moest hebben en zeker niet. En uiteindelijk heb ik er een mooitje uitgekozen. En ook goedkoop (150€) vergeleken met wat ik in gedachten had eraan te spenderen (200€).

Ondertussen was het al 3uur ofzo geworden en aangezien ik aan de andere kant van de stad zat, besloot ik maar eens terug te keren naar de kant van de stad waar ik moet zijn om de trein te nemen naar nog een andere kant van de stad ^^ Van de ene kant van de kern van de stad naar de andere kant is op zich al een dik half uur…

Ik zal het eens proberen tekenen, zodat jullie het jullie een beetje kunnen voorstellen. :-) Of beter, misschien moet ik gewoon eens een plannetje bijsteken van waar ik zit en naar waar ik mij elke dag verplaats.

Dan heb ik dus de trein genomen richting Ikebukuro (daar moet ik de trein nemen naar huis) en daar eens buiten het station een kijkje genomen. Een station langs de binnenkant is eigenlijk een shoppingcenter. Allemaal winkels, grote en kleine, groenten, kledij, juwelen, kitch, boeken,… een verdieping of 8 boven elkaar. En het onderste (onder de grond) verdiep is het station. En de metro en alles. Gelijk het nieuwe station van antwerpen nu is, is in tokyo elk groot station. En het zijn er zo’n kleine 10 schat ik. Daarnaast heb je wel nog 50 (of zelfs nog meer) kleinere stations.

^^ Aaaah eindelijk heb ik een mooie vergelijking gevonden : een japans station met verschillende treinlijnen en metro lijnen en shit is brussel zuid vermengd met een beetje brussel centraal, een beetje gent en antwerpen. Maar dan nóg groter. Véél groter. Echt om in te verdwalen ^^ En dan massa’s volk. !massa!s!

Alleja, daar eens buiten gewandeld dus, en mij in één of ander starbucks achtig ding neergeploft met een ijskoffie :-) om mijn denshijisho te bestuderen. Het is onwaarschijnlijk wat dat ding allemaal kan. Alle mogelijke wiskundige, chemische, fysische, biologisch formules zitten erin. Een wereld geschiedenis atlas, een japanse geschiedenis atlas, een biologie-encyclopedie. Een woordenboek engels-engels, engels-japans, japans-engels, kanji (18000 karakters ^^), klassiek japans, testjes voor je kanji-kennis te testen, testjes voor je engels te testen, dictees (er zitten oortjes bij), dialoogjes, japans-japans woordenboek, en nog zooooooooveeeeeeeeel meeeeer. Het is echt maf! En het tofste…het is met een touch screen en zo’n pennetje. (Dat pennetje heet in het Japans Sutairasu (spreek uit als staajras of staajlas) (iets afgeleid van stylo enzo maar dan heel erg misvormt)). Bon ja, ik ben trots op mijn dingetje. :-)

Dan heb ik daar nog wat rondgehost en wat foto’s getrokken :-) en dan ben ik (express) iets na het spitsuur (spits is van half 4 tot half 5 ongeveer (maar de spits hangt af van plaats tot plaats. In de kern van de stad begint de spits al iets na 3 en is tegne iets na 4 gedaan, omdat iedereen uit het centrum wegtrekt. Maar dus iets buiten de echte kern, is het van half 4 tot half 5 en hoe meer naar buiten toe, hoe later-hoe drukker)) richting huis vertrokken. Toen ik thuiskwam was er niemand thuis behalve de kat (de oogappel van de Yūko) (de kat heet Sasuke (spreek uit : saske)) die duidelijk al een hele dag aandacht te kort had. Na mij daar even over te ontfermen heb ik wat ge-internet nu internet vrij was. Yūko zit gemiddeld elke dag een uur of 3 op de computer, en wanneer zij er (eindelijk) afgaat, is het al erg laat en wil de dochter erop. Die heb ik ondertussen dus al eens gezien. Het is maar een bizar kind. Ze is 21 en heeft een oor (misschien twee, dat weet ik nog niet) vol met oorbelletjes. Echt zo’n fanatiek geval op het eerste gezicht, maar wel vriendelijk. Ik heb eigenlijk nog geen niet-vriendelijke japanners ontmoet op deze toch al 3 dagen. :-)

Wel nog een paar grappige dingen gebeurd vandaag. In het naar huis wandelen van het station naar huis, was er een klein jongetje mij aan het aanstaren (lang leve blauwe ogen :-) dat bestaat namelijk niet in Japan, dus aan mij zien ze heel snel dat ik “niet van daar” ben.) en er was juist een putje in de grond en had hij dat niet gezien want hij was mij aant aanstaren en hij viel (hihi). Ik moest wel ff lachen, dat komt ervan van de mensen aan te staren :-) lol.

Verder in de trein zat ik neer en naast mij zat een oververmoeide jongen van – ik schat – een jaar of twintig die heel de tijd in slaap aan het vallen was. Eerst zat ik een beetje van hem af, en hij dommelde in naar mijne kant (zo schuin vallen zo hé) en raakte mijn schouder met z’n hoofd/oor en dan werd hij wakker en zette hij zich terug recht. Een halve minuut later dommelde hij terug in, en weer en weer etc. Toen ik door had dat hij iets later echt gewoon op mij in slaap zou vallen, ben ik tegen hem geschoven, en heb ik met mijn schouder tegen zijn schouder geduwd en hem zo recht gehouden :-)

Wat is er nog gebeurd vandaag… Na het avond eten waren ik en Yūko naar een plakkerige drama serie aan het kijken op televisie en in eens zag ik daar iets MEGA groot bewegen en ik slaakte een gil. Yūko kwam kijken want die was juist een minuutje weg (precies of dat beest dat wist) en moest lachen. Het was een “weet ik veel” (ik ben de naam al vergeten). Zij had dat wel meer gezien, je ziet zo’n beestJES/insecten vaak in de zomer in japan, zei ze. En ze had dus al meteen een spray bij de hand om het diertje te bedwelmen. Toen het dus aan het eind van zijn latijn was, heb ik er een foto van getrokken. Op de foto is de grote niet echt goed te zien, maar het is een beest van gelijk 4cm lang. Een soort kever. Bij ons zijn kever een cm ofzo, en das nog groot, maar deze was gelijk tussen de 4 en 5 cm. Brrrrrrrrr, was ik ff geschrokken man :-)

Ik hoop dak er niet van zal dromen… Want de laatste 2 nachten heb ik niet zo goed geslapen. Morgen heb ik mijn eerste echte les, hopelijk valt dat wat mee. Of het meevalt of niet lezen jullie morgen! – Precies een soap ^^

Jaaaa mata ashita (spreek uit : djaaaa met de J van joy (in het engels), matta, ashta) (tot morgen)

Dorien

p.s. hieronder ziet u een foto van een niet zo volle trein om 1u in de namiddag. Tegen 4-5uur zit die trein nog 20keer zo vol :-) oneindig veel mensen en ik er ergens tussen :-) ik vind het geweldig!

maandag

Maandag 2 jul. 07

Hey how hier zijn we weer. De blogjes volgen elkaar snel op, maar da komt omda ik elke dag hier zoooooveel meemaak en zie, dat ik eindeloos veel dingen heb om over te schrijven. :-)

Vandaag begon mijn dag al heel vroeg, om 7u opstaan, douche nemen, ontbijten en vertrekken. Gelukkig hebben ze hier een douche, maar dat is niet zo vanzelfsprekend. Tegen dat ik uit de douche kwam, had Yūko mijn ontbijt klaargemaakt. (Koffie, geroosterde broodjes, een roerei met wat sla en tomaten mmmmmm.)

Dan tegen 8u op mijn gemakje vertrokken naar het station. Omda’k deze weg gisteren al gedaan had, ging dit nu wel redelijk vlot. Alhoewel…ik vond de ingang van het station niet, dus moest ik al vroeg op de dag mijn Japans boven halen om op de juiste plaats te geraken. Daar aangekomen was de ticketjesmachine nogal ingewikkeld en moest ik weer hulp vragen. Gelukkig zijn de mensen hier o.n.g.e.l.o.o.f.l.i.j.k vriendelijk, wat het allemaal niet zo erg maakt. Dan de trein genomen, die nog niet zo erg vol zat. Wat ik bedoel met niet zo erg vol : je hoeft je niet vast te houden als de trein vertrekt omdat je tegen elkaar staat, maar je beweegt wel een beetje mee. 7 haltes en 25 minuten later moest ik overstappen op een volle trein. Eerst moest ik ook hier nog een ticketje voor kopen. Wat ik bedoel met volle trein : je moet je helemaal niet vasthouden als de trein vertrekt en je beweegt ook niet eens meer wanneer hij (bruut) vertrekt of tot stilstand komt. En als je aan je neus wil krabben, gaat dat niet, wegens geen plaats om uw arm naar boven te bewegen. Wanneer mensen toch (proberen) instappen als er in de trein eigenlijk geen plaats meer is, zijn er speciale mannetjes op het perron die de mensen erin duwen, zodat er telkens zoveel mogelijk mensen in de trein kunnen. Ondanks het feit dat er elke 2-3 minuten een trein is (op het spitsuur), zit die elke keer opnieuw stampevol. Zotjes… Op het niet-spits uur, zijn er om de 5 a 6 minuten treinen. Hier kan België nog iets van leren !

De eerste trein die ik deze morgen moest nemen, koste me iets van een 3euro (enkel). Die waarop ik moest overstappen 1,5 euro ongeveer (ook enkel). Dat is op zich héél erg duur, maar de trein is altijd op tijd, er zijn er keiveel, ze brengen u perfect ter plaatse, … Dus ja, kwaliteit kost geld :-)

En aangezien ik vandaag van hot naar her gegaan ben, ben ik in totaal 8euro kwijtgespeeld aan treintickets :S daarom ben ik deze avond met Yūko 2 pasjes gaan kopen. Eentje voor de “ring” rond tokyo, dit kostte 80 euro. Dat is veel voor één maand, maar als ik elke dag 3euro moet betalen, haal ik het er dik uit. Daarnaast heb ik ook nog 40 euro moeten betalen voor een trein pas van mij thuis tot aan het station op de ring. Ook duur, maar als ik elke dag 6euro daarvoor moet betalen, haal ik het er ook dubbel en dik uit. Ik had dus niet echt een keuze als ik wat wil gezien hebben in tokyo.

Maar dus, vandaag kwam ik om ongeveer half 10 toe aan het gebouw van mijn school. Ondertussen was ik al paar keer fout gelopen en heb ik de weg moeten vragen. Ook in de verschillende stations heb ik meermaals iets moeten vragen. Als je bedenkt dat het gemiddelde Japanse station even groot is als brussel zuid bij ons. En een groot station in Japan even groot is als brussel noort-centraal en zuid tesamen plus daarbij nog de metro en zoverder, dan is dat dus om in te verdwalen als je daar de eerste keer komt. Zodus… ;-)

Maar bon, ik kwam dus toe aan het reuze hoge gebouw waar ik op verdieping 7 moest zijn. (Verdieping 7 in Japan is verdieping 6 in belgie :-) gelijkvloers is hier namelijk al de eerste verdieping… -zorgt soms wel voor verwarringen-) En de vrouw die aan de balie zat herkende mij (van mijn pasfoto –ze heeft die vanbuiten geleerd ofzo) en vroeg wat ik daar kwam doen. Ik was wat verward, want ik dacht dat we daar moesten zijn tegen om half 10… Bleek dat ik mij van dag had vergist en dat ik daar pas morgen om half 10 moest zijn en niet vandaag. Zucht. Zo vroeg opgestaan voor niets… Najaaa, nu ik dan toch int “stad” rondliep, heb ik wat rondgewandeld en zo. Wat gewinkeld :-) Iets wat in Japan bestaat en in België niet en wat hier wel zou moeten bestaan omdat het zo benri (handig) is, zijn de 100 yen-shops. Dit zijn kleine winkeltjes waarin alles te koop is aan 100 yen. (Om om te zetten naar euro : deel 100 door 159 en je hebt het in euro)(100/159=0,62euro). Daar heb ik dus wat dingetjes gekocht, ik ben ook eens naar de post gegaan om te zien hoe dat daar ineen zit. Dan eventjes een fruitsapje gedronken in een soort bar omdat het buiten aan het stortregenen was. Aangezien juni-juli het regenseizoen is in Japan, is het weer hier niet zo denderend. Het is wel warm, maar het regent ook veel waardoor de vochtigheidsgraad heel hoog is. Raar weer. Niets vergeleken met het “zwoele” weer in België.

Ondertussen had ik al een smsje gestuurd naar Yūko om te laten weten dat ik mij vergist had en vandaag geen les had, maar dat dat pas morgen is. Daarop belde ze me om te vragen of ik dan geen zin had om mee te gaan eten ’s middags, ze had afgesproken met vriendinnen. Sinds gisterenavond heb ik een gsm die ik mag lenen voor een maand, leuk hé :-) Ik had wel zin om mee te gaan, zo zag ik eens andere mensen, wie weet waren ze interessant ;-) Het enige probleem was elkaar vinden in een station zo groot als leuven-city. Met behulp van de gsm hebben we elkaar na een 10tal minuutjes gevonden. Dan moesten we nog de metro nemen naar een ander deel van tokyo, waar Yūko had afgesproken. Maar ook daar was het groot (het is overal groot ^^), dus moesten we eerst wat over en weer bellen voor we ze gevonden hadden. Uiteindelijk hadden we ook die 2 vrouwen gevonden en waren we al met z’n vieren. Ik dacht dat we maar met vier zouden zijn, maar ze hadden blijkbaar gereserveerd in een Thais restaurant voor 4 (toen ze nog niet wisten dat ik mee zou gaan) dus waren we uiteindelijk met 5. Maar het was dus nog wachten op de 5^e en laatste telg. Yūko was die buiten gaan opwachten of zoeken, kweet niet juist, en ondertussen zat ik daar met 2 bizarre vrouwen die met hun beste Engels vanalles over mij probeerden aan de weet te komen. Over mij en België, Japans, wat ik vond van Japan enzoverder. In eens waren ze tegen elkaar bezig dat de twee wagamono (de twee jonge mensen) beter naast elkaar zouden zitten aan dezelfde kant van de tafel, en de 3 (oudere) vrouwen aan de overkant… Ik vroeg mij dus echt af wie die 5^e genodigde was :-) Een kleine tien minuten later arriveerde deze dan ook. En het was…een 26^e jarige (naar japanse normen) good-looking man die blijkbaar op maandagnamiddag niets beters te doen had dan met 3 vrouwen van in de vijftig te gaan lunchen (ik was er natuurlijk ook bij, maar dat wist hij niet op voorhand) en een koffietje te gaan drinken. Nuja, ik vond dat niet zo erg, want ik vreesde al dat het anders maar een saaie namiddag ging worden, 2uur tafelen en 4u koffie drinken met vijftigers ;-) Maar bon, dat kon nog wel leuk worden. De jongeman – Take’i Yūsuke – gaf me meteen zijn meishi (business-naamkaartje). Aangezien ik op het laatste moment voor mijn vertrek er aan gedacht had om ook van die kaartjes te maken, gaf ik heel trots ook mijn kaartje aan hem. Het hoort zo dat je het kaartje aandachtig bestudeerd en interessante vragen over stelt. Hij legde daarna mijn kaartje mooi naast zijn bord, dus deed ik dat ook :-) Als je dat niet doet, ben je onbeleefd. Ik werd dus ook door hem uitgevraagd maar deze keer vond ik het niet zo erg ;-) Toen ze tijdens het eten en de koffie over vanalle economische shit aant babbelen waren, kon ik niet alles verstaan, maar ik kon toch genoeg woorden oppikken om te begrijpen waarover ze aan het praten waren. Ook al kon ik niet mee praten, het luisteren op zich was ook héél leerrijk (en vooral ook goed om mijn gehoor te trainen). Wanneer het over mij ging, of iets dat met Belgie ofzo te maken had, praatten ze trager en zo waardoor ik kon volgen en zelf ook iets kon zeggen. Ik had het niet verwacht, maar uiteindelijk is het echt nog een leuke namiddag geworden. Op een bepaald ogenblik toen ik ff niet meer aan het volgen was (6uur aan een stuk native japanese proberen verstaan is ongelooflijk vermoeiend!), werd ik aangesproken en zei de Yūsuke dat ik uitgenodigd was op zijn trouwfeest, zo had ik dat ook al meteen meegemaakt, een Japans trouwfeest. Het is wel pas volgend jaar in augustus, maar dan heb ik meteen een goeie reden om volgend jaar terug te keren naar Japan zei hij :-) Tof dat ik uitgenodigd werd, iets minder tof dat hij dus al verloofd is :D lol… Na nog veel uren gebabbel en gelach, werd uiteindelijk afscheid genomen. Ondertussen was het al 5u geworden. Iedereen ging zijn eigen kant uit, ik ging met Yūko richting huis.

De grappigste vraag die ze mij deze namiddag gesteld hebben ging als volgt “Zijn ze in België allemaal zo mooi gelijk gij?” En ook nog “Hebt je een vriendje?” Ik antwoordde neen. Dan zei die één “Alle, ge hebt nog een maand tijd om eentje te vinden.” Lol :-)

Dan op weg naar huis zijn we eerst nog langs de winkel gegaan om eten te kopen en te proeven. In een Japanse supermarkt kan je zo goed als alles wat je kan kopen, ook eerst proeven. Handig ;-) Zo proefde ik iets, en naargelang ik het lekker vond, kocht ze het :-) Ik dacht dus dat we het eten voor deze avond hadden gekocht, maar niets was minder waar. Toen we uit de trein stapten, zei ze dat ze echt wel moe was (van een hele dag op restaurant enzo te zitten en te kletsen hé) en dus geen zin meer had om eten te maken voor ons twee. Daarom zijn we maar terug op restaurant gaan eten. Gelukkig is een Japans restaurant goedkoop. Met goedkoop bedoel ik 500 yen voor 2 personen heb je goed gegeten. Dat is iets van een 3euro… Daarvoor kan je echt niet zelf eten maken :-) Tijdens het eten heb ik wel weer kei hard gesukkeld met de stokjes :S
Aangezien mijn papa (ik weet eindelijk zijn naam : Yutaka) hier ne “werkmens” is, komt die ’s avonds niet voor 22-23-24u thuis van zijn werk. De dochter – Tomoka – was ook niet thuis, dus daar moesten we ook geen rekening houden. (Ik had haar op dat ogenblik ook nog steeds niet ontmoet.)

Met Yūko gaan eten, is altijd leuk. Ten eerste betaalt zij altijd (als je in Japan uitgenodigd wordt, moet je nooit zelf de rekening betalen. Het is zelfs een schande als je aanstalten maakt om te betalen.) en ten tweede babbelen we altijd veel, waardoor mijn Japans spreken er alleen maar op verbeterd. Ook op de menu of op reclame staan kanji’s die ze mij uitlegt en vaak ook neerschrijft zodat ik echt wel veel bijleer. Het is de ideale gastmoeder. Ze heeft tijd, neemt mij mee overal naartoe, verbetert mij als ik fouten maak, is geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb (of ze kan tenminste goed doen als of :D),…

Japan is trouwens echt wel een bizar land. Op één of andere manier heb ik de indruk dat de Japanners er zelf voor zorgen dat de economie blijft draaien… De mannen gaan hard werken, zodat er thuis geld is dat de vrouwen kunnen uitgeven, met dat geld worden mensen betaald en zo is de cirkel rond…

De Japanners zijn ook wereldkampioen in het uitvinden van jobs denk ik. Bij een uitrit van een parking, staan tenminste 2 mannen de boel te regelen. Aan de ingang van een winkel of café, staat een vrouw/meisje die u welkom heet en doorverwijst naar het volgende meisje enkele meters verder die u uw zitplaats toewijst.

(Als mijn nederlands op niets trekt, sorry :-) maar da komt omda ik het hier allemaal snel neertyp zonder te herlezen en er zoveel dingen tegelijk in mijn hoofd komen die ik allemaal wil neerschrijven.)

Nog van die typisch Japanse jobs : een agent die u overlaat aan een kruispunt met verkeerslichten. (Hij gaat niet in het midden van het kruispunt staan om het verkeer te regelen, hij gaat gewoon aan het zebrapad staan om de mensen over te laten wanneer het licht op groen staat…)

Andere voorbeelden zijn (zoals ik al zei) mannen die de mensen in de trein duwen zodat de deuren toekunnen, security aan roltrappen (moest er iets mislopen), een taxi-roeper : iemand die aan de uitgang van een hotel staat en wanneer er mensen uit het hotel komen en een taxi willen, roept hij een taxi, opent de deuren en de koffer.

Ohja! Nog een grappige : de mannen die de leuning van de roltrap afkuisen :D

Nog iets typisch japans zijn die mondbeschermers. Zoals onze chirurgen groene dragen, zo dragen sommige Japanners witte. Een raar zicht als je het ziet, maar wel een goed systeem : als je zelf een verkoudheid hebt, en je gaan in de trein of metro staan met 20mensen op 2m², is het een goed idee om je microben bij je te houden door middel van zo’n mondbeschermer, niet?

Ach ik kan nog eventjes doorgaan met dingetjes over de Japanse cultuur en economie en het dagelijkse leven te schrijven, maar ca suffit voor vandaag! ‘k Moet morgen ook nog iets te vertellen hebben !

Morgen is dus mijn eerste échte schooldag. Maar meer dan een placement test en rondleiding zal het niet zijn. Misschien wordt het tijd om het grote elektronica winkelcentrum te bezoeken en mij een elektrisch woordenboekje (denshijisho) te kopen.

Mata ato ne! (Tot later !)

Dorien

Mushiatsui (warm en vochtig)

Zondag. Vandaag is alles open in Japan. Bibliotheek, postkantoor, bank, supermarket, allejabon, alles. Rare Japanners :-) Yuko is deze middag vertrokken naar ergens in Tokio om daar de gsm die ze uitgeleend had te gaan ophalen. Zodra ze terug is, heb ik dus een gsm, want nu leent ze die een maand aan mij :-) jeej! Maar dus, geen mama in huis vandaag. Ze komt tegen de vooravond terug, en dan gaan we naar de winkel om eten te gaan kopen.

Ondertussen had ze dus papa (ik weet nog steeds zijn naam niet) opgedragen voor mij te zorgen. Voor mij zorgen houdt in eten maken, mij ergens mee naar toe nemen enzovoort. Dus toen ik terugkwam van de weg naar het station (ik ben samen met Yuko naar het station gewandeld, zij heeft daar de trein genomen en ik ben teruggekeerd) ben ik even wat winkels binnengestapt. Ook daar was iedereen mij aan het aanstaren met een blik van wat doet zíj hier… Het is me ook opgevallen vandaag dat er echt weinig tot geen buitenlanders zijn in Japan. Of toch niet hier waar ik me bevind.

Maar dus, eens thuisgekomen zei ik “tadaima” (ik ben terug). Papa sprong recht en vroeg of ik honger had. Ik beaamde dat en dus begon ie eten te maken. En het was lekker :-)

Daarna werd er eventjes een siesta gehouden. Dat is hier wel de gewoonte denk ik, maar ik had het ook gewoon nodig. Want die jetlag voel je wel. Ik maak ook altijd de vergelijking met hoe laat het nu is in België. Daar is het nu 8u in de ochtend. Normaal zou ik nog aan het slapen zijn, maar nu ben ik al 5u wakker…

Na het siesta’ke nam hij mij mee naar een Boeddhabeeld. Ik verwachtte er eigenlijk niet zo veel van. Toen hij me zei in de auto dat het het 3^e grootste Boeddha beeld in Japan is, verwachtte ik er nog steeds niet zo veel van. 5 minuten later bleek dit onterecht. Een boeddhabeeld van 8,2m hoog en 3,2m breed is wel degelijk indrukwekkend. Je kon daar wierrookstokjes aansteken, de koi’s in het vijvertje eten geven, je handen en mond reinigen, foto’s trekken :-), souvenirtjes kopen en wensen doen. Ik heb zo goed als alles gedaan. Wierrookstokjes waren er al genoeg (ik was bijna vergast) dus besloot ik daar niet aan mee te doen. (Het kost ook allemaal geld J). De koi’s in het vijvertje waren al dik genoeg en de kindjes amuseerden zich met eten geven, dus heb ik er gewoon een foto van getrokken. Foto’s heb ik trouwens a volonté getrokken. Hand en mond reinigen was ook fijn, want het is hartstikke warm hier. Een graad of 35 EN DE ZON SCHIJNT NIET EENS. Daarbij is het nog mega vochtig, maar toen ik dit vanmiddag op weg naar het station zei (dat het nogal warm is), zei Yuko dat het echt nog goed te doen is vandaag, dat het helemaal niet zo warm is. Zucht! Dat belooft! Maar dus lekker fris water drinken en handen afspoelen was deugdelijk. Dan heb ik 2 souvenirtjes gekocht. Van die Japanse kitch J Meisjes veranderen hier niet elke dag van oorbellen of juwelen, maar van hangertjes aan de gsm. En het ergste/grappigste is dat jongens, oude vrouwen, mannen, bazen van bedrijven, kortom IEDEREEN hier aan meedoet. Overal zie je ze, in alle mogelijk maten, kleuren, vormen,… Daarbij zijn ze ook héél goedkoop, waardoor ze als zoete broodjes verkopen. (Bij ons zie je dit nu ook al, van die hangertjes, maar dat is echt nog niets vergeleken met hier. Hier vind je winkeltjes die enkel van die hangertjes verkopen… Gekke Jappen…) Maar dus, heb ik eventjes meegedaan aan de rage, en er ook eentje gekocht!

Dit is dus het boeddhabeeld met mij erbij! (Zie het contrast, hoe groot!)

Ohja, en voor we naar huis gingen, passeerden we langs een Jinja. Dat is een schrijn. Een schrijn is een soort tempel enzo, maar dan van Shinto. Tempels en Boeddhabeelden etc zijn van het Boeddhisme. Shinto is de inheemse godsdienst van Japan, en die hebben ook zo van die dingen. En dat noemt men een schrijn. Zo zijn er in elke straat wel een. Ofwel heel groot, ofwel heel mini, zo aan de zijkant van de baan. En deze foto is een torii, de ingangspoort van een Jinja.

Daarna heb ik ook nog zo een soort ijsje gekregen dat geen ijsje is. Zo koffiesmaak (echt lekker!) ijs in een flesje dat ijs is, maar dat je moet plat nijpen en warm maken met je handen en dan wordt dat soort van milkshake in een (plastieken) flesje. Jam!!

Voor meer foto’s van mijn bezoekjes enzomeer, ga naar http://flickr.com/photos/dorieninjapan

Tot de volgende voor meer sappige verhalen!

Dorien