Herfst.

Opnieuw een blog die begint met excuses. Excuses voor de ellenlange stilte op deze blog.

Mijn laatste maand in Japan heb ik al werkend, reizend en opruimend doorgebracht. Van 19 tot 23 september was er een tweede golden week, the silver week. Dit betekent zoveel als een week vakantie door het opeenvolgen van feestdagen. Kwestie van vakantie als vakantie door te brengen, ben ik van zaterdag tot woensdag naar het noorden van Japan geweest. De reis was ongepland en een nobele poging om met een huurauto op vier à vijf dagen deze noordelijke streek rond te trekken en zoveel mogelijk moois te zien.
Dankzij een geniale overeenkomst tussen Japan en België, kon ik gebruik maken van mijn Belgisch rijbewijs indien het officieel naar het Japans vertaald werd. Zo gezegd zo gedaan: een dag en €25 later waren mijn papieren in orde: Dorien kon legaal autorijden in Japan.

Een paar dagen later was het al zover: zaterdag 17 september. Mijn medereiziger (laten we hem/haar een naam geven voor het gebruiksgemak: Kuifje in het Japans = Tantan) en ik namen iets na de middag de Shinkansen (新幹線)(sneltrein) naar Sendai (仙台), ook wel de hoofdstad van het noorden genoemd. Rond vier uur kwamen we aan, kochten ons een goed stratenplan en trokken richting het bedrijf waar we een Toyota Probox hadden gereserveerd.

Tegen half vijf waren we op weg via Morioka naar Hanawa. Dit is goed 270km ten noorden van Sendai. Eerst reed Tantan en daarna waagde ook ik me aan links rijden. Voor alles een eerste keer. Doch, we arriveerden veilig en wel rond 21u op een service area van de autostrade, op de grens tussen de prefecturen Akita en Aomori. We maakten het gezellig in de auto en gerold in twee slaapzakken gingen we de nacht tegemoet.

De volgende dag werden we om 5u gewekt door de koude en besloten we dan maar om vroeg in de ochtend onze tocht verder te zetten richting het meer van Towada. Een meer met een diepte van 327m op een hoogte van 400m boven zeeniveau.
Gelegen te midden van een bos, tussen nevel en de opkomende zon, woorden waren overbodig. Een heldere blauwe hemel en beginnende koyo (het verkleuren van de bladeren, teken van de herfst) maakte het zelfs nog mooier. We vergrepen ons aan de Japanse nationale sport -foto's trekken- waarna we onze tocht via de oever van het meer verderzetten naar het Noorden.

Rond de middag kwamen we aan in Hirosaki. Het weer was prachtig en zin in wat lichaamsbeweging hadden we wel, waarop ik de auto bestuurde naar de alleenstaande vulkaan op rust, Iwaki-san. Hij is maar half zo hoog als de Fuji-san maar wat betreft schoonheid moet hij zeker niet onderdoen.
Met de auto konden we via de skyline naar een parking op 1200m hoogte. We namen eerst een stukje de stoeltjeslift om dan de laatste honderd meters naar boven te klauteren. Een klein uurtje later bereikten we de top op 1625m en het uitzicht was fan-tas-tisch. De stralende zon, heldere blauwe hemel, wolkjes boven en beneden, uitzicht over bergen en zee, zelfs tot het noordelijkste eiland Hokkaido, beginnende herfst met bijhorende herfstkleuren,... . Een driedubbele wauw. (Ben dan misschien niet veel gewoon, maar toch was het PRACHTIG. Adembenemend.)

Met spijt in het hart moesten we algauw afdalen want de laatste stoeltjeslift was rond 16u. We snelden vermoeid maar voldaan terug naar Hirosaki en van daar naar de stad Aomori. Omdat de vorige overnachting in de auto wat was tegengevallen door de onverwachte frisse nacht, besloten we ergens te overnachten. Het Japanse fenomeen "onsen" is een publieke indoor badplaats waar er kan gedoucht en gebaad worden (meestal mannen en vrouwen gescheiden). Vaak zijn ook een sauna, speelzalen, karaoke, eten, massages, tv, ..., voorzien. De grotere onsen hebben daarenboven ook nog gemeenschappelijke of gescheiden rustzalen waar je voor een prikje kan overnachten op zetels, tatamimatten met futons (japanse matrasjes) of soms zelfs bedden.

Goed uitgerust waren we de volgende dag klaar voor de tocht naar het uiterste Noorden van Honshu. Osorezan op het Shimo-kita schiereiland is een gevreesde plaats onder de Japanners.
Er is een tempel en opnieuw een meer. Aan de tempel is een kerkhof waar de zielen van de overleden grootouders rondzwerven. (Althans dat is wat de Japanners geloven). Door de hoge concentratie sulfer stinkt het daar verschrikkelijk naar rotte eieren, en groeit en leeft er niets. De omgeving rond de tempel en het kerkhof heeft veel weg van een maanlandschap en dus onmogelijk gezellig te noemen, maar wel indrukwekkend. Moeilijk te beschrijven met woorden dus ik verwijs jullie door naar foto's.

Ook dit was een geslaagde dag, die eindigde in Hachinohe, met een heerlijke kaisendon-maaltijd (rauwe vis met ei op warme gekookte rijst) en daarna opnieuw liggen weken in onsen om dan heerlijk in een diepe slaap te vallen.

Voor we het goed en wel beseften was onze reis al over halfweg en de auto-rijden-vermoeidheid nam toe. Ik had de voorbije twee dagen iets minder dan 1000km in de benen, wat niet zo heel veel lijkt, maar vaak langs smalle en kronkelende bergwegen waar je niet sneller kan dan 40km/u betekent dit eindeloos veel uren in de auto.

Dinsdagochtend verlieten we Hachinohe om terug te keren naar Morioka. Daar bezochten we het beroemde melk-, ijs-, en boterboerderij. Voor een Belg opgegroeid in een klein dorp tussen koeien en weiden was dit niet speciaal, maar Japan zou Japan niet zijn, moest de randanimatie niet perfect zijn. Ik heb me die dag voor het eerst ooit gewaagd aan Japans boogschieten. Van de 8 pijlen, waren er 5 op het bord, wat ik dus persoonlijk een geslaagde poging vond, en ik vond het nog tof ook! Helaas waren de laatste dagen redelijk zwaar waardoor ik met spijt in het hart het stuur moest doorgeven aan Tantan.

De laatste dag stond de kust Sanriku (三陸海岸) en het eiland Matsushima op het programma. Wat pech met het weer werd dit een natte dag. Maar daarom niet minder plezant. De grillig gevormde kust door de kracht van de zee is onvoorstelbaar.
Ver genoot een Belgisch Orgel Museum onderweg, voorzien van Belgisch bier en wafels, onze nieuwsgierigheid, alhoewel het niet zoveel voorstelde.
Al gauw werd het avond en na een kort ritje door Sendai-city en een lekkere maaltijd koeietong, namen we doodmoe de trein terug naar Tokyo. Het waren 4 prachtige dagen geweest.

Mijn laatste reis zat er op en de laatste week van 365 dagen Japan brak aan. Deze heb ik al shoppend, etend en drinkend met vrienden doorgebracht. De allerlaatste avond heb ik Japans-Belgisch bier gedronken en Japanse-Belgische frieten gegeten, om in de sfeer de komen. De avond daarna -al in België- heb ik de Belgische versie gegeten en goedgekeurd.

Oyasumi!
Dorien

Goodbye Japan, Hello Belgium

Opnieuw een blog met wat vertraging.




Het is zo ver. Ik zit in het vliegtuig terug naar Belgie. Mijn jaar in Japan is voorbij. Het is niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Ik herinner me mijn vertrek nog alsof het gisteren was...

Mijn jaar in Japan was mooi, heel mooi. Reizen en studeren, werken en geld verdienen (en dan shoppen en het terug uitgeven), nieuwe mensen leren kennen, feesten, contact houden met Belgie en ontdekken wie echt om je geeft. Dit jaar heeft me zoveel geleerd, het was echt fantastisch.
En al weet ik dat familie en vrienden op me wachten in Belgie, afscheid nemen van Japan en mijn vertrouwde omgeving hier is lastig. 

In Belgie begin ik nu aan mijn master in de japanologie, waarvan ik nu al met zekerheid kan zeggen dat dit niet zo easy zal zijn als het Japanse studentenleven was. We doen ons best en als er nieuwe Japan-plannen zijn, schiet ik terug in actie op deze blog. 

Voor ik het op deze blog officieel voor bekeken hou, zal ik in de loop van de week nog een blog posten over mijn laatste reis in Japan, die naar Tohoku, noord-oost Japan.

Dorien

Een week geleden...

...schreef ik deze blog, maar hij is met vertraging online gekomen.



Het is vandaag donderdag. Het is mooi weer, de zon schijnt en er is geen wolkje aan de lucht.
Eerst en vooral mijn excuses voor de lange afwezigheid op deze blog. Ik heb een drukke, maar geweldige zomervakantie achter de rug. Ik zal op deze blog dus een kort overzicht geven.

Sinds het eerste weekend van juni werkte ik gedurende twee maand tweemaal per week 's avond als campagnemeisje van het Belgische bier Vedett. Samen met het (uitermate tof) team toerden we door Tokyo en Yokohama langs cafés die Vedett serveren. Daar verrasten we de klanten met een gratis flesje Vedett waarop hun eigen fotolabel werd geplakt. Een leuke ervaring! En veel kennissen erbij.
Eind juni werd het langzaamaan tijd om te studeren voor de Japanese Proficiency Test die plaats vond op 5 juli ll. Ik was van plan het hoogste level te proberen, alhoewel dat geen sinecure zou blijken.
De zware zondag brak aan en ik trok vol goede moed naar school. Ik had het geluk mij niet te ver te moeten verplaatsen aangezien het op mijn universiteit werd georganiseerd. Na 6u zwoegen, pauzeren en terug zwoegen was het voorbij. We zouden onze punten wel pas in september krijgen, nog 2 maanden in spanning leven.
ik liet het echter niet aan mijn hart komen en vertrok niet veel later naar Bangkok, Thailand. Op vakantie bij Fauve en Peam. Tien dagen lang heb ik genoten van prachtig weer, lekker eten, lieve mensen, mooie toeristische en minder toeristische plekjes.
Fauve en Peam, nogmaals bedankt voor de toffe vakantie!!
Terug naar Japan betekende het einde van de pret. Examens en een bachelorpaper, die nog steeds niet af was, wachtten me op. Ik heb er het beste van proberen maken, alhoewel de laatste week echt hel was. Slaaptekort, overwerkte hersenen en sociaal contact nul.
Toen ik uiteindelijk de volledige versie doorstuurde, viel er een zware blok van mijn schouders. Nu was het alleen maar hopen op een positieve uitslag..
Om de stress door te spoelen, vertrok ik dan maar terug op vakantie. 10 dagen was immers niet genoeg geweest om Thailand te ontdekken. Ik heb 2 weken lang genoten van massages, mij in een Thais universiteitenuniform gewrongen, olifanten, krokodillen, slangen, kakkerlakken en meer van deze lieve en minder lieve beestjes ontmoet en ga zo maar door. Mijn Thailand-ervaring was geweldig. Al haat ik de roekeloze taxichauffeurs en het feit dat ik geen yota verstond/versta van wat ze zeggen.
Terug in Japan was het spannend afwachten op de uitslag van de Japanse Test. Al mijn vrienden die hem ook hadden afgelegd waren geslaagd. De druk nam toe, maar jawel, ik was -totaal onverwacht- ook geslaagd! Hoera voor mezelf!
Vanaf 7september begon ik dan te werken op een beurs ter ere van de 150ste verjaardag van de opening van de haven van Yokohama (en daarmee gepaard ging ook de openstelling van het tot dan voor het buitenland streng afgesloten Japan).
Een oppervlakte van 80 vierkante meter was voorzien van televisies met documentaires over Belgie, pamflets, rekjes gevuld met bier, chocolade, wafels, speculaas, de Strooper-koekjes, en ga zo maar door. Een stukje Belgie in Japan.
Samen met R en K stond ik in voor het aanvullen van de rekken en de kassa. Op hoogdagen maakten we een omzet van meer dan 6000 euro. Pauze nemen of naar het toilet gaan was er dan niet bij. We begonnen om 10u en eindigden na een lange dag om half negen 's avonds. Dan had ik nog twee en half uur trein, bus en fiets voor de boeg eer ik mijn bedje kon induiken. Het was een lange, vermoeiende, maar heel toffe week, een ervaring (en wat zakgeld) rijker. Yokohama is naar mijn mening ook een van de mooiste steden van Japan. De combinatie van nieuwe mooie architectuur, zee, gezellig China Town, ... is niet te versmaden.

Al gauw werd het donderdag de 11e september. Tijd voor de proclamatie van mijn 3e bachelor.
'S ochtends werd ik wakker met een dringende mail in mijn inbox van R.J. die me aanmaande zo snel mogelijk mijn punten vanuit Japan door te sturen naar Belgie, of ik kon het afstuderen wel vergeten. Vol stress belde ik naar mijn Japanse universiteit en dan naar de KUL en terug naar de een en terug naar de ander en ga zo maar door. Veel vijven en zessen later waren mijn puten dan toch (zij het onofficieel) in Leuven geraakt en vrijdag kreeg ik het geweldige bericht via de telefoon (want een ander probleem had roet in het eten van Kuloket gegooid) dat ik geslaagd was. Kan het nog steeds niet geloven, maar ben nu officieel Japanoloog. Wist niet dat afstuderen zo goed voelde... (^•^)v

Mijn jaar in Japan is dus perfect, met mijn bachelor en Japanese Language Profiency Test in m'n handen. Beter dan ik ooit had durven dromen. Daarnaast heb ik ook heel wat rondgereisd naar verre en minder verre oorden.

Mijn reisplannen zijn echter nog niet ten einde, ik zit namelijk nu in de shinkansen op weg naar het Noorden, om de zilveren week door te brengen in de auto. Het is eens wat anders dan taxi en hotel. Samen met Y ga ik in vijf dagen van Sendai via Yamagata naar Hirosaki en Aomori. Om van daar via Hachinohe en Toono terug te keren naar Sendai.
Aangezien ik via een speciale regeling tussen Belgie en Japan makkelijk met mijn Belgisch rijbewijs mag autorijden, is het aangeraden dubbel op te passen op de baan. :-)

Er resten mij slechts 11 dagen hier in het verre maar oh zo mooie Japan. Ik ga er met volle teugen van genieten en op de laatste dag van september, na exact 367 dagen in Japan, zal ik met pijn in het hart en tranen in de ogen afscheid nemen van dit geweldige jaar.

Ik zie jullie gauw,
Dorien

Japan-België

Om mijn vorige-vorige blog te vervolledigen, nadat papa vertrokken was uit Japan, ben ik terug op tiendaagse vertrokken naar Awashima. Het was daar nog ijzig koud en veel meer dan gekaart en gegeten, hebben we niet gedaan.

Een paar dagen voor het schooljaar begon, ben ik naar Saitama teruggekeerd. Wat papierwerk in orde gedaan en mijn lessenrooster samengesteld. (Ik mag zelf kiezen welke en hoeveel vakken ik neem.) Aangezien ik dit semester nog wat andere dingen te doen heb zoals het schrijven van een bachelorpaper en het studeren voor het de Japanese Proficiency Test, heb ik het mezelf gemakkelijk gemaakt. Ik heb slechts les op dinsdag en woensdag. Daarnaast heb ik elke week een (extreem) lang weekend. Hoera in't kwadraat. ^^

Ondertussen is school nu al 5 weken bezig. En ben ik voor de Golden Week (een week verlof door allerlei feestdagen en brugdagen in begin mei) op vakantie geweest naar Okinawa en tijdens de GW (alweer) naar Awashima.

Okinawa was niet zo warm maar wel mooi weer, interessant, goedkoop, toffe mensen, lekker eten, en een oogverblindend mooie zee. Alle factoren voor een top vakantie waren met andere woorden aanwezig! Meer uitleg komt later.

Awashima was ook weer prettig, deze keer was het weer al heel wat beter. En heb ik zelfs een duik genomen in de Japanse zee!!! De bergbloesems bloeiden ook juist, wat zorgde voor mooie natuurtaferelen. Meer uitleg volgt ook later.


Nu zit ik elke dag achter mijn bureau, afwisselend Japans en Nederlands te schrijven/typen/studeren. Saai leventje, maar hopelijk komt boontje om zijn loontje en pluk ik er ooit de vruchten van. Af en toe verlaat ik mijn kamer om naar school te gaan, te gaan eten, een filmpje mee te pikken of een vriendenreünie bij te wonen. Vorige week ben ik naar Cirque Du Soleil hun show Corteo gaan kijken en het was de moeite!!!!! Veel geld, een hele avond ooooooh's en aaaaaaah's en nekpijn tegen het einde van de voorstelling, maar het was het allemaal waard!! Een echte aanrader voor mensen (met geld) in Tokyo en omstreken!

In de nabije toekomst heb ik plannen om naar Japan-België te gaan kijken! Op 31 mei speelt België hier in Tokyo de Kirin-cup!

Verder word ik "bier-hostess" zoals ik al zei in mijn vorige post.


In België is het al examenperiode, dus voor iedereen met examens : succes ermee!
En daarbuiten aan iedereen : niet vergeten van juist te kiezen op 7 juni!!!!!




Liefs
een "verjapanst" belgje




p.s. Aangezien mijn verblijf hier in Japan begint te korten, is het NU de moment om pakjes, brieven en fanmail richting Saitama te sturen!!! Dank bij voorbaat! ^^;

Contradictie

Een kleine alledaagse update.

Het is al een paar dagen ongelooflijk mooi weer hier, met temperaturen die boven de 30 graden klimmen. In België noemen ze dit een hitte golf, in Japan is het gewoon mooi weer. Bovendien is dit nog niet zo warm, want in juli en augustus wordt het nog véél warmer (schijnt het).

Daarnaast stel ik me vragen bij de kledij van een gemiddelde Japanse deerne van 20. In de winter dragen ze zo kort mogelijke rokjes met blote benen of nylonkousen en lijken ze het niet koud te hebben. Ik zeg wel : lijken. In de zomer daarentegen dragen ze wel 5 lagen boven elkaar, gecombineerd met een lange broek, donkere nylons of een rokje boven een broek. Alle soorten combinaties zie je hier.

Ik, die bij dit weer zo weinig mogelijk aandoe, slaag er dan nog in om mij dood te zweten, terwijl die Japanse meisjes - met een t-shirt en daarboven nog een en nog een en nog een en nog een, een rokje met broek onder, dikke kousen in de schoenen, en verder ook nog een hoed, sjaaltje, handschoenen, parasolletje en 3 tassen - het nog niet eens zo warm (lijken te) vinden.

Ik vermoed dat ik een lange en zware zomer tegemoet ga. Zucht.

Het ergste van al is dat ik mij hier in Japan niet durf vertonen in een spaghetti-band-topje, want dan is er geen enkele man (en vrouw) die zich nog kan concentreren op lesgeven/studeren/auto rijden/... . Met andere woorden IEDEREEN KIJKT.
Niet dat ze sowieso niet kijken hoor. Ze kijken altijd, want, een buitenlander, AMAI! dat hebben we nog nooit gezien!! Maar dus als ik een beetje frisse dunne kledij ga dragen, hebben ze nog een reden te meer om te kijken.



Eindconclusie : Japan is een raar land. (Maar toch hou/geniet ik er ongelooflijk van om hier te zijn...)





Verder ben ik gisteren aangenomen voor een tof jobke, ik mag in Tokyo'se café's het Belgische biertje Vedett gratis gaan promoten/uitdelen. En het wordt goed betaald. Hoera!



Mijn verblijf in Japan telt nu al 33 weken (voor de makers van de quiz : vergeet er de weken vóór dit volledige jaar niet bij te tellen!!), de tijd vliegt razend snel!!


Groetjes uit het snikhete Saitama.
Dorien

Papa in Japan.

Dag iedereen!
Hier ben ik terug met een update over mijn avonturen in Japan.
Na mijn driedaagse naar Hawaii, had ik een week tijd om mijn trip door Japan te plannen.
Op woensdag 12 maart kwam mijn papa en doopmeter naar het verre Oosten. Tussen 11 en 12 in de ochtend zetten ze voor het eerst voet op Japanse bodem. We vonden elkaar al snel, en na een korte rustpauze en een babbel, namen we de trein richting Tokyo. Een uur of 4 later kwamen we in het gigantische station van Tokyo, wat al zorgde voor een eerste cultuurshock : zoveel mensen!!!
Maar veel tijd om te treuzelen hadden we niet, want een klein uur later moesten ze al op de shinkansen zitten richting Osaka, om daar over te stappen op een andere shinkansen richting Hiroshima.
K en ik hadden niet het geld om Shinkansen te betalen, dus wij zijn 's avonds met de nachtbus vanuit Shinjuku vertrokken. Na een trip van ettelijke uren, kwamen we de volgende ochtend aan in Hiroshima. Doodmoe wel te verstaan, want slapen in een bus die elke 4u stopt en u dan ook wakker maakt, is niet vanzelfsprekend.
We hadden geluk met het weer, waardoor we besloten om de eerste dag naar Miyajima te gaan. Een eilandje in de baai van Hiroshima. Een heilig eiland waar geen mensen mogen geboren worden of sterven.
We zijn daar de beroemde drijvende rode torii gaan bezoeken, samen met het Itsukushima-heiligdom. Allemaal heel mooi en tof, ook vele herten geaaid (ze lieten zich allemaal aaien).
De volgende dag hadden we wat minder geluk met het weer, en hebben we in de gietende regen de stad Hiroshima bezocht. Het vredespark met bijhorende monumenten, gebouwen en musea die ons deden terugdenken aan de dag de atoombom viel en de oorlog eindigde, maakte ons stil. Samen met het grauwe weer was het een grauwe dag.
's Avonds zat Hiroshima er al op en was het tijd ons te verplaatsen naar de volgende stap op onze tokaido-reis. Himeji.
Daar zijn we het grootste overgebleven kasteel in heel Japan gaan bezoeken. Ook wel de zilveren reiger, genoemd vanwege de gelijkenissen. Een gigantisch complex met immens veel verdiepingen, bezorgde ons een mooi uitzicht over de streek.
Diezelfde avond hebben we ons nog tot Kobe verplaatst en de Rokko-berg gaan bezoeken met de kabeltjeslift. Deze keer was het uitzicht nog adembenemender met een compleet uitzicht over de baai rond Kobe-Osaka. Echt PRACHTIG. Maar ook ijskoud! Het vriesde op de top!
De volgende dag gingen we op wandel door de stad Kobe. Een Japanse tuin, veel Japanners in traditionele kledij, een Belgisch restaurant, een 100-yen-shop en de Kobe Tower met alweer een mooi uitzicht. We zijn ook naar 's werelds langste en hoogste hangbrug geweest!! Bijna 4km lang, maar hangt slechts vast met enkele kabels aan 2 torens. Een mooi staaltje architectuur, als je't mij vraagt!
s Avonds was het alweer tijd voor een volgende bestemming, we trokken naar Osaka. Daar hebben we vooral uitgerust en wat gewinkeld.
Ondertussen was het al de 6e dag voor papa en L in Japan. We trokken verder naar het noordoosten, richting Nara. Daar verbleven we in een typische Japanse ryokan met Japans ontbijt aan een lage tafel op tatami. Of het traditionele Japanse ontbijt hen bevallen is, is nu wel de vraag.
In Nara zijn we naar het park van Nara geweest, samen met de Todaiji en de grootste boeddha van Japan. Hij is mooi en ongelooflijk indrukwekkend als je ervoor staat. De bijbehorende wakers/wachters zijn ook mooi om te zien.
Diezelfde avond hebben we ons nog verplaatst naar Kyoto, om een beetje buiten Kyoto bij zonsondergang het Fushimi-schrijn te gaan bezoeken. Het is een 4km lange tocht op een berghelling, die volledig overdekt is met rode toriis. 's Nachts verlicht, het was echt ongelooflijk schoon. Ook een van de hoogtepunten van de reis. Jammergenoeg hadden we niet de tijd om tot boven te gaan en zijn we halfweg moeten terugkeren.
In Kyoto hebben we de eerste dag het Gouden Paviljoen (voor mij was het de tweede keer en aangezien de zon niet scheen viel het een beetje tegen...) en Kiyomizudera (die zoals altijd adembenemend was met de ondergaande zon) gaan bezoeken. We hebben ook echte Geisha's gezien!!
De laatste dag hebben we in de voormiddag nog de Sanjuusangendo gaan bekijken. Een 100m lang gebouw met 1001 wachters rond een grotere boeddha. Ook prachtig.
Alles bij elkaar hebben we vanaf Himeji mooi weer gehad en was het een prachtige, toffe reis! In de namiddag keerden we terug naar Saitama om in Be-plant te gaan eten en wat uit te rusten na onze lange achtdaagse.
In Tokyo hebben we de volgende dagen nog Odaiba, Harajuku, Shibuya, Shinjuku, Asakusa en Akihabara bezocht. Allemaal de moeite waard. In korte tijd hebben papa en L een aardig deel van Japan gezien. Ik hoop dat ze nog steeds met plezier terugdenken aan onze reis. Ik heb allesinds mijn best gedaan om ze zoveel mogelijk verschillende kanten van Japan te laten zien/leren kennen.
Voor mij was het alles bijeen een fantastische twee weken, een tof weerzien met mijn familie en tranen bij het afscheid...
En papa, ik hou u aan uw belofte!!! ;-)

Liefs,
Dorien life vanuit Okinawa, waar ik gisterenavond ben aangekomen!

Hawaii.

Goedeavond (of middag voor de lezers in België)

Mijn excuses voor de lange stilte op mijn blog. Maar ik heb een drukke lente-vakantie achter de rug.
Zoals op mijn vorige blog te lezen is, had ik heel wat plannen in de vakantie. Toen school nog maar juist gedaan was, ben ik voor 3 dagen (5nachten) naar Hawaii vertrokken.
Met een dikke jas en winterkleren naar de luchthaven, want hier in Japan was het toen nog behoorlijk koud. Ongeveer 9u later kwamen we aan op de luchthaven van Honolulu, de hoofdstad van Hawaii en meteen ook de grootste stad op het eiland Oahu (Ter illustratie : de geboorteplaats van Obama!),
We kwamen daar ’s ochtends aan, een dag vroeger dan we uit Japan vertrokken waren. Dit komt doordat het uurverschil tussen Japan en Hawaii 19 uur (terug in de tijd dus) is.
Aangezien we geboekt hadden bij een reisbureau, was het min of meer een georganiseerde reis. Eerst met de bus naar het centrum van Honolulu, daar kregen we een korte uitleg over de komende dagen. Tegen de middag waren we vrij, dus zijn we eerst iets gaan eten. Het was ongelooflijk mooi, warm weer maar door de erg krachtige wind zijn onze servietten en 10 dollar gaan vliegen.
We zijn daarna ons gaan omkleden naar het hotel en trokken naar de zee. De wind was sterk, en tegen de verwachting in, was het dus te koud om te zwemmen. Wel hebben we van een prachtige zonsondergang kunnen genieten.
De volgende dag zijn we een hele dag gaan shoppen naar een soort out-let shopping-center. Merken aan goedkoperen prijzen en zoektocht naar leuke souvenirtjes.
’s Avonds zijn we terug naar het strand gegaan om terug te genieten van een mooie zonsondergang op het beroemde Waikiki-beach. Echt prachtig, gewoon geen woorden voor…
De volgende dag was het al zondag, met andere woorden onze laatste dag in Hawaii……..en…….regen…. Regen in Hawaii, blijkbaar bestaat het tóch.
Gelukkig hadden we de eerste dag een uitstapje gereserveerd naar een andere kant van het eiland. ’s Ochtends werden we dus al vroeg opgehaald met een oud busje. Dat bracht ons naar Kailua beach. Een stukje ongerepte natuur, waar we konden snorkelen of bodyboarden in helblauw water. Dit stukje strand ligt aan de tegenovergestelde kant van de bergen tov Honolulu, waardoor het daar wel mooi weer was. Hadden wij even geluk…
Helaas was ook daar de wind vrij sterk, waardoor de zee ruw was. Door de ruwe zee, was het erg (te) fris om te zwemmen en nog meer, het zand waait op en de zee is niet zo doorzichtig als ze is op mooie zomerdagen. Toch was het de mooiste zee die ik ooit al gezien had.
We hebben toch een hele dag op het strand en een beetje in de zee gespeeld, wat ons allen rood-verbrand maakte.
Tegen een uur of 5 in de namiddag kwam de bus ons halen om ons naar het hotel te brengen. ’s Avonds hebben we gegeten, gezwommen in het verwarmd buitenzwembad van het hotel en een feestje gebouwd op onze hotelkamer.
De volgende ochtend, maandagochtend, stond de bus ons om half 6 in de ochtend op te wachten om ons terug naar de luchthaven te brengen. Om 12u ‘s middags hebben we het vliegtuig richting Tokyo genomen en een flinke 10u later stonden we alweer op Japanse grond, waar het ondertussen al dinsdag namiddag was en KOUD!!
Wat mij meest is bijgebleven over Hawaii is het dure en niet zo geweldig lekkere eten en de toch wel mooie zee gecombineerd met mooi weer!! Als er op de menukaart 10 dollar staat, betaal je uiteindelijk 50% meer door BTW en fooi....

In de loop van vandaag of morgen komt ook het verslag van mijn reis door Japan met papa en mijn meter!

Warme groetjes!!

De Maand Februari

Heyhey, hier ben ik terug met een update over mijn Japanse avonturen. Mijn laatste update was over het micro-economie-examen, maar nu de examens voorbij zijn, doe ik elke dag alleen dingen die ik écht wil.

Het kapper-gaan in Japan, is een avontuur op zich. Voor mijn 22e verjaardag besloot ik mijn haar te laten knippen/permanenteren. Na de les (in Japan geven ze ook nog les de week na een examen.
De 'les' bestaat uit zoveel als thee drinken en koekjes eten, gecombineerd met foto's trekken (uiteraard, want we zijn in Japan) en wat babbelen) nam ik de bus naar Kita-Urawa en zocht mijn weg naar het kapperssalon.
Vanbuitenaf gezien, zag het er wel mooitjes uit. Aan de sjieke kant. Aangezien ik geïntroduceerd was door iemand die al jaren naar dit kapperssalon gaat, kreeg ik 50% korting! Dat was al een fijn begin!
Ik kom binnen, ze nemen mijn jas en tas aan, begeleiden me naar mijn persoonlijk stoel (waar ik vanaf dan 3u en langer zou moeten inzitten), geven mij een dekentje op de knieën, boekjes om te lezen, wat thee & koekjes en mijn persoonlijk kapper van dienst.
Een man van half de 30 vermoed ik, knap, charmant, verzorgd,... stelt zich voor. Izumi san. Hij vraagt wat ik wil, aangezien mijn haar misschien niet geschikt is voor wat ik wil, en ik dus niet goed weet wat ik wil, zitten we daar een half uurtje te babbelen. Hij vroeg ook naar
de eventuele verschillen tussen Japan en België. Alles bij elkaar een fijn gesprek. En omdat mijn haar niet is zoals het haar van Japanners, heeft hij een klein lokje afgeknipt voor "onderzoek".
Hij begon dan mijn haar te wassen, ze vragen elke 5 minuten of ze u geen pijn doen, of er iets jeukt, of ik het niet koud heb etc. Het verhuizen van de gewone stoel naar de wasstoel, gebeurt ook met begeleiding: iemand die je dekentje neemt, je staat recht, wandelt naar de
wasstoel, krijgt het dekentje terug. Service in Japan, tot in de kleinste details.
Eens terug in de kappersstoel, begint hij lichtjes mijn haar te knippen. De manier van knippen leek verdacht veel op die in België, wat mij op een of andere manier wel geruststelde. Eens het knippen afgelopen was, begon hij een vuil stinkend goedje in mijn haar te smeren.
Daarop volgden 2 assistenten die kwamen helpen met het krulspelden draaien. Jaja, krullen. En dan was het ook mijn beurt voor de hand-arm massage. Stel u voor, 3 mensen staan tegelijk krullen te draaien en ondertussen ook nog een hand-arm massage.
In een woord, genieten.
Eens het krullen draaien gedaan was, begon het afzien. Het wordt wat verwarmd, het prikt zo wat in mijn nek, het haar is nat en die krulspelden waren nogal zwaar, wat deed mij pijn in de nek krijgen, en het STINKT. Overdreven.
2u en een half later mochten ze eruit. Of het het gewenste resultaat zou zijn, was nog onduidelijk. Want de samenstelling van Japans haar is niet dezelfde als mijn haar, en dus konden ze niet met zekerheid zeggen of het goedje gewerkt zou hebben.
Terug naar de wastafel, haartjes goed gewassen (maar de typische kappersgeur was er nog niet uit), en jaja, daar waren de krullen.

Nu lijk ik dus officieel meer op mijn zus dan ooit. Maar of het krullenhaar mij staat, is nu wel de vraag?

Na het kappersavontuur nam ik de bus terug naar huis, maakte mij klaar voor mijn eigenste persoonlijke verjaardagsfeestje. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken, (al verdient het het wel) maar het was geweldig. Een man of 20 hadden zich verzameld op het kot van Ryotaro.
Eten, drinken, kadootjes en vrienden, alles en iedereen was van de partij. Het was g-e-w-e-l-d-i-g. Een verjaardag die ik nooit zal vergeten! Bedankt!

De dagen daarop lieten zich vooral kennen door luiheid. Uitslapen voor de eerste keer in een maand of meer. Met uitslapen bedoel ik dus echt een gat in de dag slapen. 12u, 1u,.... En dan rustig opstaan, genieten van een douche en voor ik het wist was het alweer avond.

Tussen 9 en vandaag 23 februari, heb ik niet zoveel gedaan. Een dagje naar Yokohama, Kawagoë, en voor de rest niet veel. Yokohama en Kawagoë stelden eigenlijk niet zoveel voor. Dus daar ga ik niet verder over uitweiden.
Laatst ben ik vooral bezig met het plannen van mijn grote Japan reis. Op 11 maart komen mijn papa en mijn tante Japan onveilig maken voor twee weken.
We gaan naar Hiroshima, Miyajima, Himeji, Kobe, Osaka, Nara, Kyoto en Tokyo. Het zal een vermoeiende 2 weken worden, maar hopelijk heel geslaagd!
Het was een iet wat korte blog, maar ik moet dringend mijn valies voor Hawaii maken (jaja, ik vertrek donderdag naar Hawaii!!!) en de dingen die ik mankeer gaan kopen. Zoals een bikini :-)

De volgende update zal zijn als ik terugben uit het warme, mooie, verre, paradijslijke,... Hawaii!!!!!!!

Warme groeten uit Japan. (Alhoewel het vandaag regent, kruipt het kwik elke dag wel boven te de 10 graden. Vorige week was het al eens dicht bij de 20 en een andere dag of drie rond de 15-17.)

Dorien

Japanse universiteit- Het leven zoals het is...

Het examen Micro-economie.


7u: De wekker loopt af. Ik duw de wekker af.

7u10: De wekker loopt opnieuw af. Ik sta op. Springin de douche, maak mij klaar en haast mij naar school.

8u50: Ik kom aan in de fietsstalling die zoals gewoonlijk nog half leeg is.

8u55: Ik ga naar het gebouw van de faculteit economie en check mijn lokaal.
Het examen begint pas om 9u20 maar er bevinden zich al enkele japanners in het klaslokaal. Ik zet mij ergens en neem mij voor de resterende tijd nog wat na te kijken.

Om iets na negen komt de toezichter van dienst en begint vanalles op het bord te schrijven. Welke soort studenten er horen te zitten, van welk uur tot welk uur (9u20-10u20) we mogen werken etc.
Hij was gelijk zenuwachtiger dan een gemiddelde student, alsof het de eerste keer was da hij voor een klas stond...
Als ik juist mijn notities wil bovenhalen, herhaalt de toezichter wat hij op het bord geschreven had en vraagt ons alles van op de bank, het legsel onder de bank en de stoel naast ons leeg te maken. Ons studentekaart moest ook met de juiste kant naar boven liggen, geen pennezakken en ten hoogste 3 pennen en een gom waren toegelaten.

9u18: De toezichter deelt de papieren uit en vraagt ons nog 2 minuten te wachten om het blad om te draaien. Hij kijkt op zijn klok en zegt ¨nog anderhalve minuut¨.
Hij blijft zijn horloge in de gaten te houden en telt van 30 tot 1 af tot het uiteindelijk 9u20 wordt en ons laat beginnen.
In japan zijn ze stipt, heel stipt.

Exact zeven minuten later had ik de vijf vragen op mijn blad ingevuld. De helft van de studenten had tegen dan al 2 minuten gedaan.

Op voorhand hadden hogerejaars mij gewaarschuwd voor ¨tijd te kort¨ en ¨erg moeilijk¨.
Ohja, verder ook nog, meer dan drie pennen en een gom op de bank is verboden, maar jas aan mag wel...
Japanners en consequentie...


Anyway, aangezien we niet uit het klaslokaal mochten voor 9u50 lag de hele klas japanners op hun bank te slapen, zoals elke week woensdag van 9 tot 10u30 tijdens de les micro-economie....tot we uiteindelijk mochten afgeven.

Ge moet al echt u best voor doen om er in te slagen hier niet te slagen ^ε^

Mijn eindejaar-nieuwjaar in Japan

Dag iedereen. Eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar en mijn welgemeende excuses voor de lange stilte op deze blog.
Mijn goed voornemen voor het nieuwe jaar is mijn blog flink updaten van tijd tot tijd. Hier ga we dus! Terug op reis door de tijd. Ik begin mijn verhaal op vrijdag 12 december. Ik heb er al min of meer wat over verteld, maar er was dus een feestje voor buitenlandse studenten. En dat zijn er een tweehondertal, vooral Chinezen en Bangladeshers, maar ook redelijk wat Koreanen, Oost-Europeanen en Amerikanen. West-Europa is het minst vertegenwoordigd. Waarom weet ik niet, maar Saitama Universiteit heeft veel zusteruniversiteiten in Zuid-Oost Azië en Amerika. In West-Europa is er enkel een universiteit in Duitsland.
Anyway, we waren dus uitgenodigd voor avondmaal, walking dinner. En drank a volonté. Een 8-tal buitenlandse studenten waren gevraagd om een Kimono aan te doen. Waaronder Tejas en Jaina. Het was heel beeldig. Zie de plaatjes. Het eten was ook rijkelijk aanwezig en het was ook lekker. Perfect dus. Toen dat feestje afgelopen was, is een groot deel van de groep, nog gaan eten en karaoke opgezocht. Maar ik heb dat aan mij laten voorbijgaan omdat we de volgende ochtend zowiezo vroeg uit de veren moesten voor het Kyoto vertrek.
De zaterdagochtend ben ik dan rond een uur of half 6 opgestaan, om tegen half 7 beneden aan de dorm te staan, waar we met iedereen hadden afgesproken. We zijn dan in groep met de fiets door de ochtendnevel naar het station gefietst. De trein genomen en tot Tokyo station gespoord.
Van op de trein, kan je de hele tijd van in Saitama tot in Tokyo (enkel bij mooi weer wel) de Fuji berg zien. Echt een praaltje… Aangekomen in Tokyo station verzamelden we met iedereen, en namen we de shinkansen (snelle trein, een beetje zoals de thalys maar nog sneller) naar kyoto. Anderhalf uur later stonden we 370 kilometer verder. De shinkansen kan snelheden halen van 500km/u maar rijdt (vliegt) gemiddeld aan 300km/u. Van uit de trein hebben we dan nog eens de fuji gezien, deze keer van dichterbij, daar we met de trein zo goed als naast de berg treinen.
Eens aangekomen in Kyoto, namen we de bus en bezochten we achtereenvolgens Nijoujou 二条城。Een kasteel, met prachtige muur’schilderingen’ binnenin, maar helaas was foto’s trekken verboden. Na daar een uurtje rondgehuppeld te hebben, namen we de bus en gingen we naar Kitanotenmangu. Een of ander tempelcomplex ook. En als laatste die dag zijn we naar het Gouden Paviljoen geweest. Het was echt beeldmooi. Er was ook juist een ondergaande zon, die het goud fel deed weerkaatsten, wat zorgde voor mooie foto’s. Ik zou zeggen neem een kijkje! Maar de foto’s zijn wel totaal niet hetzelfde als het met je eigen ogen zien. Maar dat is met de meeste uitzichten en mooie dingen zo.
Na het gouden paviljoen zijn we teruggekeerd naar het hotel, ons gerief afgezet om dan te gaan eten. Er was een tabehoudai (zoveel als je kan eten op een bepaalde tijd) voor twee uur. Het eten zelf was maar zozo, maar het ijs was wel lekker, het fruit ook en het was gratis dus konden we niet echt klagen. Daarna wat souvenirtjes gekocht, en terug naar het hotel. De meesten hingen dan nog wat op andermans kamers rond en dronken wat, of gingen nog wat op wandel door kyoto stad (dat niet veel voorstelde als je Tokyo gewoon bent…).
De volgende dag was het vroeg uit de veren, ontbijt in het hotel, ontbijtbuffet eigenlijk. Ook weer kosteloos. In de voormiddag zijn we dan naar Kiyomizutera geweest. Echt een praaltje. Daar moet je in je leven toch ooit eens geweest zijn vind ik persoonlijk. Ik ga er niet veel woorden aan vuilmaken, want er is ook niet zoveel over te vertellen, je moet het gewoon eens met je eigen ogen gezien hebben. Ik keek, bleef kijken, foto’s trekken, het min of meer op de gevoelige plaat proberen vastleggen en was sprakeloos. Persoonlijk vond ik het nog geweldiger dan het gouden paviljoen.
Daarna zijn we naar een iets geweest waarvan ik de naam niet meer weet, waar duizenden beeldjes stonden verzameld. Ook een grotere boeddha enzo. Redelijk impressionant vond ik het. Helaas waren ook hier foto’s verboden…
Als laatste halte zijn we naar Toji geweest. De oostelijke tempel. Een 5 verdiepingen hoge pagode en een tempel, maar dat was niet zo bijzonder. Had al pagodes gezien enzo.
Tegen de middag zijn we dan met de bus naar Kyoto station teruggekeerd, daar hebben we nog wat vrije tijd gekregen om diegenen die wouden, de kyoto tower te bezoeken. Daarnaast nog wat geshopt en dan rond 1u met de shinkansen terug naar Tokyo. In Tokyo station iedereen pompaf direct de trein op naar Saitama en thuis gaan uitrusten, want maandag hadden we school.
Over kyoto zijn er nog een paar grappige weetjes, omdat het de oude hoofdstad van Japan is en dus als werelderfgoed enkele tempels heeft, mag bijvoorbeeld de mac donald zijn M niet in het rood buitenhangen, en de Kyoto tower mag ook niet hoger zijn dan een bepaald aantal meter, omdat dit allemaal het beeld van Kyoto verandert, wat dus bij wet verboden is. Neon enzo ook wordt in de mate van het mogelijke vermeden.

Thuis gekomen in Saitama hadden we weer een hele week school met niet veel speciaals. De week erop hadden we nog tot woensdag les, maar wij (buitenlandse studenten), onze lessen Japans waren al gedaan op maandag. De rest van de week heb ik een beetje gerelaxed, een kerstmisfeestje, gestudeerd, the usual stuff.
Zaterdagmorgen 28 december ben ik ’s morgens vroeg vroeg opgestaan om op tijd de bus en de trein te nemen naar Honjo. Ergens wat verder in Saitama, richting de provincie Gunma. Daar wachtte een auto met kennissen ons op, die ons tot in Niigata brachten met de auto. De plaats waar er een aantal jaar geleden een zware aardbeving plaatsvond. Die mensen waren ook van plan om naar het eiland te gaan, dus kwam da juist goe uit en konden we met de auto mee. Alweer 100 Euro uitgespaard.
De autorit duurde een uur of 3-4. Met veel veel veel sneeuw onderweg, een 13km lange tunnel onder bergen, veel bergen bergen en bergen, dan waren we al aan de andere kant van Japan en was er zee en zee en zee. Uiteindelijk kwamen we dan toe in Niigata stad. Daar zouden we normaal de trein nemen tot Iwafune, om daar dan de boot te nemen naar het eiland Awashima. Maar door het slechte weer was de zee te ruw. Met golven tegen de 8 meter. Een gemiddelde boot kapseist. Dus bleven we daar slapen in een hotel ergens, ’s avonds lekker gegeten op kosten van die kennissen die ons al met de auto gevoerd hadden, en om af te sluiten een karaoke. Mijn hotel, ontbijt en de karaoke van de avond ervoor werd ook allemaal betaald door het kennissen koppel. Alhoewel het voor mij de eerste keer was dat ik die mensen ontmoette ^^

De volgende ochtend werd er nogal vroeg opgestaan, ontbeten en dan naar de supermarkt om een paar laarzen voor mij te gaan kopen. Voor als we in de zee vanalles zouden gaan rapen e.d.
Dan naar de “haven” en de boot op. Ik dacht dat het wel zo meevallen en ook al waarschuwden ze mij allemaal dat ik zeker zou kotsen, ik bleef ervan overtuigd dat ik het wel zou volhouden, het is tussen het anderhalf uur en de twee uur. Het begon goed, het was frisjes op het dek, maar ik wou de zee zien enzo, dus bleef ik boven. Ik kon mij ook in de boot gaan leggen te slapen zoals alle andere Japanners, maar helaas ben ik niet zo’n slaapmens. En als de boot bovenop een golf was, sprongen we omhoog, zodat we juist als de boot naar beneden ging, wij beneden vielen. Heel leuk allemaal, de zon kwam er ook wat door, etc etc, zo ging een uur voorbij. Maar we werden wat moe, en zetten ons op de voorziene stoeltjes en toen begon het. Een wee gevoel in mij vanbinnen dat ik ook krijg als ik in de auto of bus achterstevoor zit. En elke keer er wat golven waren voelde ik mij slechter en slechter, tot ik besefte dat ik verloren had en iedereen gelijk zou moeten geven. Ik rende naar de zijkant van de boot, en………………..kotste. De helft in de zee, de andere helft aan de zijkant van de boot. Maar ’t kon me niet veel schelen. Ik voelde mij na de kotsbeurt wel veel beter en binnen de 40 minuten waren we dan aangemeerd op het eiland en was mijn nieuwsgierigheid en dergelijke groter dan het slecht gevoel in mijn maag.
We reden dan me de auto naar huis, en rustten even. Dan moest er eten en dergelijke verdeeld worden over het eiland, want aangezien daar niet echt winkels zijn, en de boot maar een keer op de week uitvaart, was de voedselvoorraad al flink geminderd.
De volgende ochtend zijn we opgestaan om 9u. Ontbijt gegeten en dan gaan wandelen met de hond.
Op het strand enzo. Erg fijn. Deed mij denken aan de tijd dat ik nog klein was, en met mijn ouders broer en zus op weekend ging naar de zee. Altijd erg fijn. Ik hou van de zee.
Daarna terug naar huis gewandeld en wa opt gemak binnen gezeten. Aangezien we ons al gauw verveelden, zijn we schelpdieren gaan vangen. Aan het strand zijn we tussen de rotsen op zoek gegaan naar allerlei soorten schelpen. Met de bedoeling die dan vanavond als avondmaal te eten. Helaas vonden we vooral kleintjes. De reden is da de zee te dicht komt waardoor we ni diep genoeg konden plukken aan de rotsen. Het was allesinds erg leuk. Ik ben duidelijk een buitenmens. De zeebries deed me erg goed na maanden in Saitama. Het water was eerst wel errug koud maar gelukkig wende dat al gauw. We waren wel allemaal nat tot aan ons middel ongeveer door de hoge golven en te ver wagen. Haha. Dus zijn we maar naar huis gegaan om ons te laten opdrogen.
Dan volgde het middagmaal en een namiddagdut. Om rond een uur of vier naar een plaatselijk heiligdom of twee te gaan. Daar iets gezet ma ik weet wel niet wat of welke betekenis heeft. Daarna zijn we een beetje met de auto de berg(en) op gegaan om wat flessen met proper water te vullen. Komt uit de bergen gestroomd. Erg lekker.

Daarna zijn ik en takara naar de onsen geweest. Een groot publiek bad met heet water vol met mineralen. Een beetje gelijk een zwembad maar dan naakt, heel heet water, etc. Heel ontspannend. Eerst was ik wat beschaamd, en wou ik niet gaan weken, omdat het allemaal oude mevrouwtjes bevat die mss nog nooit een buitenlander bloot gezien hebben. En ik had geen zin in bekijks. Maar uiteindelijk zat er maar één mevrouwtje te weken, dus zijn takara en ik er dan toch maar in gegaan. Die mevrouw ver liet ons al gauw, waardoor we begonnen te zwemmen haha. Heel erg fijntjes.
Dan zijn we naar huis gegaan en avondmaal. (^-^)

De volgende dag was al 31 december. Het jaar 2008 zat er zo goed als op. We hebben niet zoveel speciaal s gedaan. Het huis wat versierd voor het nieuwe jaar. In Japan hebben ze zo vanalle rituelen. Tussendoor nog eens met de hond gaan wandelen op het strand enzo. Niet veel speciaals. Ook nog met de auto naar het noordelijkste punt van het eiland gereden, mooi uitzicht maar ook IJSKOUDE wind. De foto’s zorgen voor meer uitleg.
’s Avonds werd er lekker gegeten en tv gekeken. Niet veel speciaals. Rond twaalf uur aten we speciale nieuwjaars soba. Japanse noedels. Very delicious.
De daarop volgende dagen hebben we gewandeld, schelpen gaan rapen, vuilnis gaan rapen dat aangespoeld komt met de zee, … Elke dag natuur natuur natuur. Deed erg goed. Ik hou van de natuur.

De laatste dag voor we terug zouden keren naar Saitama zijn we rond de middag vertrokken voor een fietstocht van een km of 25. Berg op berg af berg op berg af de hele toer rond het eiland. Echt geweldig. Ik was wel ook doodop. Maar aan 65km/u een berg af bollen heeft ook zijn charmes. Damn mooie plaatsen die ik tot nu toe alleen maar op foto gezien heb.
Daarna hebben we thuis uitgerust en wa gekaart met iedereen, alle, alle “kindjes”. Ondertussen ook wa middageten gegeten. Om de dag te vullen tot aan het avondeten, zijn we in de buurt bij Sou-kun karaoke gaan doen. Dat was uiteraard ook very fijn.
Er komt ook allerlei bezoek langs, die altijd otoshidama meebrengen. (otoshidama = nieuwjaarsenvelopje met wat geld). Ik krijg ook elke keer een beetje pree en dat is natuurlijk erg fijn. Ik heb op de week op Het Eiland zelfs winst gemaakt :D
De laatste dag moesten we s morgens al vroeg uit de veren om met de boot van half 9 (smorgens) terug te keren naar het Japanse vasteland. Daar namen we dan de trein naar Niigata stad, om van daaruit met de Shinkansen terug te keren naar Saitama. Daar de trein OVERVOL zat, moesten we 2 volle uren rechtstaan. En ik had spierpijn van de fietstocht van de vorige dag.
Uiteindelijk was ik rond een uur of 15 terug op mijn kamertje, juist nog een beetje tijd om mijn huiswerk voor de volgende dag te maken en dan lekker mijn bedje in.

Bon, dat was mijn eerste eiland-ervaring. Ze is ongelooflijk goed meegevallen, dus veel kans dat we in de volgende vakantie van langer dan een week, terug naar ginds gaan. Ik kijk al uit naar de zomer. Opstaan, 30 seconden wandelen, de zee induiken, mij laten drogen op het strand, wat visjes vangen, schelpen rapen, vuilnis rapen :P, als het mij te warm wordt, terug de zee induiken en dat van ’s morgens tot ’s avonds. Mensen die mee willen, laat iets weten !  Misschien kan ik wel iets regelen!
Gegroet,
Dorien uit het niet zo koud als België Saitama.