maandag

Maandag 2 jul. 07

Hey how hier zijn we weer. De blogjes volgen elkaar snel op, maar da komt omda ik elke dag hier zoooooveel meemaak en zie, dat ik eindeloos veel dingen heb om over te schrijven. :-)

Vandaag begon mijn dag al heel vroeg, om 7u opstaan, douche nemen, ontbijten en vertrekken. Gelukkig hebben ze hier een douche, maar dat is niet zo vanzelfsprekend. Tegen dat ik uit de douche kwam, had Yūko mijn ontbijt klaargemaakt. (Koffie, geroosterde broodjes, een roerei met wat sla en tomaten mmmmmm.)

Dan tegen 8u op mijn gemakje vertrokken naar het station. Omda’k deze weg gisteren al gedaan had, ging dit nu wel redelijk vlot. Alhoewel…ik vond de ingang van het station niet, dus moest ik al vroeg op de dag mijn Japans boven halen om op de juiste plaats te geraken. Daar aangekomen was de ticketjesmachine nogal ingewikkeld en moest ik weer hulp vragen. Gelukkig zijn de mensen hier o.n.g.e.l.o.o.f.l.i.j.k vriendelijk, wat het allemaal niet zo erg maakt. Dan de trein genomen, die nog niet zo erg vol zat. Wat ik bedoel met niet zo erg vol : je hoeft je niet vast te houden als de trein vertrekt omdat je tegen elkaar staat, maar je beweegt wel een beetje mee. 7 haltes en 25 minuten later moest ik overstappen op een volle trein. Eerst moest ik ook hier nog een ticketje voor kopen. Wat ik bedoel met volle trein : je moet je helemaal niet vasthouden als de trein vertrekt en je beweegt ook niet eens meer wanneer hij (bruut) vertrekt of tot stilstand komt. En als je aan je neus wil krabben, gaat dat niet, wegens geen plaats om uw arm naar boven te bewegen. Wanneer mensen toch (proberen) instappen als er in de trein eigenlijk geen plaats meer is, zijn er speciale mannetjes op het perron die de mensen erin duwen, zodat er telkens zoveel mogelijk mensen in de trein kunnen. Ondanks het feit dat er elke 2-3 minuten een trein is (op het spitsuur), zit die elke keer opnieuw stampevol. Zotjes… Op het niet-spits uur, zijn er om de 5 a 6 minuten treinen. Hier kan België nog iets van leren !

De eerste trein die ik deze morgen moest nemen, koste me iets van een 3euro (enkel). Die waarop ik moest overstappen 1,5 euro ongeveer (ook enkel). Dat is op zich héél erg duur, maar de trein is altijd op tijd, er zijn er keiveel, ze brengen u perfect ter plaatse, … Dus ja, kwaliteit kost geld :-)

En aangezien ik vandaag van hot naar her gegaan ben, ben ik in totaal 8euro kwijtgespeeld aan treintickets :S daarom ben ik deze avond met Yūko 2 pasjes gaan kopen. Eentje voor de “ring” rond tokyo, dit kostte 80 euro. Dat is veel voor één maand, maar als ik elke dag 3euro moet betalen, haal ik het er dik uit. Daarnaast heb ik ook nog 40 euro moeten betalen voor een trein pas van mij thuis tot aan het station op de ring. Ook duur, maar als ik elke dag 6euro daarvoor moet betalen, haal ik het er ook dubbel en dik uit. Ik had dus niet echt een keuze als ik wat wil gezien hebben in tokyo.

Maar dus, vandaag kwam ik om ongeveer half 10 toe aan het gebouw van mijn school. Ondertussen was ik al paar keer fout gelopen en heb ik de weg moeten vragen. Ook in de verschillende stations heb ik meermaals iets moeten vragen. Als je bedenkt dat het gemiddelde Japanse station even groot is als brussel zuid bij ons. En een groot station in Japan even groot is als brussel noort-centraal en zuid tesamen plus daarbij nog de metro en zoverder, dan is dat dus om in te verdwalen als je daar de eerste keer komt. Zodus… ;-)

Maar bon, ik kwam dus toe aan het reuze hoge gebouw waar ik op verdieping 7 moest zijn. (Verdieping 7 in Japan is verdieping 6 in belgie :-) gelijkvloers is hier namelijk al de eerste verdieping… -zorgt soms wel voor verwarringen-) En de vrouw die aan de balie zat herkende mij (van mijn pasfoto –ze heeft die vanbuiten geleerd ofzo) en vroeg wat ik daar kwam doen. Ik was wat verward, want ik dacht dat we daar moesten zijn tegen om half 10… Bleek dat ik mij van dag had vergist en dat ik daar pas morgen om half 10 moest zijn en niet vandaag. Zucht. Zo vroeg opgestaan voor niets… Najaaa, nu ik dan toch int “stad” rondliep, heb ik wat rondgewandeld en zo. Wat gewinkeld :-) Iets wat in Japan bestaat en in België niet en wat hier wel zou moeten bestaan omdat het zo benri (handig) is, zijn de 100 yen-shops. Dit zijn kleine winkeltjes waarin alles te koop is aan 100 yen. (Om om te zetten naar euro : deel 100 door 159 en je hebt het in euro)(100/159=0,62euro). Daar heb ik dus wat dingetjes gekocht, ik ben ook eens naar de post gegaan om te zien hoe dat daar ineen zit. Dan eventjes een fruitsapje gedronken in een soort bar omdat het buiten aan het stortregenen was. Aangezien juni-juli het regenseizoen is in Japan, is het weer hier niet zo denderend. Het is wel warm, maar het regent ook veel waardoor de vochtigheidsgraad heel hoog is. Raar weer. Niets vergeleken met het “zwoele” weer in België.

Ondertussen had ik al een smsje gestuurd naar Yūko om te laten weten dat ik mij vergist had en vandaag geen les had, maar dat dat pas morgen is. Daarop belde ze me om te vragen of ik dan geen zin had om mee te gaan eten ’s middags, ze had afgesproken met vriendinnen. Sinds gisterenavond heb ik een gsm die ik mag lenen voor een maand, leuk hé :-) Ik had wel zin om mee te gaan, zo zag ik eens andere mensen, wie weet waren ze interessant ;-) Het enige probleem was elkaar vinden in een station zo groot als leuven-city. Met behulp van de gsm hebben we elkaar na een 10tal minuutjes gevonden. Dan moesten we nog de metro nemen naar een ander deel van tokyo, waar Yūko had afgesproken. Maar ook daar was het groot (het is overal groot ^^), dus moesten we eerst wat over en weer bellen voor we ze gevonden hadden. Uiteindelijk hadden we ook die 2 vrouwen gevonden en waren we al met z’n vieren. Ik dacht dat we maar met vier zouden zijn, maar ze hadden blijkbaar gereserveerd in een Thais restaurant voor 4 (toen ze nog niet wisten dat ik mee zou gaan) dus waren we uiteindelijk met 5. Maar het was dus nog wachten op de 5^e en laatste telg. Yūko was die buiten gaan opwachten of zoeken, kweet niet juist, en ondertussen zat ik daar met 2 bizarre vrouwen die met hun beste Engels vanalles over mij probeerden aan de weet te komen. Over mij en België, Japans, wat ik vond van Japan enzoverder. In eens waren ze tegen elkaar bezig dat de twee wagamono (de twee jonge mensen) beter naast elkaar zouden zitten aan dezelfde kant van de tafel, en de 3 (oudere) vrouwen aan de overkant… Ik vroeg mij dus echt af wie die 5^e genodigde was :-) Een kleine tien minuten later arriveerde deze dan ook. En het was…een 26^e jarige (naar japanse normen) good-looking man die blijkbaar op maandagnamiddag niets beters te doen had dan met 3 vrouwen van in de vijftig te gaan lunchen (ik was er natuurlijk ook bij, maar dat wist hij niet op voorhand) en een koffietje te gaan drinken. Nuja, ik vond dat niet zo erg, want ik vreesde al dat het anders maar een saaie namiddag ging worden, 2uur tafelen en 4u koffie drinken met vijftigers ;-) Maar bon, dat kon nog wel leuk worden. De jongeman – Take’i Yūsuke – gaf me meteen zijn meishi (business-naamkaartje). Aangezien ik op het laatste moment voor mijn vertrek er aan gedacht had om ook van die kaartjes te maken, gaf ik heel trots ook mijn kaartje aan hem. Het hoort zo dat je het kaartje aandachtig bestudeerd en interessante vragen over stelt. Hij legde daarna mijn kaartje mooi naast zijn bord, dus deed ik dat ook :-) Als je dat niet doet, ben je onbeleefd. Ik werd dus ook door hem uitgevraagd maar deze keer vond ik het niet zo erg ;-) Toen ze tijdens het eten en de koffie over vanalle economische shit aant babbelen waren, kon ik niet alles verstaan, maar ik kon toch genoeg woorden oppikken om te begrijpen waarover ze aan het praten waren. Ook al kon ik niet mee praten, het luisteren op zich was ook héél leerrijk (en vooral ook goed om mijn gehoor te trainen). Wanneer het over mij ging, of iets dat met Belgie ofzo te maken had, praatten ze trager en zo waardoor ik kon volgen en zelf ook iets kon zeggen. Ik had het niet verwacht, maar uiteindelijk is het echt nog een leuke namiddag geworden. Op een bepaald ogenblik toen ik ff niet meer aan het volgen was (6uur aan een stuk native japanese proberen verstaan is ongelooflijk vermoeiend!), werd ik aangesproken en zei de Yūsuke dat ik uitgenodigd was op zijn trouwfeest, zo had ik dat ook al meteen meegemaakt, een Japans trouwfeest. Het is wel pas volgend jaar in augustus, maar dan heb ik meteen een goeie reden om volgend jaar terug te keren naar Japan zei hij :-) Tof dat ik uitgenodigd werd, iets minder tof dat hij dus al verloofd is :D lol… Na nog veel uren gebabbel en gelach, werd uiteindelijk afscheid genomen. Ondertussen was het al 5u geworden. Iedereen ging zijn eigen kant uit, ik ging met Yūko richting huis.

De grappigste vraag die ze mij deze namiddag gesteld hebben ging als volgt “Zijn ze in België allemaal zo mooi gelijk gij?” En ook nog “Hebt je een vriendje?” Ik antwoordde neen. Dan zei die één “Alle, ge hebt nog een maand tijd om eentje te vinden.” Lol :-)

Dan op weg naar huis zijn we eerst nog langs de winkel gegaan om eten te kopen en te proeven. In een Japanse supermarkt kan je zo goed als alles wat je kan kopen, ook eerst proeven. Handig ;-) Zo proefde ik iets, en naargelang ik het lekker vond, kocht ze het :-) Ik dacht dus dat we het eten voor deze avond hadden gekocht, maar niets was minder waar. Toen we uit de trein stapten, zei ze dat ze echt wel moe was (van een hele dag op restaurant enzo te zitten en te kletsen hé) en dus geen zin meer had om eten te maken voor ons twee. Daarom zijn we maar terug op restaurant gaan eten. Gelukkig is een Japans restaurant goedkoop. Met goedkoop bedoel ik 500 yen voor 2 personen heb je goed gegeten. Dat is iets van een 3euro… Daarvoor kan je echt niet zelf eten maken :-) Tijdens het eten heb ik wel weer kei hard gesukkeld met de stokjes :S
Aangezien mijn papa (ik weet eindelijk zijn naam : Yutaka) hier ne “werkmens” is, komt die ’s avonds niet voor 22-23-24u thuis van zijn werk. De dochter – Tomoka – was ook niet thuis, dus daar moesten we ook geen rekening houden. (Ik had haar op dat ogenblik ook nog steeds niet ontmoet.)

Met Yūko gaan eten, is altijd leuk. Ten eerste betaalt zij altijd (als je in Japan uitgenodigd wordt, moet je nooit zelf de rekening betalen. Het is zelfs een schande als je aanstalten maakt om te betalen.) en ten tweede babbelen we altijd veel, waardoor mijn Japans spreken er alleen maar op verbeterd. Ook op de menu of op reclame staan kanji’s die ze mij uitlegt en vaak ook neerschrijft zodat ik echt wel veel bijleer. Het is de ideale gastmoeder. Ze heeft tijd, neemt mij mee overal naartoe, verbetert mij als ik fouten maak, is geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb (of ze kan tenminste goed doen als of :D),…

Japan is trouwens echt wel een bizar land. Op één of andere manier heb ik de indruk dat de Japanners er zelf voor zorgen dat de economie blijft draaien… De mannen gaan hard werken, zodat er thuis geld is dat de vrouwen kunnen uitgeven, met dat geld worden mensen betaald en zo is de cirkel rond…

De Japanners zijn ook wereldkampioen in het uitvinden van jobs denk ik. Bij een uitrit van een parking, staan tenminste 2 mannen de boel te regelen. Aan de ingang van een winkel of café, staat een vrouw/meisje die u welkom heet en doorverwijst naar het volgende meisje enkele meters verder die u uw zitplaats toewijst.

(Als mijn nederlands op niets trekt, sorry :-) maar da komt omda ik het hier allemaal snel neertyp zonder te herlezen en er zoveel dingen tegelijk in mijn hoofd komen die ik allemaal wil neerschrijven.)

Nog van die typisch Japanse jobs : een agent die u overlaat aan een kruispunt met verkeerslichten. (Hij gaat niet in het midden van het kruispunt staan om het verkeer te regelen, hij gaat gewoon aan het zebrapad staan om de mensen over te laten wanneer het licht op groen staat…)

Andere voorbeelden zijn (zoals ik al zei) mannen die de mensen in de trein duwen zodat de deuren toekunnen, security aan roltrappen (moest er iets mislopen), een taxi-roeper : iemand die aan de uitgang van een hotel staat en wanneer er mensen uit het hotel komen en een taxi willen, roept hij een taxi, opent de deuren en de koffer.

Ohja! Nog een grappige : de mannen die de leuning van de roltrap afkuisen :D

Nog iets typisch japans zijn die mondbeschermers. Zoals onze chirurgen groene dragen, zo dragen sommige Japanners witte. Een raar zicht als je het ziet, maar wel een goed systeem : als je zelf een verkoudheid hebt, en je gaan in de trein of metro staan met 20mensen op 2m², is het een goed idee om je microben bij je te houden door middel van zo’n mondbeschermer, niet?

Ach ik kan nog eventjes doorgaan met dingetjes over de Japanse cultuur en economie en het dagelijkse leven te schrijven, maar ca suffit voor vandaag! ‘k Moet morgen ook nog iets te vertellen hebben !

Morgen is dus mijn eerste échte schooldag. Maar meer dan een placement test en rondleiding zal het niet zijn. Misschien wordt het tijd om het grote elektronica winkelcentrum te bezoeken en mij een elektrisch woordenboekje (denshijisho) te kopen.

Mata ato ne! (Tot later !)

Dorien