Arrival

Heyheyhey, hier komt mijn eerste blogpost uit het verre Japan.

Na een lange vlucht ben ik uiteindelijk tóch in Japan geraakt. Eerst van Brussel naar Frankfurt, maar door het slechte weer in Frankfurt had ons vliegtuig vertraging. Toen we uiteindelijk al anderhalf uur in het vliegtuig zaten te wachten, deelde “…here is your captain speaking…” ons mede dat we weldra zouden vertrekken. Snel rekende ik uit wanneer we zouden aankomen in Frankfurt, en helaas, we zouden zowiezo niet op tijd zijn voor ons vlucht naar Nartita. Een paar oudere mensen werden histerisch, begonnen op zetels te kloppen en personeel uit te kafferen, terwijl zij toch helemaal niets kunnen doen aan het weer… Het probleem was uiteindelijk gewoon wateroverlast, waardoor er niet veilig geland kan worden… Persoonlijk heb ik dan ook liever dat we nog wat wachten met vertrekken… : -)
Toen we dan eindelijk vertrokken, kwamen we min of meer in een rollercoaster terecht. We moesten door al die dikke regenwolken en dat hebben we geweten. Kriebels in de buik, van links naar rechts, van boven naar onder, we werden volledig door elkaar geschud. De mensen die toen voor de 1ste keer in het vliegtuig zaten, zullen wellicht gedacht hebben, ik neem nooit meer het vliegtuig!
Ikzelf was ook wel een tikkeltje bang en wou echt zo snel mogelijk op de grond staan.
Na veel vijven en zessen, zijn we dus uiteindelijk heelhuids in Frankfurt geraakt. Maar helaas, onze vlucht naar Tokyo was juist vertrokken… Mijn eerste keer “vliegtuig gemist” was een feit. Ik kan u zeggen, het is balen!
We hebben wel nogal snel (3u aanschuiven) een andere verbinding gekregen via Amsterdam naar Tokyo. Ook vlucht van Frankfurt naar Amsterdam was geentje van de poes. Het heeft echt verbazend veel weg van een rollercoaster. Alleen voel je je niet zo veilig als in een rollercoaster.
Maar bon, we hebben het overleefd.
Ondertussen moest ik mijn unief op de hoogte zien te brengen dat ze niet op mij moesten wachten die ochtend, want ik zou pas in de late namiddag aankomen in Japan. Ik vroeg wel of er geen ander slachtoffer zou zijn om mij te komen ophalen.
Ondertussen bleek dat mijn ticket samengeboekt was met dat van iemand anders, een 34 jarige Belg die architectuur gestudeerd heeft, en ook die beurs gewonnen had om een jaar in Tokyo architectuur te gaan doctoreren/verder studeren. Klein detail, aan Todai. De universiteit van Tokyo. (mensen die niet weten wat dit wilt zeggen : Todai is de hoogste universiteit van Japan, waar iedereen naartoe wil maar niet naartoe kan, wegens ofwel te moeilijk ingangsexamen ofwel te hoog inschrijvingsgeld ^^). Vervolgens zat ik dus 12u naast een Todai student. Die moeten we te vriend houden ^^
Hij is trouwens van Sint-Truiden liz!!!!  Schattig, niet? 

12u later kwam ik dan aan in Tokyo, waar het heel mooi weer was, geen last van turbulentie dus. Eens een voet aan de grond ging alles nogal traag omdat het echt druk was. Omdat de vlucht van Amsterdam naar Tokyo met JAL (Japan Airlines) was, kwamen we niet in terminal 1 maar 2 aan. Moesten we nog met het treintje naar 1, paspoortcontrole, bagage en dan het grote moment, komen we daar in de aankomstlobby. En JAWEL! Er stond iemand met een bordje Saitama University. Ik word nog steeds blij als ik er aan denk. Jeej 
We hebben dan samen de bus genomen naar het station van Omiya, de hoofstad van de provincie Saitama. Daar een taxi naar de universiteit (op kosten van de universiteit). Een sleutel gekregen en daar stond ik dan in mijn nieuwe thuis voor een jaartje. Een mini-appartementje, dat aan alle noden voldoet. Achtereenvolgens zag ik een inkomhalletje, een schoenenkastje, een grote spiegel, een kookfornuis met 2 platen, een gigantische (maar dan ook gigantische) sink, een frigo & een diepvries, kastjes, kastjes, een oven, een broodrooster, een deur. Achter die deur een wc, een lavabo, een bad, een douche. Dan verder nog een tafeltje, een bureau, een tweedeursgrote kast en een bed. Airco, een terras.
Wat moet een mens meer hebben?? 
Aangezien ik op de 6e verdieping zit, heb ik een prachtig uitzicht over Saitama. Het enige spijtige aan de zaak was dat ik zo laat in Japan was aangekomen, waardoor het bureau waar alles geregeld wordt al gesloten was. Uiteindelijk ben ik dan nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt gehold om wcpapier en wat drank te kopen. Ondertussen ook al kennisgemaakt met mijn Chinese buur en haar 3 Chinese vrienden die toch allemaal very vloeiend Japans spreken.
Er lag ook een briefje klaar voor mij van Shibuya Sensei (professor Shibuya), waarop stond dat ik de volgende ochtend om half 10 beneden moest staan omdat we al direct naar het stadhuis zouden gaan voor onze Alien Registration in orde te brengen. In tegenstelling tot alles wat ik al gehoord had over Japanse administratie, was het een fluitje van een cent en op minder dan een kwartier was alles in orde. We vroegen meteen ook een bewijsje dat ze er mee bezig zijn, zou kunnen we ons toch al een fiets en gsm kopen. Onze Alien Registration Card krijgen we pas ergens eind deze maand.
Ondertussen had ik ook al kennis gemaakt met Magda, een Pools meisje die ook aan de faculteit Economie zit, zij was mee toen we naar het stadhuis gingen.
Ik hoorde toen ook van Magda dat ze de andere beursstudenten van Japanse Ambassades over de hele wereld al ontmoet had, en dat we in de namiddag een test hadden, om ons Japans niveau te bepalen. Dat viel van moeilijkheidsgraad nog erg tegen. We zitten dus in een klasje met 8 denk ik, die allemaal ongeveer hetzelfde niveau van Japans hebben. De een spreekt het al wat beter dan de ander, maar de kennis van grammatica en woordenschat is ongeveer hetzelfde. (Behalve de karakter-kennis, want Chinezen hebben een oneerlijke voorsprong! Aargh!)
We zijn dan met ons klein groepje naar de winkel geweest, een fiets gaan kopen en wat eten en drinken. Ook samen al iets gaan eten.

Ondertussen was het dan al zaterdag en ben ik samen met Jasmijn en haar saakuru IFL (international friendly lunch, een groep/studentenkring die ’s middags samen eten en ook andere tripjes doen; bestaande uit buitenlandse studenten en Japanse studenten.)
Ze zijn eerst naar het Edo-Tokyo museum geweest, maar omdat ik dat al gezien heb vorig jaar (en de hoofdreden : omdat ik mij overslapen had) ben ik niet meegeweest. Ik ben dan tegen iets na de middag naar daar gegaan, heb meegegeten om dan naar Asakusa te gaan. Het Tokyo van vroeger. Met een tempel en vele kleine winkeltjes waar je allemaal typisch Japanse traditionele (kleren, eten, schoenen, sleutelhangertjes enzomeer) dingen kan kopen. Het was hartstikke heet (tegen de 30 graden) waardoor we meer neergezeten hebben dan rondgelopen. Maar ik had Asakusa ook al gezien, dus dat was niet zo erg. Toch ook een paar mooie foto’s getrokken, onder andere van de 5 verdiepingen-hoge pagode.
’s Avonds was het plan om eens naar een club te gaan. Het oorspronkelijke plan ( dat we uiteindelijk niet hebben uitgevoerd) was een Gay-Club in Ikebukuro, omdat daar geen inkom te betalen is & het is veiliger voor meisjes ^^. Maar blijkbaar was het 25 jarig bestaan ofzo, waardoor er wel inkom te betalen was en we hadden zo al een paar mannen in vrouwenkleren gezien, waardoor we het toch beter vonden om naar ergens anders te gaan. Zo zijn we uiteindelijk in Roppongi beland, dé uitgaansbuurt van heel Tokyo, de club waar we uiteindelijk heen gingen was ook gratis inkom, maar wel redelijk dure drank en je moet iets vast hebben om te drinken, anders word je buitengegooid… De truc is dan om een flesje bier te kopen en dat de hele avond vast te houden, ook al is het leeg.
We waren uiteindelijk met 5 meisjes en 3 jongens in die Club geraakt, was eigenlijk betekent dat er 2 jongens te kort waren. Je moet u echt zo een club eens proberen voorstellen… Men staat zo dicht op elkaar da ge uiteindelijk niet eens kunt dansen/bewegen. Het enige wat gebeurt, is tegen een ander persoon geplakt staan, wat over en weer bewegen, en handen over uw lichaam voelen van mannen rondom u…. Normaal gezien als ge daar samen met een man zijt, dan laten de andere mannen u met rust, omdat ge al een man hebt. Maar bij ons was dat niet het geval, op een bepaald moment stond Akifumi met 3 meisjes (een Franse, een Japanse & ik) rond zich, en toen de andere Japanse & buitenlandse mannen dat zagen, kwamen ze op ons af natuurlijk. Uiteindelijk hadden we er genoeg van en zijn we ons wat gaan neerzetten. Vanaf dan zijn er een paar met 2 gaan dansen enzo, want de meisjes onder ons vonden die aantastelijke mannelijke handen niet zo tof… Tegen een uur of 4 zijn we dan een koffie’tje gaan drinken en sommigen onder ons hebben toen ook al ontbijt gegeten. Dan met een van de eerste treinen huiswaarts (zit echt vol met slapende mensen die de nacht doorgebracht hebben in Tokyo en dan de volgende morgen naar huis terugkeren), fietsje genomen, naar huis gereden en gaan slapen. Het was een leuk dagje, voor herhaling vatbaar, maar de volgende keer liefst een wat minder drukke club en wat meer jongens.
De zondag heb ik dan tot in de namiddag slapend doorgebracht, eens gebeld met het thuisfront en verder nog wat inkopen gaan doen in de supermarkt (die veel meer heeft dan alleen maar supermarktgerief, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen).
Het verslag van deze week volgt later………
Warme groentjes uit Japan….

Dorien

Ps, toen het vandaag regende, zo van die miezerige motregen, voelde ik mij precies in België ^^ afschuwelijk! :-)