Regen regen regen

Terug thuis van het zoveelste restaurant. :-) lol. Ik eet gemiddeld twee keer per dag op restaurant. Mooi, ’t leven is mooi… :-)

Bon, vandaag, mijn dagje vandaag was weer zo fijn. Het weer viel wel tegen en ik begon mijn dag al slecht, had mij overslapen. Waardoor ik geen tijd meer had om mij deftig te douchen en op mijn gemakje te eten. Gelukkig stond het ontbijt alweer op mij te wachten :-)

Dan door de regen vertrokken naar het station voor mijn trein. En omdat ik deze keer al vroeger op pad was, zat ik midden in de spits. Jeej :-) Dan staat ge daar in een overvolle trein met een man die een kop kleiner is met z’n hoofd tegen uw boezem. Op dat ogenblik draait ge u dan wel om :-) lol. ‘k Heb het er daarna met Yūko over gehad en als dat gebeurt, dat er een man aan u zit in de trein, moet ge gewoon keiluid roepen “YAMERO” (“=stop it) en dan hebben de 50 omstaanden het gehoord (want ge staat daar toch met 2 op een tegel) en wordt de kerel in kwestie knal rood :-) ‘k heb da nie moeten doen vandaag, want hij deed niets, hij maakte gewoon ge(mis)bruik van de situatie…

Maar bon, ik kwam dan toe op het 7^e verdiep van het mega hoog gebouw waarin we les hebben. Ge meldde u aan, nam plaats, en eens iedereen (ongeveer iedereen) er was, moest je jezelf voorstellen. 2 van italie, 4 van Korea, 2 van Taiwan, 4 van Turkije, van Zweden ook nog 2, ik, een fransoos, alléja nog wel wat volk. Een redelijk grote klas, te groot om goed te zijn vind ik. Maar vanaf volgende week worden we ingedeeld in groepen – voormiddag en namiddag. Persoonlijk vond ik het niveau wat laag. Maar af en toe kwamen er wat dingen in die ik toch nog niet zo goed kon (onder andere woordenschat en enkele constructies en kanji’s) dus ik denk wel dat ik goed zit. Niet te moeilijk, maar ook niet te gemakkelijk. Wel zodanig gemakkelijk dat als ze rustig praten, ik ze (=de prof) zonder inspanning kan volgen. Natuurlijk als ze in een sneltempo gaan, dan kan ik nog wel volgen, maar moet ik wel al wat moeite doen. Chōdo ii dus. (Juist gepast goed dus).

Bon, ondertussen al wat mensjes leren kennen, en het valt wel mee. Alhoewel er wel weer wat rare mensjes tussen zitten. Maar ja, dat heb je altijd en overal hé :-) Bon, dan met de leuke mensen iets gaan eten, en tegen een uur of 4 richting huis vertrokken. Weinig en slecht geslapen zorgde ervoor dat ik rugpijn had en mij over’t algemeen kei moe voelde. Thuis wat gerust en een lekker douchke genomen. Die avond had Yūko een afspraakje met iemand (een jongen) (ofcourse) en ze had mij meegevraagd. We zouden eigenlijk in Ikebukuro afspreken om te gaan eten maar uiteindelijk zijn de plannen veranderd, en nam die kerel in kwestie de trein naar waar wij wonen en dan zijn we hem gaan ophalen aan het station en dan zijn we (voor de zoveelste keer) op restaurant gaan eten hier ergens in de buurt. Het was weer heerlijk, dus mij hoor je niet klagen :-)

Het was ne grappige kerel (hij zit nu trouwens ook neffest mij) die zelf niet native Japanese is waardoor zijn Japans goed te begrijpen is voor mij. Hij woont nu wel al 4 jaar in Japan, dus zijn Japans is wel zoals een native, maar toch nog net niet. Na lekker gegeten te hebben (hoofdgerecht en nagerecht). Nagerecht was héééérlijk, lekker vanille-ijs. Was al keilang geleden :-) Na lekker gegeten te hebben dus zijn we naar huis teruggekeerd omdat er iets aan de hand was met de computer van Yūko. Die kerel (hij heet Lee, is van taiwan) heeft da dus proberen oplossen. Om half twaalf zat ie er nog, maar tegen kwart voor 12 heeft Yūko hem dan toch nog naar het station gebracht. Tomoka (haar dochter) en Yūtaka waren ondertussen al thuisgekomen. Tomoka studeert binnenkort af en ze moet zo’n eindwerk maken en dat kan alleen op de universiteit waardoor zij ganse dagen van huis weg is. Ze komt alleen maar naar huis om te slapen. Yūtaka had sociale verplichtingen met het werk, een nomikai. Da’s letterlijk vertaald een drink-bijeenkomst. Lol. Rara wat hebben ze daar gedaan… Hij is dus ook pas laat thuisgekomen.

Het leven van Yūko…langs een kant is het zalig, perfect, fantastisch : haar man verdient bakken geld, ze is huisvrouw en aangezien haar man alle dagne van 6 tot 12 bijna weg is, kan ze doen wat ze wil. En ze heeft toch geld dus ze kan veel doen. Daarnaast heeft ze (weer door zoveel geld te hebben) het geluk dat haar dochter aan één van de beste universiteiten studeert van Japan (een privé universiteit dan nog wel). Per jaar betalen ze meer dan 12.000 euro inschrijvingsgeld. Of materiaal en boeken enzo erbij zit, weet ik niet, maar ik hoop van wel. Maar bon, dat kunnen ze gemakkelijk betalen. Daarnaast gaat ze gemiddeld 5 keer per jaar op reis. 3 keer naar Thailand en dan nog 2 keer ofzo ergens anders heen. Zo vertrekken ze dit weekend op vakantie naar Hawai voor een week. All inclusive, limousines en champagne ook. Die kerel vandaag vroeg mij of ik mijn gast gezin zelf kon kiezen. En ik zei nee, (duh), en toen zei ie, wel, “you’re a lucky girl”. We zijn dus ook weer gaan eten, en net zoals de vorige keer in het Thaise restaurant (dat by the way het duurste thaise restaurant in japan is), wist ze er ook nu weer het chiqueste uit te kiezen. Om een idee te geven wat duur is, in het Thaise restaurant was het 2500 yen per persoon. Dat is 16 euro. Ge zou zeggen, da valt toch nog goe mee, als ge da omrekent naar onze prijzen in een restaurant. Ja da’s wel waar. Maar als ge weet dat een Japans restaurant spot goedkoop is, en vaak voor minder dan 2 euro een héél deftige maaltijd hebt in een goed en groot restaurant, dan is 16 euro ongelooflijk veel. De vergelijking : als wij voor een spaghetti ergens 4 euro betalen is het weinig. Maar als ge dan 4 X 8 doet, betaal je 32 euro voor een spaghetti. En dat is ongelooflijk duur. En dat is dan maar voor één persoon, en we waren maandag met 5 en vandaag met 3. En zij betaalt altijd alles. Vandaag ook nagerechtje dus dat komt er nog bij. Maar dit is dus de schone kant van het rijkelijke leven dat ze leidt.

De minder mooie kant is dat ze eigenlijk gewoon het slaafje is van haar man. Gelijk gisterenavond waren we wel thuis aan het eten, en haar man wou dit, wel, ze springt recht en maakt het. Hij wilt dat, ze maakt het. Enzovoort. Eten, drinken, roken, alles moet ze toelaten en oh wee als er iets niet in orde is. Dan krijgt ze gegarandeerd onder haar voeten. Toen ze mij dan ook vertelde deze middag dat haar man vanavond niet thuis komt en pas tegen middernacht er zou zijn, zei ze “josch”, wat zoveel betekent als “zalig, joepie”. Dan kan ze doen wat ze wil. En dan zijn we ook uit gaan eten. Zij moet voor de kinderen (nu nog maar één thuiswonende) zorgen, voor haar man, de was plas strijk huishouden enzovoort doen. Langs ene kant is het mooi. Op het eerste zicht is het mooi, maar als je het van dichterbij bekijkt, dan valt het volgens mij echt nog wel dik tegen.

Vandaag heb ik ook voor het eerste deftig gesproken met Tomoka. ’t Is wel een toffe. En ook echt gewoon vriendelijk. Wat zitten babbelen over de dingen die vandaag in het nieuws zijn. Met mijn denshijisho’ke (het elektrische woordenboekje) lees ik elke dag een krantenartikel waarover daarna gedisscusieerd wordt.

Deze namiddag heb ik ook een 2u durend gesprek gehad met Yūko. Over de welstand van het Japanse volk, over het slecht gaan van de economie, over loon, pensioen, geld, welvaart van Japan en ga zo maar door. Het wordt ook iedere keer vergeleken met Belgie. Heb op deze paar dagen echt al veel interessante gesprekken gehad. Jeej :-)

Maar heb mij deze morgen overslapen (moet er elke ochtend om 7u uit), en nu is het ook alweer 1u, dus ik ga slapen.

Mata kondo.

= tot één van deez.

Dorien